donderdag 23 april 2015

Ken je mij???

Ken jij mij? Ken ik mij eigenlijk wel?
Of zoals Trijntje zingt: "Ken je mij? Wie ken je dan? Ken je mij? Wie ben ik dan?"

Ooit heb ik geweten wie ik was. Tenminste dat denk ik wel. Nu ben ik al jaren op zoek naar mezelf. Op zoek naar wat ik leuk vind, naar wat ik niet leuk vind. En natuurlijk geniet ik van sommige dingen. Geniet ik ENORM van de meiden. Dat zijn echt mijn lichtpunten in mijn leven!
Maar ik ben meer dan alleen een (lief)moeder en partner.

Tot 2,5 jaar geleden stond ik met hart en ziel in een winkel en verkocht ik dag in uit allerlei spullen. Met heel veel plezier. Nee, wacht. Dat klopt niet. Dat met plezier was ongeveer tot 3 jaar geleden. Het laatst half jaar in de winkel ging het al niet zo lekker met me en vond ik het nog wel leuk, maar de voldoening die ik had was er niet meer.
En toen kwam die 1e oktober dat ik me ziek moest melden en t echt mis ging.

En zo was ik ineens alleen nog maar Mama en partner. En ja.. huisvrouw denk ik..

En ik zoek echt naar mezelf. Ik heb gezocht in hobby's, Maarja. . Voor een hobby heb je geduld nodig. En geduld en Samantha dat gaat niet samen. Boek lezen dan. Tja, daar is weinig lol aan als ik na 2 pagina's al niet meer weet wat ik gelezen heb.
En dan denk ik terug aan vroeger. Toen ik nog thuiswoonde. Ik verslond boeken! Ik kleurde, tekende, ik had altijd wel iets te doen! Ik verveelde me nooit.

En ergens tussen toen en nu ben ik mn eigen ik kwijt geraakt.
Ik ga maar op zoek, want misschien ben ik wel een veel leukere (lief)moeder, partner en vriendin als ik mn eigen ik ook weer terug heb gevonden... ♡

Ach.. Never mind me.. Tis weer eens zo'n bleghdag...

donderdag 16 april 2015

Doe een stapje naar voren....

En een stapje terug...

Nee ik ga niet zingen. Geen zorgen. En als ik het al wel deed, hoorden jullie het toch niet ;-).

Ooit schreef ik hier eens over dat ik op de wachtlijst stond voor een nieuwe therapie. Schemafocustherapie genaamd. Een lange wachtlijst kan ik wel stellen. Maar op 9 april dit jaar was het dan zover. Vorige week donderdag mocht ik starten in de groep. Niet wetende wat ik kon verwachten en tussen wat voor mensen ik terecht kwam.

Vandaag ben ik voor de 2e keer geweest en vond ik het vorige keer al confronterend, deze week sloeg in als een bom. Poeh. Ik dacht altijd maar dat je mij niet zomaar aan t huilen kreeg. WRONG!
Maar hey, het is uiteindelijk voor een goed doel. Hoop ik. Het is allemaal best beangstigend. Geen idee hoe de toekomst uit gaat zien, maar hopelijk brengt het me wat ik hoop dat het me brengt.
Kom maar op?!

Vorige week heeft het me wel een dag of 3 flink aan het denken gezet. Ben er flink aan t piekeren over geweest. Gedroomd. Dus ik ben eens benieuwd wat deze week doet. Maar het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. We maken er het beste van.
En laten we eerlijk zijn; af en toe even je tranen laten lopen lucht op!

Nu kijk ik naar buiten en zie hoe onze pruimenboom in bloei staat, de appelboom steeds meer groene blaadjes krijgt, het gras er niet helemaal lekker bij ligt, maar de bloemetjes wel mooi bloeien. De frambozenstruik doet t super! En... Ik besef me dat ik dat allemaal zie!!!!

"Kijk me eens het gras zien groeien... En iedereen maar denken da'k niks doe...." ;-)

woensdag 15 april 2015

Communie geneuzel. .

Zoals de meesten wel weten doen Xanne en Ymke dit jaar allebei de communie.

Ymke zit in groep 4, dus voor haar is dit vrij 'gewoon', maar Xanne zit in groep 7 en maakt het wat ongewoner. Voor mij als moeder daarentegen, is dit wel heel bijzonder.

Inmiddels is het geregel voor beide dames zover rond, dat ik dénk dat ik alleen de dag zelf nog moet voorbereiden. Ow, en de uitnodigingen. *niet vergeten Samantha!*

In januari zijn we op jurkjesjacht gegaan en beide meiden hebben een GE-WEL-DI-GE jurk uitgekozen. ♡
Daarna heeft het even stil gelegen. Want schoenen al zover vantevoren leek me niet zo'n strak plan!

Vorige week was het de beurt aan Ymke. De schoenen, iets voor in haar haren, inmiddels heeft ze weer gaatjes in haar oren dus kan ze weer oorbelletjes in.
En haar kettinkje wordt uniek. Kortom: Ymke is klaar!

Vandaag was het de beurt aan Xanne. Xanne maakte het me wel wat moeilijker  met haar specifieke wensen en haar eenvoudige kapsel.
Na 3 schoenenwinkels vonden we dan EINDELIJK de schoenen, maar toen de haaraccesoires nog. Ik kan nog niet zeggen dat ik 100% overtuigd ben, maar we gaan van het weekend denk ik maar eens een proefkapsel maken. We hebben van alles waar we wel wat leuks mee kunnen.
Ook de oorbellen en het kettinkje is al binnen.

Vandaag ook zolder opgekropen voor de Doopkaarsen. Al bij de verhuizing vanaf Hoogvonderen wist ik dat ik de Doopkaars van Xanne niet had, dus eigenlijk was mijn zoektocht lichtelijk overbodig, maar ja. Je zoekt toch. Helaas toch echt alleen die van Ymke en die van mij gevonden.
Voor nu is het plan dat Ymke haar Doopkaars gebruikt en Xanne mijn Doopkaars. Deze heeft voor het laatst gebrand bij de Kerkelijke Inzegening van het huwelijk van Xanne's vader en mij. Symbolisch gezien is dit voor Xanne wel mooi en Xanne vond dit ook.
Uiteraard heb ik wel gevraagd of de kaars van Xanne er nog is. Dus wie weet!

Morgenavond is er weer eens werkgroepvergadering. Dan gaan we weer wat dingen doorspreken en hopelijk wordt dan weer en ander duidelijker en helderder over de dag van de dames.

25 Mei 2015 om 11:00uur is de dag van de meiden  en nog 35 communicantjes in Venray.

Wordt vervolgd!!!

dinsdag 14 april 2015

Stilte...

Acda en de Munnik schreven ooit een liedje met als eerste regels: "Hey, Hallo! Kijk me eens het gras zien groeien. En iedereen maar denken da'k niks doe.."

Dat is een beetje zoals ik me nu voel. Ik hang onderuit op de bank en lichamelijk gezien voer ik geen bal uit. Ik luister naar de geluiden om me heen. 3 Verschillende klokken die tikken, de een harder dan de andere 2 omdat die verder weg hangen. Buiten hoor ik vogeltjes fluiten en zo heel af en toe raast er een auto voorbij. Maar verder? Verder is het stil. En stilte is iets wat mij eigenlijk beangstigd, want zodra ik normaliter de stilte toelaat, gaat het in mijn hoofd mis. Dan gaan de radertjes overuren draaien en gaan ze hun eigen leven leiden en alles wat er gespeeld heeft krijgt Z'n kans om los te gaan.

Dat is ook de reden waarom ik altijd bezig ben. Waarom ik altijd op zoek ben naar iets om te doen. Ik WIL niet stilzitten. Ik WIL niet toegeven aan de stilte. Maar nu, nu doe ik het gewoon. Enigszins gedwongen door extreme vermoeidheid en rugpijn, maar ook omdat ik merk dat die stilte ergens ook wel fijn is.

De afgelopen week heeft het in mijn hoofd geen seconde stil gestaan. Mijn brein en mijn emoties zijn heen en weer geschud op alle fronten. Van verdriet naar onbegrip. Van boosheid naar woede. Van onmacht naar een gevoel van "Kom maar op!". Heel veel gepieker, zoeken naar oplossingen en raad, naar advies en naar de juiste woorden.
En nu lijkt het in mijn hoofd gewoon even LETTERLIJK stil te staan. Alsof er iemand even de "PAUZE"-knop heeft ingedrukt.

Ik neem het er maar even van. Voor zolang het duurt. Totdat "PLAY" weer wordt ingedrukt en de film weer begint te spelen en ik weer verder moet.

Het houdt niet op... Niet vanzelf. Maar we maken er maar het beste van ;-).