donderdag 27 november 2014

Weet ik veel??? Maar ik weet niet veel! Of toch wel?

Dat bedacht ik me vanmiddag. Eleni had in haar surprise van school een spelletje met allemaal vragen. Een beetje Triviant-like. Vragen vanaf 8+ dus niet al te moeilijk, al zijn sommige vragen wel instinkers. (Suiker op een stokje is geen suikerspin, maar een lollie!)

Terwijl Eleni een hele serie aan vragen op Erik, Ymke en mij afvuurde en wij antwoord op antwoord uit onze mouw, broekzak en schoen toverden, bedacht ik mij dat een mens eigenlijk toch heel erg veel weet. Je staat er eigenlijk niet dagelijks bij stil bij hoeveel informatie er eigenlijk opgeslagen zit in je brein, want het is informatie die je niet dagelijks nodig hebt. Zelfs niet wekelijks.
Ik vraag me eigenlijk zelfs af wanneer ons die informatie geleerd is. Ik denk dat veel van de informatie ons geleerd is in de praktijk en sommige dingen misschien zelfs nog op de basisschool.
En sommige dingen? Die zijn ons misschien niet eens geleerd, maar zijn misschien zelfs door enige logica aannames geworden. 

Ik vond het wel bijzonder en zal jullie eens een paar voorbeelden geven.
Eerst een paar met antwoorden en dan een paar zonder. En dan ben ik benieuwd naar jullie antwoorden.

1. Wat roepen de Barbapapa's vaak voordat ze van gedaante veranderen?
* Huub huub Barbatruc
2. Hoe heet de meest gebruikte zoekmachine op Internet?
*Google

En nu jullie!

1. Hoeveel ogen hebben de meeste spinnen?
2. Hoe heet de kortste en dikste vinger van de hand?
3. Hoe wordt bij basketbal het lopen met een stuiterende bal genoemd?

Stiekem zit er heel veel stof opgeslagen in ons brein.. En informatie ;-). Stoffige informatie.

maandag 24 november 2014

Bijna 2 jaar na een inbraak en de impact.

Bij velen is het bekend, maar waarschijnlijk niet bij iedereen. En nadat ik het gisteren alweer bij iemand las op Twitter, besloot ik om er zelf dan toch maar eens een blog over te schrijven..

Februari 2013. Erik en ik waren met Tanja naar de film geweest en kwamen niets vermoedend thuis. Druk kletsend, napratend over de film, ons weekend, stapten we uit de auto.
Terwijl we naar de voordeur liepen hadden we nog steeds niets in de gaten. Ik zette onze tas op het bankje naast de deur en Erik stak de sleutel in de deur. Hij draaide de sleutel om en... Huh? De deur ging niet open.
Nog een keer. Nee. De deur ging echt niet open.

Pas toen zagen we het glas liggen. Pas toen zagen we dat er geen glas meer in het raampje onderin de deur zat. We keken elkaar verschrikt aan. Erik keek door het stukgeslagen raampje naar binnen en zag overal licht branden. De deur naar de keuken stond open en het rolgordijn in de keuken hing schuin. Klippen op de achterdeur waren omhoog, maar de achterdeur was nog dicht. Afgesloten, zoals altijd. Toen Erik zei dat het rolgordijn schuin hing, heb ik gelijk de politie gebeld. En niet 112, want die tegenwoordigheid van geest had ik niet. Gewoon 0900-8844. Maar de agente aan de lijn deed haar best me te kalmeren en binnen een kwartier kwamen agenten met zwaailicht en sirene vanuit Venlo de straat in gereden.
Ons werd aan de telefoon al gezegd niet te proberen naar binnen te gaan. De kans bestond dat ze nog binnen waren.

In de tijd dat je wacht tot de politie komt, gaat er zoveel door je heen. Emoties waarvan je niet eens wist dat je ze kon voelen. Ik heb mijn vader gebeld, verteld dat ze hadden ingebroken. En meer wisten we nog niet. Was er iets weg? Wat zouden we binnen aantreffen?

Toen de agenten gearriveerd waren, werd er gekeken waarom de deur niet open kon en al snel was duidelijk dat zij deze van binnenuit gebarricadeerd hadden. Nadat dit opgelost was, kon de deur eenvoudig geopend worden. Politie doorzocht ons hele huis en toen mochten wij. En dan zie je de ravage. En zie je wat er weg is. Althans, de eerste opvallende dingen.
De aangifte wordt opgenomen en we kregen de opdracht om niks op te ruimen, omdat de recherche misschien nog zou komen.

Dat deel vond ik misschien nog wel het moeilijkste. Het liefst was ik de hele nacht aan het poetsen geweest om elk kleinste spoor uit te wissen.

En ik wilde weg daar. Weg uit het huis. Ik wilde daar niet slapen. De ramen dichttimmeren tot aan het plafond.
Erik was gelukkig wat nuchterder. Dicht tegen elkaar aan zijn we in ons eigen bed gekropen. Geen oog heb ik dicht gedaan. En ik denk dat ik elk blaadje heb horen waaien. Maar ik denk dat dat het enige juiste is geweest die nacht.

Op maandag kregen we een nieuw raam in onze deur en de man die het raam kwam plaatsen, schroefde de plank voor het raam weg en wilde deze meenemen. Ik heb hem gelijk gezegd dat die plank er weer voorkwam. "Maar mevrouw, dat ziet er toch niet uit?" Alsof mij dat wat interesseerde dat dat er niet uitziet!

Een maand of 2 geleden hebben we de plank wat kleiner gezaagd, geschilderd en heb ik er vlindertjes opgemaakt. En de plank zit er wederom voor. Een nacht heeft de plank niet ervoor gezeten en ik heb weer onrustig gezeten. En ook al weet ik dat het valse veiligheid is, ik heb dat nodig. Net als al de sloten die we zelf vervangen hebben, omdat de woningbouw dat niet deed.

Nu konden ze door het keukenraam naar buiten, omdat daar geen slot op zat. De inbraak was voor ons voldoende reden om alle ramen te voorzien van sloten. Je komt hier niet meer zomaar buiten.

Wij zijn een van de weinige inbraakslachtoffers die een deel van de spullen terug heeft gekregen. Niet alles, maar de laptops hebben we teruggekregen. En de heler hiervan is ook gepakt. De inbreker zelf niet.
De straffen die hiervoor worden gegeven zijn lachwekkend laag, maar dat is denk ik ook de Nederlandse Rechtsstaat. Wij mogen van geluk spreken dat we onze laptops terughebben.

De impact die een inbraak achter laat is niet te bevatten. Nu, bijna 2 jaar later, is het lezen van een bericht over een inbraak voldoende om het bij mij weer wakker te schudden. Zo'n inbreker interesseert het geen bal en dat is misschien nog wel het ergste...

vrijdag 21 november 2014

Vriendschap

Vriendschap. Een woord wat er is in vele vormen en eigenlijk iets wat voor iedereen een andere betekenis heeft. En sterker nog. In mijn ogen is een vriendschap in elke fase van je leven een ander soort vriendschap. Eigenlijk ook logisch. Als klein meisje (want ooit was ik een nog kleiner meisje) had ik andere vriendschappen als nu.

Ik denk wel eens terug aan het vriendinnetje wat ik had in de kleuterklas. S. Als ze mijn blogs leest viaFacebook, zal ze zich hier vast  in herkennen, want op Facebook zijn we nog vrienden. In het werkelijke leven weten we eigenlijk weinig van elkaar. Maar vroeger? In groep 1 en 2? Onafscheidelijk! Samen spelen in de poppenhoek, bij elkaar macaroni eten, samen afspreken. Ja, we waren hartsvriendinnen! Ik kijk er echt met een warm gevoel op terug!

Na S kwamen meerdere vriendinnen die eigenlijk wel bleven tot aan het voortgezet onderwijs. Op het Broekhin kwamen we elkaar ook tegen en trok ik met sommigen van hen ook nog op. En hoe hard je ook beloofd elkaar daarna op te zoeken, je raakt elkaar kwijt.
Op 1 vriendin na. Die kwam ik in juni dit jaar tegen in het AZM toen Nyntha daar lag vanwege haar operatie. Zij is inmiddels bijna afgestudeerd als internist. Een weg die ik ook zo passend vind bij haar.
Na al die jaren herkenden we elkaar gelijk en het is gelijk weer die *klik*. Een klik die er denk ik hoort te zijn in een vriendschap. Iets unieks en moois.
Na een kort gesprekje ging zij naar haar patiënten en ik naar mijn dochter. Ieder zijn eigen weg.

En dan heb je je schoolperiode na de MAVO. Verzorging deed ik. Ook daar had ik vriendinnen, maar dat was anders. Ik wilde anders zijn, dus deed me anders voor. Ik wilde niet meer het pispaaltje zijn. Een van de vriendinnen van toen heb ik ook nog steeds in mijn lijstje van Facebook, M. Verder niet echt contact, maar toch leuke herinneringen aan.

En dan heb je de vriendinnen die alle periodes overleven buiten school, maar na een verhuizing verwateren contacten . Maar uit je leven wil je ze niet.  Want de herinneringen die je samen hebt, heb je samen gemaakt en die wil je koesteren. En die herinneringen gaan al zoveel jaar terug....

En nu.. nu ben ik volwassen, moeder, partner, woon ik in Venray en kijk ik naar de vriendinnen in mijn leven. En prijs ik me echt gelukkig en dankbaar met de vriendinnen in mijn leven. Sommigen zijn er al ruim 10 jaar, sommigen nog niet zo lang. Elke vriendschap is uniek op haar eigen manier. Elke vriendschap heeft haar eigen unieke plek in mijn hart en elke vriendin zou ik niet meer willen missen.
En ik denk dat elke vriendin wel weet dat ik haar bedoel.

Maar ik zal er vandaag ff 1 uitplukken. Gewoon, omdat t 21 November is en omdat het vandaag 4 jaar geleden is en zij toen kennis kwam maken als gastouder aan mijn deur. En ik hoor het gastouderbureau nog zeggen dat we eigenlijk geen match waren, maar dat was misschien maar goed ook, want dan werden we tenminste geen vriendinnen.
Muwhahahaha.
Ennuh Tanja... Misschien zien we elkaar niet zo vaak. Dat t even duidelijk is dat jij net zo'n lieve vriendin bent als de vriendinnen die ik wel vaker zie! ;-)

Lieve lieve dinnetjes, waar jullie ook allemaal zitten in ons landje, dankjullie wel voor jullie vriendschap. En ook al zien we elkaar niet zo vaak als we dat zouden willen, weet dat ik heel blij ben met jullie vriendschap! 💓

zondag 16 november 2014

De intocht van Sinterklaas.. "Hey! Een Rozekoekenpiet!"

Een jaarlijks terugkerend spektakel waar zoveel kinderen elk jaar weer naar uitkijken. Dagen van tevoren al naar het Sinterklaasjournaal kijken en vol spanning afwachten of het wel goed komt met die Pakjesboot.
Komt de boot wel op tijd aan met alle pieten, de cadeautjes, Amerigo en natuurlijk Sinterklaas?

In Casa1plus1is7 heeft het merendeel van de kinderen een leeftijd bereikt waarvan je zou denken dat dat hele Sinterklaasjournaal ze wel gestolen zou kunnen worden, maar niets is minder waar. Elke avond werd er gevraagd of ze naar het Sinterklaasjournaal mochten kijken e  zelfs Larissa had op het Raayland in de klas naar het Sinterklaasjournaal gekeken.

Afgelopen zaterdag was de dag van de grote intocht op tv. Dit jaar kwam Sinterklaas aan in Gouda. Een jaar met een hoop poeha en gedoe. Maar ze wilden kijken. Dus toen ik rond 9 uur beneden kwam, kreeg ik alweer de vraag of ze om 12 uur de intocht mochten zien.
"Ja, dat mag. Maar dan gaan die telefoons weg. Dan gaan jullie maar een spelletje doen. Anders gaat er geen tv aan." 3 Telefoons werden opzij gelegd, spelletjes kwamen tevoorschijn en de meiden hebben de hele ochtend spelletjes zitten doen!

Om 5 voor 12 ging de tv aan en zaten er 4 kinderen op de bank. 4 Meiden van 13, 10, 10 en 6 jaar. Stil, gefocust op de tv en vol spanning of alles goed ging verlopen.
We hoorden sinterklaasliedjes gezongen worden. Een roze piet die werd omgedoopt tot Rozekoekenpiet. En na afloop vol verhalen, want het was weer geslaagd. En de verhalen van de afgelopen jaren kwamen weer naar boven.

Eén ding mag duidelijk zijn. Hoe oud de kinderen ook zijn. De intocht van Sinterklaas blijft spannend voor elk kind. En of de Pieten nu Kaaspieten, Stroopwafelpieten, Rozekoekenpieten of gewone Zwarte Pieten zijn. De kinderen genieten.

En laten we nu eens heel eerlijk zijn. Is dat niet waar het hele verhaal om draait? Om wat de KINDEREN vinden en niet wat de volwassenen vinden?
Ik heb genoten van de kinderen. En de reactie op de roze piet: "Hey! Een Rozekoekenpiet!"

"Daar wordt aan de deur geklopt... hard geklopt.. zacht geklopt..."  

donderdag 13 november 2014

De toiletrol en hoe moet die nu?

Het eeuwigdurende en altijdterugkerende probleem. De toiletrol.

Wie kent de spreuk niet?
"Denk niet bij het laatste vel. Wie ne me komt, die redt het wel!"

En dan het dilemma. Ga je de rol die op is vervangen of niet. En als je de rol vervangt, hoe vervang je de rol. Vervang je de rol dan met het velletje naar voren wijzend of met het velletje naar de muur?

Ik denk dat het in bijna elk huishouden wel voorkomt. De wc-rol is leeg, er wordt een nieuwe rol gepakt en de oude blijft onberoerd hangen in de oude. In ons huis, wordt de nieuwe geparkeerd op het wastafeltje. En soms, wanneer iemand in een creatieve bui is, tref je de rol ook wel eens aan op de knop van de kraan. (WAAROM?)
Dat laatste zie ik nu echt niet de logica van in. Nu heb ik echt niet de illusie dat iedereen braaf na elk toiletbezoek op het toilet gebruik maakt van het wastafeltje, maar de wc-rol op de knop van de kraan? En dat die er dan zo mooi overheen zakt?

Ik kan ook precies zien als Erik de rol vervangen heeft. Want dan zit hij dus met het velletje tegen de muur. Waarom? Maarja, anderzijds kan ik weer niet uitleggen waarom ik hem andersom wil hebben hangen.
Op Pinterest vond ik uitleg daarover. Over het waarom men een wc-rol  op een bepaalde manier ophangt.

Nou, vertel eens. Klopt het bij jullie? En waar vinden jullie zoal jullie nieuwe wc-rol? En de oude?

woensdag 12 november 2014

Een blog met een persoonlijke noot...

Na wat algemene blogjes ben ik eigenlijk wel toe aan een blogje met een persoonlijkere noot.

De afgelopen dagen waren voor mij (en de mensen om me heen) dagen dat ik echt op de automatische piloot heb gelopen, gedraaid en gefunctioneerd. Er is in de afgelopen dagen en weken zoveel gebeurd, dat ik eigenlijk amper er aan toe kwam om echt stil te staan bij wat er nu écht in me omging.

Je staat op, je doet de ochtenddingen,  zorgt dat de kinderen op school komen, belt de dingen die gebeld moeten worden, vloekt eens wat af hier en daar jankt een potje, stapt weer op de fiets om de kids te gaan halen. Tussendoor zit nog iets van boodschappen, koken, de was, het huishouden, geregel omtrent de WIA, de bedrijfsarts en ga zo maar door. Ow, ook ademhalen moet nog tussendoor niet te vergeten. (Niet geheel onbelangrijk)

Af en toe gebeuren er dingen waardoor je wereld even totaal op zijn kop staat. Althans, van binnen. Van binnen weet je even niet hoe je de dingen op een rij moet zetten. Weet je niet welke stap je moet zetten, welk telefoontje je moet plegen. Óf je überhaupt een telefoontje moet plegen. Van binnen word je opgevreten van verdriet en boosheid. Uiteindelijk luister je naar je gevoel en achteraf blijkt je gevoel het enige juiste te zijn. Je krijgt wel ff een keiharde trap na, maar word je niet elke keer sterker? En krijg je niet precies dat te verwerken wat je aankan?

Diep van binnen hoop ik dat we het nu een beetje achter de rug hebben. Dat we nu even rustig adem kunnen halen. Dat ik vanavond naar bed kan gaan en tegen Erik kan zeggen: "Ja, ik ben moe en nog wel wat verdrietig, maar verder gaat het wel." In plaat van dat ik moet zeggen dat ik geen idee heb wat ik allemaal voel.

Mijn WIA-aanvraag is compleet bij het UWV. Dus dat stukje is in ruste. Het is nu letterlijk een kwestie van afwachten. Voor 30-12-2014 weet ik meer.

Even rustig ademhalen. Komend weekend zijn we weer heerlijk compleet met onze Bende van 5. Samen met alle meiden. Genieten met ons zevenen. En ondanks de drukte die dat met zich meebrengt, kijk ik ook al uit naar de gezelligheid.
Kom maar op weekend!!!  

dinsdag 11 november 2014

Wat eten we vandaag?

Na jullie dagen op rij verveeld te hebben met de was en met sokken, wilde ik jullie vandaag vervelen met de dagelijks terugkerende vraag: "Wat eten we vandaag?" Of eigenlijk beter gezegd of gevraagd: "Wat aten júllie vandaag?"

Ik vermoed haast wel dat die vraag in vrijwel elk huis dagelijks wel voorbij komt. Zoniet wekelijks in de huizen waar weekmenu's worden gemaakt.

Zo ook hier. Bij ons in huis ben ik degene die kookt, maar stel ik de vraag eigenlijk altijd aan Erik. Om eigenlijk elke dag een variatie te krijgen uit 3 antwoorden. Optie A: "Als het maar lekker is" of Optie B: "Weet ik veel" of Optie C "Verzin zelf maar wat". Heel sporadisch wordt dit antwoord afgewisseld met een gericht antwoord als: "Oeh, doe maar varkenshaas in champignonroomsaus met spruitjes!" (In de weekenden dat de meiden wegzijn. Of: "Doe maar mie". Maar meestal is het toch een van die eerste 3 antwoorden.
Vraag ik het aan Xanne en Ymke krijg ik als antwoord: "Pizzaaaaaa" En bij Larissa en Eleni is de kans groot dat het frietjes is of stukjesvlees.

Ik hoop elke dag weer dat de meiden of Erik met een briljant idee komen en dat ik dan echt een supergoed idee krijg! En dat we weer eens iets verrassends eten.
Ik heb ook wel eens aan een weekmenu gedacht. Maar de Erik is niet de meest beste eter, en dan durf je niet zomaar van allerlei spannende gerechten uit te proberen.

De gemiddelde recepten die ik zoal klaarmaak zijn macaroni, bami, nasi, aardappelen met visstick en spinazie, slavinken, speklapjes, braadworst, gehaktballen, kippensoep... Nouja, jullie hebben wel een beeld. Een gewone oerhollandse pot eigenlijk. Gewone kost.
Elke dag is weer een uitdaging om niet iets op tafel te zetten wat we drie dagen daarvoor ook al gegeten hebben.

Hoe doen jullie dat? Help!
Dus met de ingrediënten:

Een gezin met 5 kinderen
Moeilijke eters (die niet snel nieuwe dingen proberen)
Een mama met niet veel kookervaring, maar die wel (volgens hen die hier eten) lekkere dingen op tafel kan zetten.
Geen ruim budget om te koken
Geen vis-eters (behalve visstick dan)
Voornamelijk de Hollandse pot

Kom maar op met die tips!

Ow en wij? Wij aten vandaag Julliënnesoep! Voor t eerst dat ik hem (haar?) klaarmaakte, maar de 4 liter soep die ik gemaakt had is OP! Met 3 hele stokbroden die totaal verorberd zijn, dus ik denk dat de Juliënnesoep voor herhaling vatbaar is...
   

maandag 10 november 2014

Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg!

Verdwalen. Verdwalen en Samantha is bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden. De ene keer verdwaal ik en heb ik echt Google Maps (THANK GOD voor Google Maps en mobiel internet) nodig om weer op de juiste route te komen. En de andere keer neem ik een wilde gok en lukt het me zo.

Ooit eerder schreef ik er samen met Tanja een blog over. Tanja en ik samen zijn trouwens ook het perfecte koppel om te verdwalen. Vooral omdat we beide zo ontzettend goed zijn om vaste *kuch* oriëntatiepunten te nemen, want zeg nu zelf. Een zoenend stel en een rijdende viskar zijn daar toch prima voor geschikt?  Die blog van Tanja en mij ging over een dagje Zandvoort. Tanja en ik gingen op weg naar Dirk vd Broek om wat te drinken te halen en verdwaalden. Zijn Erik op t strand voorbijgelopen, want ons zoenend stel was weg, onze rijdende viskar was verplaatst.
Tanja en ik zijn nog wel vaker verdwaald. Laten we zeggen dat wij, zonder Google Maps (en met) wel wat extra tijd in moeten calculeren...

Maar alleen ben ik ook niet de sterkste. *kuch*. Vandaag kreeg ik t voor elkaar om op de heenweg in 5 minuten in 1 keer ergens heen te fietsen, op de terugweg te verdwalen en toch sneller terug te zijn dan de heenweg. Hoe? Geen idee.
Ik fietste erheen en de laatste afslag ging ik rechts. Die had ik extra goed onthouden en ik meende me te herinneren dat de rest van de route alleen maar rechtdoor was.
Dus na hetgeen wat ik moest doen, ging ik linksaf. (Tegenovergestelde richting toch?) En dan rechtdoor. Ik keek verdwaasd om me heen en besefte me dat dit niet klopte. Ik stond ineens aan de andere kant van de wijk, bij de vorige dansschool van Xanne. HOE?

Gelukkig wist ik van daaruit de weg naar huis en was ik binnen 2 minuten thuis, maar wat ik nu fout heb gedaan? En of ik nu ook op n snellere manier de volgende keer die ene bewuste straat zou weten te vinden? Nope.

Hoe is het met jullie richtinggevoel gesteld? Als jullie ergens zijn geweest, weten jullie de weg dan terug of zijn jullie dan ook, net als ik, reddeloos verloren? En hebben jullie ook het orientatievermogen van een potlood?

zondag 9 november 2014

Nothing is really lost... until?

Ik denk dat vrijwel iedereen het wel herkent. Als ouder, als kind of als partner. Als je iets niet kunt vinden en dus iets kwijt bent en al uren gezocht hebt, dan ga je het vaak aan een ander vragen. Mits er iemand in de buurt is om te vragen natuurlijk.

Als je een gezin hebt is het 97 van de 100 keer de moederfiguur in huis die gevraagd wordt. Zo was het bij ons thuis vroeger en zo is het hier in huis nu nog steeds.
En hoe frustrerend was het vroeger als kind niet, als je je fietssleutel niet kon vinden, je zeker wist dat deze NIET op de tafel lag. En, ja Mam, daar heb ik gekeken. En dan liep je moeder er heen. En *plop* ineens lag die sleutel daar.

Ik maak het hier dagelijks mee. De meiden verdenken me volgens mij nog net niet van tovenarij, lol. Maar als ik voor elke keer dat ze iets kwijt zijn 1 euro zou krijgen en ze bij mij komen met de vraag waar het is? Poeh, dan hadden we een villa! En meer ruimte om spullen kwijt te raken. 😂

Maar ik heb er wel eens op gelet hoe het komt dat zij de dingen niet vinden als ze kijken op een bepaalde plek en als ik op dezelfde plek, dat ik het wel vind. Vaak hebben veel dingen een vaste plek. De fietssleutels liggen bijvoorbeeld in het sleutelmandje. De meiden komen uit school, gooien de sleutel in (naast, onder en achter) het mandje en hangen hun jas op de kapstok (of gooien hem in de buurt van de kapstok op de grond. Ze duiken vervolgens de bank op en wanneer ze vervolgens hun fiets weer nodig hebben, grijpen ze IN het sleutelmandje en daar ligt dan misschien wél de sleutel, maar misschien is ie er ook wel naast, onder of achter belandt. En dan begint de paniek. Dan wordt het mandje 4 x overhoop gehaald. En begint het zweten. Het mandje wordt uit de kast gehaald. Mandje wordt leegekiept. En weer gevuld en nog steeds heeft er niemand in de kast gekeken. Dan word ik geroepen.
Ik pak het mandje, graaf er een keer doorheen, kijk in de kast, pak de sleutel... En zie een roodaangelopen kind wegrennen. Ik roep dan nog maar na: "Verder kijken dan je neus lang is!!!!"

Tja... Tis pas echt kwijt als zelfs Mams het niet meer kan vinden hè?  😉

zaterdag 8 november 2014

Seeking sole mates?

Het is weekend en ik betrap me alweer op een blog over... De was. Maar dan een specifiek onderdeel van de was. Want wie van jullie kent hem nou niet? Het sokkenmonster!

Je stopt de was in de wasmachine, de een stopt de was daarna in de droger en de ander hangt het op een wasrek. Maar hoe dan ook je komt op een moment dat je de was gaat vouwen.

Nu weet ik natuurlijk niet hoe jullie dat doen, maar ik sorteer de was hoe ik het tegenkom. Jullie weten waarschijnlijk wel dat ik een heel nest kinderen heb, dus ik gooi (in een weekend waarin ik de was van het weekend ervoor nog heb) alle was op het bed en heb dan allemaal lege wasmanden staan.
En dan begint het grote sorteren.

Eén wasmand voor Xanne en Eleni. Eén wasmand voor Ymke en Nyntha. Eén wasmand voor Erik en mij. De handdoeken, theedoeken en poetsdoeken vouw ik gelijk op en leg ik gelijk achter me in de kast. De sokken gaan op een hoop. De kleren van Larissa vouw ik ook gelijk op en gaan op een stapel en dan op haar trap naar boven. Strijkwas in de strijkmand.
En als ik dan het bed leeg heb en dus alleen een hele grote berg sokken heb, ga ik daarmee aan de slag. En de sokken die bijelkaar horen vouw ik inelkaar en krijgen een gooi in de juiste mand of, als ze van Erik, Larissa of mij zijn, gaan in de la, op de trap of ik de kast.

En dan ben je klaar en dan zie je ze liggen. Een stuk of 7 eenzame sokken. Met een beetje hoop denk ik dan altijd een sok te herkennen van de week ervoor en ik kijk dan in het mandje eenzame sokken, waar inmiddels zo'n 15 sokken knus bijelkaar liggen. Ik gooi het mandje om en kijk of ik iets passend heb. En soms heb ik geluk. Soms kan ik een paar gelukkig maken en herenigen. Maar over het algemeen, wordt het mandje alleen maar voller en voller en voller...

Na een maand of 2 en misschien 5 herenigingen besluit ik het mandje leeg te gooien in de kliko, want dan houd ik het voor gezien en alsof de Duivel ermee speelt. Uit alle gaten en hoeken verschijnen sokken! De sokken die horen bij de sokken die ik in de kliko heb gegooid! Dat vervloekte Sokkenmonster!

Gaat dat nu alleen bij mij zo? Of is dat overal zo?
Misschien moeten we eens per maand een 'alleenstaanden-sokken-foto' plaatsen. Misschien kunnen we elkaar helpen?

Ow en de rest van de was, die wordt mand voor mand weggevouwen en opgeruimd ;-)

vrijdag 7 november 2014

Neverending story? De was...

Ik zag op pinterest een afbeelding met dit als titel en moest er om lachen en bedacht me dat het zo ontzettend waar is.
De was! Een neverending story! Vroeger zag ik mijn moeder in het weekend aan de keukentafel staan. Mam had (heeft) ook 5 kinderen en dus ook heel veel was. Misschien nog meer was als dat ik tegenwoordig heb. En dan was de zondag een dag waarop de keukentafel vol lag met stapels kleren, de stoelen stonden vol met wasmanden. De keuken rook naar een mengeling van Ariël  (niet de kleine Zeemeermin, want hoe zij ruikt weet ik niet, Yuk!) en wasverzachter. En Mam stond erachter. Een stuk wasgoed uit de wasmand, vouwen en alsof een automatische piloot ging het op de juiste stapel.

Vroeger begreep ik niet hoe zij nu kon weten welke sok van wie was en hoe ze nu wist welk wit shirt nu bij welk kind hoorde! Ze waren allemaal wit!
En dan was het maandag en dan liep je als kind langs de berging, waar de wasmachine stond en dan zag je alweer een volle wasmand staan. Naast je eigen bed lagen ook alweer vieze sokken en kleren. Op de badkamer lagen handdoeken en bij je broer en zussen zag de vloer er al niet veel beter uit. Niet dat het je echt wat boeide. Zondag stond Mam toch weer in die heerlijk ruikende keuken, achter die tafel met stapels kleren, de was te vouwen.

Tegenwoordig is het eigenlijk niet anders. Ik heb dezelfde keukentafel. Alleen  staat die hier in de woonkamer. Ik vouw de was echter boven op bed. Ik ben niet zo consequent als mijn moeder. Niet elk weekend althans. Afgelopen weekend was een niet - ZO - consequent weekend, met als gevolg dat er nu, op vrijdag, boven nog 3 manden staan die me al 3 keer geroepen hebben. In de droger zit een was die gisteravond klaar was. De wasmachine zit vol met schone was van gisteravond die vanavond in de droger moet. Straks moet ik echt was weg gaan vouwen.

En ook ik hoef het kledingstuk maar te zien of ik weet op welke stapel het hoort. Naar welke kast het moet. Welke onderbroek hoort bij welke dame. Welke sokken horen in welke kast. (Al gaat dat laatste heel af en toe nog wel eens mis.)
En de meiden die zien de wasmanden vol raken, leeg raken, kasten volraken en leegraken en denken er wellicht net zo over als ik vroeger dacht.
En ik denk nu?
Neverending story....

donderdag 6 november 2014

Bijna ouderwets. Kopje thee met een koekje..

De klok tikt richting 3 uur en hoe meer het richting 3 uur gaat, hoe donkerder het buiten wordt. Zul je altijd zien. Ik moet de fiets op om Ymke te halen, begint het te regenen!

Nyntha moest mee, dus ik dacht, dan de buggy! Als een enthousiasteling ging ik op zoek naar de regenhoes. Tot ik tot de ontdekking kwam dat die met de winterzak én de maxicosi op zolder netjes in een zak opgeborgen staat. "ZUCHT!"
Nou, dan de jas met muts aan! Nyntha uit de box, sokken en schoenen aan en de jas aan. Muts op.. Muts? Muts?! Geen muts! Argh! Nou dan solidair aan Nyntha, bril op de kast en Mama en Nyntha op de fiets. Verzopen als 2 katjes op het schoolplein aangekomen. En helemaal verkleumd.
Daar kwamen Eleni, Xanne en Ymke al snel aangerend. Net zo verkleumd als ik en we moesten nog naar huis fietsen.

En toen dacht ik aan vroeger. En ook wel een beetje aan die reclame van Pickwickthee. (Blijkbaar heeft het wel effect). Thuisgekomen heb ik de doorweekte jassen van Nyntha en mij op de kapstok gehangen, voor Nyntha een flesje warme melk gemaakt en voor Eleni, Ymke en mij een lekkere kop thee gezet. Gisteren had ik al wafels gebakken, dus een lekkere wafel erbij.
Eleni was al naar boven gesprint om in droge kleren te schieten.

En dan denk ik aan vroeger. Dan kwamen wij ook helemaal doorweekt thuis van school. Wij moesten wel wat verder fietsen dan de meiden nu. Dan kwam ik thuis, ging ik naar boven en trok ik een pyama aan. Ik had een soort onesie, maar dan anders. Volgens mij met hondjes. En dan van die grote dierensloffen eronder. En dan beneden bij Mam in de keuken een kop thee of een beker warme melk.
Dan was het ineens niet meer zo erg dat je even daarvoor 20 minuten in de stromende regen had gefietst.

En als ik nu naar de meiden kijk, lijken zij er net zo over te denken.

Een beetje ouderwets, een bakkie thee. Maar dan wel gezet met de waterkoker. Dus weer nieuwerwets; -)  

woensdag 5 november 2014

Bloggen. Is dat nog wel van nu?

Er was een tijd dat ik elke dag inspiratie had voor een blog. Elke dag wist ik een blog te schrijven. Over wat ik meemaakte of over wat er in mijn hoofd omging. Ergens is dat verwaterd. Of ben ik er gewoon mee gestopt. De reden weet ik eigenlijk niet. Misschien wel, omdat ik in onrustig vaarwater terecht kwam en daardoor de rust niet vond?

Soms mis ik het. Juist omdat ik door het schrijven een bepaalde rust vind. Maarja, tegenwoordig kun je ook niet meer alles schrijven. In de tijd dát ik dagelijks een blog schreef, kon je over alles schrijven. Al schreef je een blog over de kat van de buurvrouw van de oom van de zus van je overgrootvader zijn tante. Dan nog vond men het interessant. Tegenwoordig lijkt de lat hoger te liggen.
En dat brengt mij eigenlijk bij de vraag: "Voor wie blog ik dan eigenlijk?" Blog ik voor mezelf om even mijn ei kwijt te zijn? Want tja, dan kan ik natuurlijk mijn dagboek pakken? Blog ik om de mensen die verder wegwonen en misschien wel geïnteresseerd zijn in mijn leven deel te laten zijn in mijn leven? Of blog ik voor de grote boze mensenwereld, ook wel het Internet genaamd?
Ik denk dat ik tussen die eerste 2 inzit. Soms pak ik gewoon mijn dagboek, want sommige dingen deel ik met niemand. Zelfs niet met Erik. Alleen met mijn dagboek en dus alleen met mezelf. Maar als ik het dan ff van me afschrijf, ben ik het wel even kwijt.
En soms, soms schrijf ik, omdat ik merk dat er mensen om me heen aan me gaan vragen hoe het met me gaat. En met mijn werk. Mijn al-dan-niet-WIA. En na 3 keer hetzelfde verhaal te hebben verteld, denk ik dan: "Dat kan anders!" En dan wijd ik er een blog aan. Geen idee of het wordt gelezen, maar ik krijg dan ineens geen vragen meer, dus het lijkt erop van wel.

Ik zal daar trouwens heel even kort op ingaan: WIA-aanvraag is gedaan. Officieel is 12 januari mijn laatste ziektedag bij Kijkshop. Of dan het boek ook werkelijk sluit? Ik weet het niet. De toekomst gaat het uitwijzen.

Verder ben ik met een nieuwe therapie gestart. We zullen doorgaan. Ik had gehoopt voor 2014 op volle sterkte te zijn. Helaas is dat rijkelijk mislukt. Op naar.. Geen idee. Maar ik kom terug!! 2015 gaat ons een paar mooie dagen brengen en daar kijk ik naar uit!
Vormsel van Eleni, Communie van Ymke en Xanne en als het lukt het Doopsel van Nyntha.
Bruiloft van Tanja natuurlijk (waar ik de eer heb om te mogen getuigen).
Allemaal bijzondere dagen, waar ik echt naar uitkijk.

Zo en nu terug naar het onderwerp. Is bloggen nog van deze tijd? Ik weet het niet. Stiekem hoop ik van wel. Wat vinden jullie?
To blog or not to blog?