Eigenlijk een doorborduurblogje op het blogje van vorige keer. Vandaag mocht ik naar de bedrijfsarts. De afspraak stond gepland voor 11.35uur. Een redelijk tijd gezien we naar Nijmegen moesten. Maar eigenlijk gewoon een hele rotte tijd. Die verdomde ochtenduren. Ze beginnen me echt te irriteren.
Voor mij is de ochtend en het begin van de middag een deel van de dag die ik meemaak, beleef, ervaar, dingen onderneem en 's avonds me afvraag hoe de dag eigenlijk is geweest en waar ik ben geweest. Zo ook met deze afspraak. Ik ben er geweest. Heb met de arts gesproken. Ik denk dat ik duidelijk heb kunnen maken hoe het nu met me gaat. Nouja, eigenlijk weet ik dat ik het goed heb overgebracht. Met de woorden dat er op dit moment geen arbeidsmogelijkheden waren voor mij ging ik naar huis. In januari weer terug. Er is meer gezegd. Ik weet dat er opnieuw informatie wordt ingewonnen bij het GGz.
En dan thuis. Een telefoontje van de regiomanager over hoe het gaat en even later log ik online in om te kijken wat er geschreven is. En dan pas besef ik me wat er staat en nog veel erger... Het klopt ook nog. Zeer beperkt op vele fronten. Niet lichamelijk. Ben je gek, lichamelijk kan ik van alles. Maar in mijn hoofd. Het wilt gewoon niet. En ik weet, nee ik zeg het verkeerd, ik hoop dat het door de medicijnen komt. En dat het dus ook weer weg gaat. Maar ik baal, ik ben boos op mijn hoofd. Boos op die medicijnen. Boos op de reden(en) dat ik die medicijnen nodig heb. Ik ken mezelf niet meer terug. Ik was degene die je maanden later kon bellen voor een artikelnummer van een waterkoker die we ooit eens een keer verkochten bij de Kijkshop. En nu? Nu kun je me niet eens vragen of ik eigenlijk wel koffiemelk in de koffie heb gedaan. Vijf minuten geleden. Koffie? Zou ik koffie zetten?
Nog een voorbeeld. Ik krijg vanmiddag een PB op Facebook van een lieve vriendin met een heel verhaal over wat er gebeurd is. Natuurlijk reageer ik en luister/lees ik wat ze schrijft en leef ik mee. Net, een half uur geleden, besef ik me ineens dat ik weet waarom die PB kwam. Ik las een status van haar op Facebook. Heb daar op gereageerd, gevraagd wat er was. Daar heb ik dan verdorie de hele dag over gedaan om te beseffen dat ik GEVRAAGD heb wat er was. Verdomme! Ik snap het niet meer. En het stomme is, tref je me tegen de avond? Dan ben ik voor een groot deel gewoon mezelf. Kan ik me wat beter concentreren, lukt een blog schrijven ook. Dat gaf ik eerder al aan. Maar wat heb ik verdomme alleen aan de avond! En dan heb je zo'n avond dat je migraine krijgt zoals gisteren. Tja.. Dan ben ik helemaal verloren.
Op 21 November mag ik naar de neuroloog. Ik hoop zo gigantisch hard dat deze man gewoon zegt: "Mevrouw Bruls, uw symptomen komen door de migraine. Hier hebt u een pilletje. Stop maar met die anderen en u bent morgen weer helemaal gezond."
Mijn angst is dat de arts zegt: "Mevrouw Bruls, na al 24 jaar migraine-aanvallen die alleen maar heviger worden, is er nu blijvende schade en kunnen we niks anders voor u doen."
Ik vind het niet leuk meer, mag ik dat even zeggen? Ik heb er flink de balen van. En ik raap me wel weer bijelkaar. En ik ben dadelijk gewoon weer de vrolijke Samantha, maar ik moest mijn boosheid, mijn verdriet even kwijt. Ik weet niet hoe ik het anders op 1 plek kan samenvatten. Dus, sorry voor mijn gemopper, maar ik ben het beu. En dat moest ik ff kwijt. En nu ga ik de laptop wegleggen, nog even met mijn allerliefste collegaatje uit Roermond appen en dan in de armen van mijn ventje kruipen...
Tot snel!
donderdag 7 november 2013
woensdag 4 september 2013
"Wat heb je dan Sammy?"
Sinds oktober vorig jaar zit ik al thuis. Wat begon als een burn-out, werd eigenlijk van kwaad tot erger. Dat klinkt eigenlijk raar, want ik heb echt wel een betere periode gehad. Ik raakte zwanger. Een zwangerschap die misschien niet echt liep zoals ik het graag had gehad, maar er is een gezonde dochter geboren. De eerste weken na de bevalling, voelde ik me in mijn koppie eigenlijk erg goed. Ik had echt het gevoel dat ik de wereld aankon! Was dit dan die roze wolk?
Maar met de geboorte van Nyntha, kwamen de nachtvoedingen, de slapeloze nachten, de onrusten en de vermoeidheid. En met de vermoeidheid, brokkelde mijn roze wolk af. Beetje bij beetje. Begrijp me niet verkeerd, ik genoot en geniet van Nyntha. Met volle teugen. Zij is echt het zonnetje in huis! Maar de vermoeidheid werd zwaarder. De nachten bleven extreem kort en gebroken en ik raakte echt uitgeput. En met de uitputting, kwam de onrust overdag weer. De flashbacks, de nachtmerries, het niet in slaap kunnen komen, het zweverige. Met de uitputting vertrok mijn concentratievermogen weer. Een gesprek volgen? Dat lukt, soms... Ik kan voor het moment best volgen waar het over gaat, maar zodra er ook maar iets anders om me heen gebeurd, ben ik het totaal kwijt. Een stukje tekst lezen? Ow, dat lukt best. Na een keer of vijf lezen snap ik best deels wat er eigenlijk staat! Het is niet alleen de uitputting. Van het GGZ heb ik iets ondersteuning in de vorm van medicatie. Een lichte vorm, maar net genoeg om me minder vatbaar te maken voor de prikkels die die flashbacks omhoog halen. De flashbacks grijpen me minder snel. Maar naast het minder vatbaar zijn voor prikkels, komt alles met vertraging binnen. Sta ik in het Kruidvat en zie ik een aanbieding van Zwitsal? Super, maar voor ik doorheb dat het om Zwitsal gaat, wat ik gebruik voor Nyntha en wat de aanbieding eigenlijk inhoudt, ben ik een minuut of 5 verder. En dan ben ik blij dat ik op dat moment niet alleen ben. Ik geloof dat het anders nog trager tot me doordringt.
Het zal er allemaal wel bijhoren en het is allemaal voor een goed doel. Er is een uitweg in het vooruitzicht en in de avonduren kan ik best wel weer functioneren. Dan kan ik ook best een fatsoenlijk stukje tekst op het scherm krijgen. Elke dag hoop ik dat het een beetje beter gaat en elke dag hoop ik een beetje eerder op de dag wat helderder te zijn. En elke dag lijkt het een beetje te lukken.
Ooit, ooit ben ik weer helemaal mezelf. De gekke, gestoorde Sammy.
Maar het antwoord op de vraag van Eleni, "wat heb je dan Sammy" die moet ik haar verschuldigt blijven. Ik weet het niet. Ik kan het niet uitleggen. Ik zit in de knoop met mezelf en het magische middeltje om me uit de knoop te halen heb ik nog niet gevonden. Maar ik kom er wel weer! Zeker weten! En die 5 meiden houden me wel alert!
Maar met de geboorte van Nyntha, kwamen de nachtvoedingen, de slapeloze nachten, de onrusten en de vermoeidheid. En met de vermoeidheid, brokkelde mijn roze wolk af. Beetje bij beetje. Begrijp me niet verkeerd, ik genoot en geniet van Nyntha. Met volle teugen. Zij is echt het zonnetje in huis! Maar de vermoeidheid werd zwaarder. De nachten bleven extreem kort en gebroken en ik raakte echt uitgeput. En met de uitputting, kwam de onrust overdag weer. De flashbacks, de nachtmerries, het niet in slaap kunnen komen, het zweverige. Met de uitputting vertrok mijn concentratievermogen weer. Een gesprek volgen? Dat lukt, soms... Ik kan voor het moment best volgen waar het over gaat, maar zodra er ook maar iets anders om me heen gebeurd, ben ik het totaal kwijt. Een stukje tekst lezen? Ow, dat lukt best. Na een keer of vijf lezen snap ik best deels wat er eigenlijk staat! Het is niet alleen de uitputting. Van het GGZ heb ik iets ondersteuning in de vorm van medicatie. Een lichte vorm, maar net genoeg om me minder vatbaar te maken voor de prikkels die die flashbacks omhoog halen. De flashbacks grijpen me minder snel. Maar naast het minder vatbaar zijn voor prikkels, komt alles met vertraging binnen. Sta ik in het Kruidvat en zie ik een aanbieding van Zwitsal? Super, maar voor ik doorheb dat het om Zwitsal gaat, wat ik gebruik voor Nyntha en wat de aanbieding eigenlijk inhoudt, ben ik een minuut of 5 verder. En dan ben ik blij dat ik op dat moment niet alleen ben. Ik geloof dat het anders nog trager tot me doordringt.
Het zal er allemaal wel bijhoren en het is allemaal voor een goed doel. Er is een uitweg in het vooruitzicht en in de avonduren kan ik best wel weer functioneren. Dan kan ik ook best een fatsoenlijk stukje tekst op het scherm krijgen. Elke dag hoop ik dat het een beetje beter gaat en elke dag hoop ik een beetje eerder op de dag wat helderder te zijn. En elke dag lijkt het een beetje te lukken.
Ooit, ooit ben ik weer helemaal mezelf. De gekke, gestoorde Sammy.
Maar het antwoord op de vraag van Eleni, "wat heb je dan Sammy" die moet ik haar verschuldigt blijven. Ik weet het niet. Ik kan het niet uitleggen. Ik zit in de knoop met mezelf en het magische middeltje om me uit de knoop te halen heb ik nog niet gevonden. Maar ik kom er wel weer! Zeker weten! En die 5 meiden houden me wel alert!
donderdag 15 augustus 2013
Ineens...
Daar ligt ze dan. Ik kijk naar haar en diep van binnen voel ik een gevoel wat ik niet uit kan leggen. Niet kan beschrijven. Heerlijk in dromenland is ze. Lekker dicht bij Mama, zo kalm, zo vol vertrouwen in Papa en Mama.
Net op de fiets bekroop me ineens het besef dat het zomaar ook anders had kunnen zijn. Een leven is iets heel kwetsbaars en heel fragiels en hoewel mensen worden geacht gewoon oud te worden, weet iedereen wel dat het zo niet altijd werkt. Soms komt er n punt in iemands leven waarop het leven een totaal andere wending kan krijgen. Zo'n wending kan in positieve zin zijn, maar net zo makkelijk negatief. En die negatieve wending kan op zijn beurt weer verstrekkende gevolgen hebben.
Pas veel later ga je eventuele gevolgen zien of beseffen. Ga je je beseffen hoe je leven had kúnnen zijn. Hoe jullie leven had kunnen zijn! En op zo'n moment nemen de emoties het over.
Bij thuiskomst wacht er een gezin op me. Stuk voor stuk blij om me te zien. En ik op dat moment blij dat ze er allemaal zijn. Allemaal nog zijn. En dat kleine meisje? Zij maakt t echt compleet.
Lieve Erik... ik hou van je...
vrijdag 26 juli 2013
Een berichtje voor Nyntha....
Nu lig je dan in mn armen. Zo lief, zo klein, zo kalm en zo tevreden. Vandaag samen met Papa besloten dat we de Mama-melk gaan afbouwen. Alles heb ik geprobeerd om jou die melk van Mama te kunnen blijven geven, maar het is op. Mama kan niet op tegen jou grote honger. Je bent de afgelopen weken zo goed gegroeid dat ik met een gerust hart die overgang maak naar de fles, maar stiekem ben ik toch wel verdrietig... ik had het graag nog weken volgehouden. Je zo dicht mogelijk bij me. Maar ik ben ook wel n beetje trots. Toch vijf weken dat je mijn melk hebt gedronken. En wat heeft het je goed gedaan. Lieve kleine Nyntha, wat ben je hard gegroeid. En als ik je zo in mn armen zie liggen, dan besef ik me eens temeer hoeveel ik eigenlijk van je hou. Van jou, van je grote zussen en van je Papa...
Morgen komen je 2 grote zussen thuis. Ik heb ze gemist, morgen zijn de drie meisjes die in mijn buik zijn gegroeid alledrie bij me.
En nog twee weekjes, dan is ons gezinnetje weer helemaal compleet!
Lief meisje.. groei niet te hard. Weet dat ik van je hou. Ik geniet van je! Elk kleine moment. Elk kleine glimlachje, bewust of onbewust. Zelfs je huiltjes om aandacht. De blik in je ogen als je mij of Papa ziet... ♡
Kus Mama
donderdag 4 juli 2013
Moeder zijn!
Ging mijn vorige blog over Moederdag, hoe speciaal is het dan om deze blog te wijden aan het moeder zijn. Of beter gezegd, het moeder worden!
Tegenwoordig is dit voor veel vrouwen verre van vanzelfsprekend en, zoals bij de meesten wel bekend, was het dat voor mij ook niet. Om voor het eerst moeder te worden, van Xanne, heb ik heel wat behandelingen moeten/mogen doorstaan in het Ziekenhuis, om na een hele lange weg, eindelijk de woorden te mogen horen dat ik zwanger was! Op 6 januari 2004 werd ik dan ook voor het eerst moeder. Bijna 4 jaar later, maakte Ymke me voor de 2e keer moeder. Voor mij was het toen klaar. Ik had twee gezonde kinderen. Hoevaak zie en hoor je het niet anders!
Toen ontmoette ik in 2011 Erik. Tja, oud verhaal inmiddels. Erik en ik werden verliefd, zagen elkaar alle weekenden en gingen samenwonen. Dat er een kinderwens was, was niet onbekend bij de mensen om ons heen. Sommigen wisten er meer van dan anderen, maar de wens was er. In november 2012 werd onze wens werkelijkheid en bleek ik zwanger. Mijn lijf had het voor de 3e keer klaargespeeld om zwanger te raken en mijn lichaam ging hard aan het werk om een kindje te bouwen. De eerste 20 weken kropen voorbij, maar vanaf die 20 weken ging het snel! En hoewel het verre van makkelijke weken waren, ze vlogen om!
Op 22 Juni 2013, om 02:38 uur werden Erik en ik de trotse ouders van een heel lief klein meisje, Nyntha! Nyntha was voor ons een grote wens die in vervulling ging. We wilden graag nog een kindje en hoewel we al de trotse (lief)ouders waren van 4 gezonden meiden, bleef de wens bestaan. We troostten ons in de gedachten dat, als het niet zou lukken, we die 4 gezonden meiden hadden! En nu is Nyntha er. Nyntha is een hele brave, lieve en rustige baby. We genieten elke dag van haar. De nachten ik iets minder, lol. Mijn nachtrust wordt goed op de proef gesteld en vooral het overdag stabiel blijven, maar ik zou haar voor geen goud meer willen missen. Ze ligt nu lekker te slapen en is dan zo heerlijk tevreden! Eigenlijk moet ze over een halfuur alweer eten. Ach, lekker laten slapen, toch?
Ons gezin is compleet. Larissa, Xanne, Eleni en Ymke hebben er een zusje bij, Erik heeft nu een compleet harem ;-). Wij zijn gelukkig!
Tegenwoordig is dit voor veel vrouwen verre van vanzelfsprekend en, zoals bij de meesten wel bekend, was het dat voor mij ook niet. Om voor het eerst moeder te worden, van Xanne, heb ik heel wat behandelingen moeten/mogen doorstaan in het Ziekenhuis, om na een hele lange weg, eindelijk de woorden te mogen horen dat ik zwanger was! Op 6 januari 2004 werd ik dan ook voor het eerst moeder. Bijna 4 jaar later, maakte Ymke me voor de 2e keer moeder. Voor mij was het toen klaar. Ik had twee gezonde kinderen. Hoevaak zie en hoor je het niet anders!
Toen ontmoette ik in 2011 Erik. Tja, oud verhaal inmiddels. Erik en ik werden verliefd, zagen elkaar alle weekenden en gingen samenwonen. Dat er een kinderwens was, was niet onbekend bij de mensen om ons heen. Sommigen wisten er meer van dan anderen, maar de wens was er. In november 2012 werd onze wens werkelijkheid en bleek ik zwanger. Mijn lijf had het voor de 3e keer klaargespeeld om zwanger te raken en mijn lichaam ging hard aan het werk om een kindje te bouwen. De eerste 20 weken kropen voorbij, maar vanaf die 20 weken ging het snel! En hoewel het verre van makkelijke weken waren, ze vlogen om!
Op 22 Juni 2013, om 02:38 uur werden Erik en ik de trotse ouders van een heel lief klein meisje, Nyntha! Nyntha was voor ons een grote wens die in vervulling ging. We wilden graag nog een kindje en hoewel we al de trotse (lief)ouders waren van 4 gezonden meiden, bleef de wens bestaan. We troostten ons in de gedachten dat, als het niet zou lukken, we die 4 gezonden meiden hadden! En nu is Nyntha er. Nyntha is een hele brave, lieve en rustige baby. We genieten elke dag van haar. De nachten ik iets minder, lol. Mijn nachtrust wordt goed op de proef gesteld en vooral het overdag stabiel blijven, maar ik zou haar voor geen goud meer willen missen. Ze ligt nu lekker te slapen en is dan zo heerlijk tevreden! Eigenlijk moet ze over een halfuur alweer eten. Ach, lekker laten slapen, toch?
Ons gezin is compleet. Larissa, Xanne, Eleni en Ymke hebben er een zusje bij, Erik heeft nu een compleet harem ;-). Wij zijn gelukkig!
zondag 12 mei 2013
Moederdag 2013.. Overpeinzingen, overdenkingen..
Het is een vroege zondagochtend. Ymke is al aan mijn bed geweest voor een knuffel, maar blijkbaar heeft ze met Xanne afgesproken dat ze samen ontbijt zouden maken. Maar Xanne is nog heerlijk in dromenland. Inmiddels begin ik wel trek te krijgen, maar ik hou vol.
Rond 9 uur hoor ik gestommel op de kamer van Xanne. Gisteren kwam ze thuis van haar vader en ze had bij Papa nog voor mij geknutseld! Dat had ik niet verwacht en al zeker niet aan zien komen. Ergens was ik toch wel nieuwsgierig wat ze voor me gemaakt had, ondanks dat ze bij Papa was.
Op school hadden ze beide al geknutseld, maar zoals mijn meiden echt op Mama lijken, konden ze allebei niet wachten om hun cadeautje aan mij te geven, dus die had ik al in mijn bezit nog voordat het Moederdag was.
Van Ymke kreeg ik een mooi beschilderd bloempotje met zonnebloemen in. "Om de dag water geven he Mama!" En ik heb het gedaan, om de dag heb ik de plantjes water gegeven, maar het mocht niet baten. De plantjes zijn inmiddels niet meer dan 2 stokjes. Wat ik verkeerd heb gedaan weet ik niet, maar Ymke zei heel lief tegen me: "Je hebt wel goed je best gedaan he Mama!" Zucht.. 'Ja lieverd, dat heb ik..' En om het goed te maken, gaan we binnenkort naar Intratuin en halen we daar maar een nieuw plantje voor in het potje. En ga ik het maar weer proberen.
Xanne had zelf een gedichtje geschreven. Al jaren krijg ik met Moederdag een van de vele standaardgedichtjes die ik nu ook overal her en der zie verschijnen bij andere Moederdagcadeautjes op internet. Dit zelf geschreven en zelf verzonnen gedichtje bezorgde me een brok in mijn keel. Zo lief en zo puur en dat van een meisje van 9. Bij haar gedichtje zitten Zonnebloemzaadjes. Ik durf de poging eigenlijk niet eens te wagen, ben bang voor net zo'n mislukking als met de plantjes van Ymke..
Even na 9 uur wordt er op onze slaapkamerdeur geklopt. "Wie is daar?" "Xanne en Ymke! We komen knuffelen!" En achter een bordje met 2 boterhammen met kaas en een kop koffie, komen mijn 2 meisjes naar binnen. De koffie en mn boterhammen worden op mijn nachtkastje gezet en Xanne vlucht naar haar kamer om haar cadeautje te halen. Ik word bedolven onder knuffels en mag dan de grote doos uitpakken. Aan de buitenkant zit chocola geplakt. Xanne had getwijfeld. Wilde Mama nu pure chocola of melkchocolade met hazelnoot? Ik kreeg pure chocola. Net verkeerd gegokt, maar hey.. Pure chocola gaat ook wel op toch? Ook had ze een mooie glazen fles helemaal geschilderd en er met een ander kleurtje "Mama" op geschreven. Een paar mooie tekeningen erbij en nog meer knuffels van die twee lieve meisjes.
De meisjes wilden gaan spelen beneden. Dat mag, ik kruip nog even terug onder de deken en laat de Moederdagen van de afgelopen jaren de revue passeren in mijn gedachten. Ik denk terug aan de Moederdag in 2003. Ik was nog geen moeder, maar wat wilde ik graag moeder worden. Mijn eigen moeder bezocht ik dat jaar niet, net als in 2001 en 2002. De dag na deze Moederdag deed ik de Zwangerschapstest die mij moeder zou maken! 13 Mei 2003 ontdekte ik dat ik, na 11 keer IUI eindelijk zwanger was!
Mijn eerste Moederdag in 2004. Ik was moeder van een lief klein meisje. Helaas was de situatie van ons gezinnetje toen dermate kritisch dat we bij een hele lieve vriendin en haar (ex-)man en kids in huis zaten. Mijn eerste Moederdag kreeg ik een plantje, ontbijt met verse aardbeien en een croissantje. Hoewel het een ongewone situatie was, was het een bijzondere dag. Een echt cadeautje van mijn dochter kreeg ik niet, maar wel een flinke poepluier. En ik kon me toen geen beter cadeau wensen van een meisje wat darmprobleempjes had! Ook in 2004 bezocht ik mijn eigen moeder niet. Niet wetende op die dag, dat ik in 2005 wél mijn moeder zou bezoeken.
2005 was voor het eerst sinds 4 jaar dat ik mijn moeder weer zag met moederdag. Deze dag zal ik niet snel vergeten, net als al die bijzondere dagen die ik in die 4 jaar heb gemist.
Alle Moederdagen die na deze Moederdag volgden waren bijzondere dagen. De tekeningen, de knuffels, de zelfgemaakte cadeautjes van de kids. Stuk voor stuk had het wat.
Vandaag kan ik wederom mijn moeder niet bezoeken. Niet omdat het niet mag zoals in die 4 jaren, maar omdat het gewoon niet kan. In mijn eigen buik groeit een klein mensje wat me dwingt tot rust houden. Met een hele drukke week voor de boeg met diverse belangrijke afspraken, moet ik noodgedwongen kiezen voor een dag rust. Met pijn in mijn hart. Maar ik heb mijn moeder even gebeld. Ze snapt het en ze weet dat ik er graag had willen zijn.
Het zijn de dagen dat ik me eens temeer besef hoeveel verdriet ik mijn moeder eigenlijk heb gedaan in die 4 jaar dat ik er niet was. Ik heb mijn kindjes nu elk jaar met Moederdag bij me gehad en ik kan me niet indenken hoe het moet voelen als je je kind 4 jaar niet ziet. Niks weet en alleen met vlagen hoort hoe het met haar gaat, via via... En een dochter die dan steevast heel bot doet als ze je ziet. Spijt heb ik er nog dagelijks van dat ik me zo heb laten manipuleren om dit te doen. Om de mensen, mijn ouders, mijn zussen en broer, zo te negeren, zo links te laten liggen. Dat verdienden ze niet. En hoe dankbaar was ik dat ik, na 4 jaar, weer welkom was. Mijn ouders lieten me binnen alsof ik nooit weg was geweest. Mijn dochter van 9 maanden werd verwelkomd. Nog nooit hadden ze haar gezien, maar ze was in een klap niet meer weg te denken. De helpende hand die ze me geboden hebben in de periode na die 4 jaar om me op mijn eigen benen te laten staan. Om me te helpen me vrij te vechten uit die situatie. En dankbaar ben ik nog steeds, nu bijna 9 jaar later, voor alles. Spijt voor het verdriet wat ik ze heb aan gedaan. Begrip voor de boosheid en de woede die ze hebben gevoeld, maar dankbaar dat ik ze weer in mijn leven heb.
En hoe het leven ook gelopen is in de afgelopen jaren, welke contacten er ook nog zijn en welke verwaterd zijn, om welke reden dan ook. Voor mij zijn ze allemaal, stuk voor stuk, elke dag in mn gedachten. En op dagen als deze net dat kleine beetje meer.
Fijne Moederdag voor iedereen die me dierbaar is!
Rond 9 uur hoor ik gestommel op de kamer van Xanne. Gisteren kwam ze thuis van haar vader en ze had bij Papa nog voor mij geknutseld! Dat had ik niet verwacht en al zeker niet aan zien komen. Ergens was ik toch wel nieuwsgierig wat ze voor me gemaakt had, ondanks dat ze bij Papa was.
Op school hadden ze beide al geknutseld, maar zoals mijn meiden echt op Mama lijken, konden ze allebei niet wachten om hun cadeautje aan mij te geven, dus die had ik al in mijn bezit nog voordat het Moederdag was.
Van Ymke kreeg ik een mooi beschilderd bloempotje met zonnebloemen in. "Om de dag water geven he Mama!" En ik heb het gedaan, om de dag heb ik de plantjes water gegeven, maar het mocht niet baten. De plantjes zijn inmiddels niet meer dan 2 stokjes. Wat ik verkeerd heb gedaan weet ik niet, maar Ymke zei heel lief tegen me: "Je hebt wel goed je best gedaan he Mama!" Zucht.. 'Ja lieverd, dat heb ik..' En om het goed te maken, gaan we binnenkort naar Intratuin en halen we daar maar een nieuw plantje voor in het potje. En ga ik het maar weer proberen.
Xanne had zelf een gedichtje geschreven. Al jaren krijg ik met Moederdag een van de vele standaardgedichtjes die ik nu ook overal her en der zie verschijnen bij andere Moederdagcadeautjes op internet. Dit zelf geschreven en zelf verzonnen gedichtje bezorgde me een brok in mijn keel. Zo lief en zo puur en dat van een meisje van 9. Bij haar gedichtje zitten Zonnebloemzaadjes. Ik durf de poging eigenlijk niet eens te wagen, ben bang voor net zo'n mislukking als met de plantjes van Ymke..
Even na 9 uur wordt er op onze slaapkamerdeur geklopt. "Wie is daar?" "Xanne en Ymke! We komen knuffelen!" En achter een bordje met 2 boterhammen met kaas en een kop koffie, komen mijn 2 meisjes naar binnen. De koffie en mn boterhammen worden op mijn nachtkastje gezet en Xanne vlucht naar haar kamer om haar cadeautje te halen. Ik word bedolven onder knuffels en mag dan de grote doos uitpakken. Aan de buitenkant zit chocola geplakt. Xanne had getwijfeld. Wilde Mama nu pure chocola of melkchocolade met hazelnoot? Ik kreeg pure chocola. Net verkeerd gegokt, maar hey.. Pure chocola gaat ook wel op toch? Ook had ze een mooie glazen fles helemaal geschilderd en er met een ander kleurtje "Mama" op geschreven. Een paar mooie tekeningen erbij en nog meer knuffels van die twee lieve meisjes.
De meisjes wilden gaan spelen beneden. Dat mag, ik kruip nog even terug onder de deken en laat de Moederdagen van de afgelopen jaren de revue passeren in mijn gedachten. Ik denk terug aan de Moederdag in 2003. Ik was nog geen moeder, maar wat wilde ik graag moeder worden. Mijn eigen moeder bezocht ik dat jaar niet, net als in 2001 en 2002. De dag na deze Moederdag deed ik de Zwangerschapstest die mij moeder zou maken! 13 Mei 2003 ontdekte ik dat ik, na 11 keer IUI eindelijk zwanger was!
Mijn eerste Moederdag in 2004. Ik was moeder van een lief klein meisje. Helaas was de situatie van ons gezinnetje toen dermate kritisch dat we bij een hele lieve vriendin en haar (ex-)man en kids in huis zaten. Mijn eerste Moederdag kreeg ik een plantje, ontbijt met verse aardbeien en een croissantje. Hoewel het een ongewone situatie was, was het een bijzondere dag. Een echt cadeautje van mijn dochter kreeg ik niet, maar wel een flinke poepluier. En ik kon me toen geen beter cadeau wensen van een meisje wat darmprobleempjes had! Ook in 2004 bezocht ik mijn eigen moeder niet. Niet wetende op die dag, dat ik in 2005 wél mijn moeder zou bezoeken.
2005 was voor het eerst sinds 4 jaar dat ik mijn moeder weer zag met moederdag. Deze dag zal ik niet snel vergeten, net als al die bijzondere dagen die ik in die 4 jaar heb gemist.
Alle Moederdagen die na deze Moederdag volgden waren bijzondere dagen. De tekeningen, de knuffels, de zelfgemaakte cadeautjes van de kids. Stuk voor stuk had het wat.
Vandaag kan ik wederom mijn moeder niet bezoeken. Niet omdat het niet mag zoals in die 4 jaren, maar omdat het gewoon niet kan. In mijn eigen buik groeit een klein mensje wat me dwingt tot rust houden. Met een hele drukke week voor de boeg met diverse belangrijke afspraken, moet ik noodgedwongen kiezen voor een dag rust. Met pijn in mijn hart. Maar ik heb mijn moeder even gebeld. Ze snapt het en ze weet dat ik er graag had willen zijn.
Het zijn de dagen dat ik me eens temeer besef hoeveel verdriet ik mijn moeder eigenlijk heb gedaan in die 4 jaar dat ik er niet was. Ik heb mijn kindjes nu elk jaar met Moederdag bij me gehad en ik kan me niet indenken hoe het moet voelen als je je kind 4 jaar niet ziet. Niks weet en alleen met vlagen hoort hoe het met haar gaat, via via... En een dochter die dan steevast heel bot doet als ze je ziet. Spijt heb ik er nog dagelijks van dat ik me zo heb laten manipuleren om dit te doen. Om de mensen, mijn ouders, mijn zussen en broer, zo te negeren, zo links te laten liggen. Dat verdienden ze niet. En hoe dankbaar was ik dat ik, na 4 jaar, weer welkom was. Mijn ouders lieten me binnen alsof ik nooit weg was geweest. Mijn dochter van 9 maanden werd verwelkomd. Nog nooit hadden ze haar gezien, maar ze was in een klap niet meer weg te denken. De helpende hand die ze me geboden hebben in de periode na die 4 jaar om me op mijn eigen benen te laten staan. Om me te helpen me vrij te vechten uit die situatie. En dankbaar ben ik nog steeds, nu bijna 9 jaar later, voor alles. Spijt voor het verdriet wat ik ze heb aan gedaan. Begrip voor de boosheid en de woede die ze hebben gevoeld, maar dankbaar dat ik ze weer in mijn leven heb.
En hoe het leven ook gelopen is in de afgelopen jaren, welke contacten er ook nog zijn en welke verwaterd zijn, om welke reden dan ook. Voor mij zijn ze allemaal, stuk voor stuk, elke dag in mn gedachten. En op dagen als deze net dat kleine beetje meer.
Fijne Moederdag voor iedereen die me dierbaar is!
woensdag 13 februari 2013
Vastelaovend make v'r same! 2013
Februari 2013. De tijd van het jaar waarin Limburg en Brabant half stil komt te liggen en elk 'normaal' mens eindelijk eens zichzelf mag zijn. Boven de rivieren snappen ze het niet en troost je, hier onder de rivieren snappenwij er na 31 en 25 jaar nog steeds niks van. Maar wij noemen het Vastelaovend! Of voor de import-Limbo's Carnaval! Even een dag of 3-5 je meest rare kleding uit de kast, schmink in je snufferd, haar in de puin en de deur uit. Zoepfestijn of niet, wij hebben dit jaar een volledig nuchtere Carnaval gevierd en geloof me: HET WAS GEZELLIG!
Net als in 2012 besloten we om naar Roermond te gaan voor de optocht. Tanja heeft daar een appartementje exact aan de route van de optocht. Heeft ze natuurlijk precies daar uit gekozen, zodat wij elk jaar daar naar de Optocht komen kijken. Ze mag dan ook niet verhuizen volgens de kinderen. Dus Tanja! *streng kijkt* Heb ut lef!!!
 |
| Tanja en Sam! |
 |
| Sam en Erik <3 |
 |
| Erik met zijn harem! |
Na de afwas tijd om naar Venray op te reizen. Auto volgeladen met een bijtje, Spaanse danseres, Sneeuwwitje, zelfverzonnen Teletubbie, een feetje, een zwangere muts en Erik als uhm.. soort van hippieachtigietsish. Ow en een kleine 4 kilo aan sjlok.
 |
| Tanja kleurt Mega Mindy en ik C3 |
 |
| Tanja en Erik dansen ook de uhm.. Eranja... |
De andere 3 dames hebben we de rest van de middag amper gezien, tot Opa Gerard en Oma Netty even aan kwamen hossen. Toen kwamen de dames even een knuffel stelen en zoef.. weg waren ze weer!
Al met al was het een leuke middag, de meiden hebben zich kostelijk vermaakt, Erik was helemaal in zijn element. Tanja en ik hebben ons ook vermaakt. De muziek viel ons wel wat tegen eigenlijk. We misten de echte Carnavalskrakers, de Macarena enz... En dan Gangnamstyle die tig keer voorbij kwam.. Blegh! Maarrrrr.. de Macarena kan ook op Gangnamstyle hoor! We kregen zelfs Opa Gerard mee aan de Macarena! (And as we type verschijnt op de radio de Macarena!!! Hoe toevallig!)
 |
| Erik en Samantha (Hippieachtigietsish en Zwangere muts) |
 |
| Tanja met Xanne (Feetje met Prinses Xanne) |
 |
| Spaanse danseres Eleni en bijtje Xanne |
 |
| Larissa de Teletubbie |
 |
| Ymke onze Sneeuwwitje |
 |
| Xanne de bij |
 |
| Erik en Tanja |
 |
| Eleni! |
 |
| Sam en Xanne! |
Carnaval 2013 was voor ons als nep-echte-carnavalvierders weer geslaagd. Carnavalskleren liggen te wachten voor de wasmachine, alle attributen zitten weer netjes in de knoop in een plastic zak, de groene verf is weer van ons gezicht geschuurd. Het 'gewone' leven mag weer beginnen. Nu moeten we ons weer gaan gedragen, anders vallen we te veel op. Voor een jaar trekken wij de carnavalskleren weer aan en over een jaar mogen we weer 3 dagen onszelf zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)