Vandaag was het weer tijd voor een (vervroegd) bezoekje aan de neuroloog. Op1 januari werd me geadviseerd de medicatie te verdubbelen. Dit zou toch echt het trucje moeten doen... Toch? Niet dus. Dus werd vandaag besloten dat ik andere medicatie krijg tegen de migraine. Een anti-epileptica. Tja, we gaan het maar proberen! Blijkbaar zijn de dagen dat ik alle symptomen heb, behalve de hoofdpijn, ook migraineaanvallen. Dan mag ik wel stellen dat ik meer dan 2x per week migraine heb. Kom maar op met die werking van die medicijnen dan!
Maarja, deze medicijnen hebben bijwerkingen. Waaronder gewichtstoename. En als er iets is waar ik de afgelopen jaren hard aan gewerkt heb, is het wel mijn gewichtsafname! (25 kg) Uitdaging erbij? Maar als ik lees dat men voor elke inname moet eten? Ja, dan snap ik die gewichtstoename wel! Gelukkig wist de apotheker me te vertellen dat een stuk fruit ook voldoende was. Dan houden we dat gewicht wel op peil! Ha! Sammy krijg je niet uhm.. groot?
Eenmaal weg bij de neuroloog viel me in dat de psychiater me deze medicatie ook had voor willen schrijven. Tegen mijn flashbacks en nare dromen. Daar heb ik nu weer andere medicatie voor. Daar even bij opgeteld dat ik al 4 nachten huilend wakker wordt? Dus de telefoon gepakt en contact opgenomen met de psychiater. Ja, ermee blijven lopen doe ik niet! Morgen om half 1 mag ik bij de psychiater terecht. Eens kijken wat hij zegt. Misschien mag ik een van mijn andere medicijnen laten vallen! Misschien adviseert hij deze erbij te nemen. Ik weet het niet. We gaan het zien en ik hoop op het beste wat de bijwerkingen aangaat. Ik kan er slaperig en duf van worden. Ach, dat had ik toch nog niet!
Over 3 maanden mag ik weer terug naar de neuroloog. Hopelijk dit keer wel met een goed resultaat en het bericht dat het beter gaat met de migraine. Of eigenlijk zonder de migraine. En tot die tijd maken we er weer het beste van. Wat een gedoe, wat een geregel. Tja, als ik mijn voornemen wil doen uitkomen, moet ik er wat voor doen toch?
donderdag 16 januari 2014
vrijdag 10 januari 2014
Even zen...
Zo'n zeldzaam moment in ons huisje dat ik even rustig op de bank kan liggen ook al zijn er kinderen thuis. Niet allevijf, dat scheelt. Eleni zit een boek te lezen op haar kamer. Larissa heeft afgesproken met een vriendin en die zitten boven op zolder, Nyntha ligt lekker te slapen en Erik doet met haar mee. En ik? Ik probeer even een rustmoment te nemen.
De afgelopen maanden waren hectisch. Het ging niet altijd even goed met Erik, niet goed met mij. Kinderen brengen ook de nodige zorgen mee. En elke dag was en is een dag met verrassingen. Ik doe mijn best om ons huis n beetje op orde te houden, volg mijn trainingen, probeer daar mijn huiswerk van te maken. Probeer ook dingen op te slaan. Help de meiden waar ik kan, zorg voor mn kleine meisje en overleef. Sommige dagen durf ik te zeggen dat ik geniet. Eindelijk weer eens. Genieten van die hele kleine dingen. N bloesem die in januari bloeit. Een glimlach van Nyntha. Een 10e verjaardag van Xanne. Een mooie blauwe lucht. Af en toe zie ik het en geniet ik. En af en toe?
Tja, dat zijn de dagen dat mijn hoofd zich vult met donkere wolken, dat tranen uit mijn ogen rollen om het minste geringste. Dagen dat het goed is dat er kinderen zijn die me nodig hebben. Dat Erik er is. De dagen waarop er zoveel in mijn hoofd omgaat, waarop de emoties een ware oorlog voeren in mijn hoofd en mijn hart. De dagen dat ik het niet meer weet. En ik weet dat het allemaal heus wel meevalt en dat ik me gelukkig mag prijzen met alles wat ik heb. Mijn gezin, mijn familie, mijn vriendinnen en vrienden...
Ik had me voorgenomen om geen voornemens te nemen voor 2014, maar ik neem er 1. Één hele. Voor dit jaar ten einde is wil ik minstens 25% van de echte Samantha hebben teruggevonden. En niet de Samantha die functioneert op de automatische piloot, maar de enige echte. De mama, de liefmama, de partner, de vriendin en mss zelfs weer de collega.
Ik weet dat ik er hard aan werk. Ik kom mezelf regelmatig tegen tijdens de VERS-training. Zeker nu we het over het stuk hebben waar mijn werkelijke probleem zit. En met de erkenning van dat probleem, komt ook de oorzaak boven. En de dromen en de flashbacks... Maar ik weet dat dit nodig is om de therapieën die voor me in het verschiet te liggen door te komen. En die therapieën zorgen dat ik weer ALTIJD kan genieten en de donkere dagen overgaan in donkere momenten die ik met wat humor en positief omdenken weer kan ombuigen in mooie dingen.
Ik kom er wel... Dat 2014 me maar wat extra kracht mag geven.
vrijdag 3 januari 2014
10 Jaar Mama (06-01-2004 > 06-01-2014)
Het lijkt zo gewoon. Ik ben moeder. 3 Keer mag ik me moeder noemen. En nog 2 keer liefmoeder. Vijf heerlijke meiden die me elke dag een reden geven om mijn bed uit te komen. Vijf lieve meiden waar ik met alle liefde en plezier voor zorg.
Maar eigenlijk is het helemaal niet zo gewoon. Ik was niet altijd moeder. Ooit was ik gewoon Samantha, de vrouw van...
In 2003, de dag na Moederdag ontdekten we dat mijn grootste wens in vervulling zou komen. Daar zijn heel veel moeilijke maanden aan vooraf gegaan. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Weken van wachten, dagen huilen als het weer niet was. En maar hopen en vertrouwen blijven houden. En toen, die ene maandag in mei. Een test. Een zwangerschapstest met een +. Een +-je wat mijn hele leven zou veranderen!
Op 6 januari 2004 kwam de dag waar ik al ZO lang op wachtte. De dag dat ik dat wondertje in mijn handen zou krijgen wat ik al maanden voelde friemelen en bewegen in mijn buik. Ervan overtuigd dat we een zoon zouden krijgen, gingen we de verloskamers op. Nee, geen echo. Mijn voorgevoel zei dat!
En om 22:40uur was ze er. Ja, ZE! We hadden een dochter! En geen zoon! En vanaf dát moment, dat ene moment dat dat kleine meisje met dat kuiltje in haar kin me aankeek wist ik het. Ik ben moeder. Iets wat ik altijd zal blijven. Toen niet wetende dat ik nog vaker moeder zou worden. Of misschien werd ik wel moederder?
Er is maar 1 meisje wat mij moeder maakte op die ene dag in 2004. Dat meisje heet Xanne. Xanne, mijn mooie blonde dondersteen. Ze kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Kan me laten gillen, kan me laten huilen. Maar God wat hou ik van dat kind. Van dat meisje wat mij (bijna) 10 jaar geleden moeder maakte.
Xanne, Xanne... Hoe moeilijk je het me ook maakt af en toe. Wat ben jij een top meid. Een meisje met het hart op de goede plek. Een meid die alles en iedereen wil helpen. Je wordt nu 10 jaar. Een tiener. Een heel nieuw deel van je leven gaat nu beginnen. Ik hoop dat je opgroeit tot een sterke, mooie, zelfverzekerde jonge vrouw. Xanne, ik hou van je. Als ik dit over 6 jaar naar je schrijf, word je waarschijnlijk boos. Maar nu, nu doe ik het gewoon.
In mijn ogen blijf je altijd klein....
Kus Mama
Maar eigenlijk is het helemaal niet zo gewoon. Ik was niet altijd moeder. Ooit was ik gewoon Samantha, de vrouw van...
In 2003, de dag na Moederdag ontdekten we dat mijn grootste wens in vervulling zou komen. Daar zijn heel veel moeilijke maanden aan vooraf gegaan. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Weken van wachten, dagen huilen als het weer niet was. En maar hopen en vertrouwen blijven houden. En toen, die ene maandag in mei. Een test. Een zwangerschapstest met een +. Een +-je wat mijn hele leven zou veranderen!
Op 6 januari 2004 kwam de dag waar ik al ZO lang op wachtte. De dag dat ik dat wondertje in mijn handen zou krijgen wat ik al maanden voelde friemelen en bewegen in mijn buik. Ervan overtuigd dat we een zoon zouden krijgen, gingen we de verloskamers op. Nee, geen echo. Mijn voorgevoel zei dat!
En om 22:40uur was ze er. Ja, ZE! We hadden een dochter! En geen zoon! En vanaf dát moment, dat ene moment dat dat kleine meisje met dat kuiltje in haar kin me aankeek wist ik het. Ik ben moeder. Iets wat ik altijd zal blijven. Toen niet wetende dat ik nog vaker moeder zou worden. Of misschien werd ik wel moederder?
Er is maar 1 meisje wat mij moeder maakte op die ene dag in 2004. Dat meisje heet Xanne. Xanne, mijn mooie blonde dondersteen. Ze kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Kan me laten gillen, kan me laten huilen. Maar God wat hou ik van dat kind. Van dat meisje wat mij (bijna) 10 jaar geleden moeder maakte.
Xanne, Xanne... Hoe moeilijk je het me ook maakt af en toe. Wat ben jij een top meid. Een meisje met het hart op de goede plek. Een meid die alles en iedereen wil helpen. Je wordt nu 10 jaar. Een tiener. Een heel nieuw deel van je leven gaat nu beginnen. Ik hoop dat je opgroeit tot een sterke, mooie, zelfverzekerde jonge vrouw. Xanne, ik hou van je. Als ik dit over 6 jaar naar je schrijf, word je waarschijnlijk boos. Maar nu, nu doe ik het gewoon.
In mijn ogen blijf je altijd klein....
Kus Mama
 |
| 23-12-2013 |
 |
| 17-09-2004 |
woensdag 1 januari 2014
de MRI
Na mijn bezoek aan de neuroloog kreeg ik medicijnen. Medicijnen die er voor moesten gaan zorgen dat ik minder vaak migraine zou krijgen. En tevens medicijnen die ik kon innemen als aanvalsmedicijnen. Maxalt gebruikte ik daar al voor sinds mijn 15e dus die hadden hun werk eigenlijk wel gedaan.
Heel braaf begonnen met de medicijnen. Er werd me verteld dat het 3 weken kon duren tot het echt ging werken, dus al die migraine-aanvallen heb ik voor lief genomen. De 3 weken waren voorbij, 4 weken, 5 weken. En helaas, het werd niks minder. De aanvallen kwamen 4 x per week en alsof mijn bijverschijnselen nog niet hevig genoeg zijn en waren, kon ik op 2e Kerstdag mijn been niet meer omhoogtillen en omhooghouden. Het begon na een migraine-aanval dus ik heb braaf gewacht. Want ja, al mijn bijverschijnselen verdwijnen vanzelf. Maar dit leek te blijven dus tegen de avond toch de telefoon gepakt en naar de HAP gebeld. Daar werd mijn gevoel bevestigd dat het van de migraine kwam en ik maar lekker mijn bed in moest duiken. Nog een keer het aanvalsmedicijn en lekker gaan slapen. Morgen was het beter!
Het klopte. Ik kon 's morgens mijn been weer wat beter gebruiken. Had wel weer migraine, maar mijn been liet zich weer sturen.
Voor de zekerheid contact opgenomen met de neuroloog. Verhaal verteld en al snel was duidelijk dat het tijd werd dat die scan kwam. Die scan zou dan duidelijk (kunnen) geven en een richtlijn welk pad we op moesten qua behandeling.
31 December 2013 kreeg ik de MRI. Wat een hel! Het was de 3e keer dat ik een MRI kreeg, maar deze was echt een hel. Ik heb echt liggen huilen van de herrie in mijn hoofd.
Ik zou op 31 december ook de uitslag krijgen, dus we wachtten. En wachtten. Om even voor 8 uur hadden we nog geen bericht. Toen heb ik voor mezelf besloten om het los te laten. Ik kon mijn oudjaarsavond toch niet laten verpesten hierdoor! Dan gaan we in ieder geval goed het jaar uit en zien we het op 1 januari wel!
En vandaag belde de neuroloog. De MRI zag er prachtig uit! GODZIJDANK! Maar ja, dat betekent ook dat AL die symptomen, al die aanvallen, alle uitvallen, het wegdraaien van mijn ogen, allemaal dingen zijn waar ik mee moet leren leven. En niet alleen ik. Ook Erik.
Dr. Pop vertelde me dat ik helaas een van de mensen was die deze extreme vorm van migraine heeft. En het enige wat hij kan doen/proberen is de medicatie de verdubbelen. In de hoop dat de frequentie daarmee afneemt en met het afnemen van de frequentie ook de hevigheid. Dat mijn hoofd tussen de aanvallen door kan herstellen. Mijn afspraak moet ik vervroegen. Van ein februari, moet ik hem omzetten naar half januari. Is het dan niet beter, dan moeten we weer gaan kijken naar andere medicijnen. We wachten het af.
Ik ben opgelucht. Maar ook niet. Natuurlijk wil je niks in je hoofd hebben (gehad), maar nu is het iets waarvan ik weet dat het nooit weggaat en wat alleen maar erger en erger zal worden. En ik kan alleen maar hopen dat de medicatie gaat aanslaan. Ik vind dat ik in de laatste weken van 2013 wel genoeg migraine heb gehad voor heel 2014 toch?
Gelukkig 2014!
Heel braaf begonnen met de medicijnen. Er werd me verteld dat het 3 weken kon duren tot het echt ging werken, dus al die migraine-aanvallen heb ik voor lief genomen. De 3 weken waren voorbij, 4 weken, 5 weken. En helaas, het werd niks minder. De aanvallen kwamen 4 x per week en alsof mijn bijverschijnselen nog niet hevig genoeg zijn en waren, kon ik op 2e Kerstdag mijn been niet meer omhoogtillen en omhooghouden. Het begon na een migraine-aanval dus ik heb braaf gewacht. Want ja, al mijn bijverschijnselen verdwijnen vanzelf. Maar dit leek te blijven dus tegen de avond toch de telefoon gepakt en naar de HAP gebeld. Daar werd mijn gevoel bevestigd dat het van de migraine kwam en ik maar lekker mijn bed in moest duiken. Nog een keer het aanvalsmedicijn en lekker gaan slapen. Morgen was het beter!
Het klopte. Ik kon 's morgens mijn been weer wat beter gebruiken. Had wel weer migraine, maar mijn been liet zich weer sturen.
Voor de zekerheid contact opgenomen met de neuroloog. Verhaal verteld en al snel was duidelijk dat het tijd werd dat die scan kwam. Die scan zou dan duidelijk (kunnen) geven en een richtlijn welk pad we op moesten qua behandeling.
31 December 2013 kreeg ik de MRI. Wat een hel! Het was de 3e keer dat ik een MRI kreeg, maar deze was echt een hel. Ik heb echt liggen huilen van de herrie in mijn hoofd.
Ik zou op 31 december ook de uitslag krijgen, dus we wachtten. En wachtten. Om even voor 8 uur hadden we nog geen bericht. Toen heb ik voor mezelf besloten om het los te laten. Ik kon mijn oudjaarsavond toch niet laten verpesten hierdoor! Dan gaan we in ieder geval goed het jaar uit en zien we het op 1 januari wel!
En vandaag belde de neuroloog. De MRI zag er prachtig uit! GODZIJDANK! Maar ja, dat betekent ook dat AL die symptomen, al die aanvallen, alle uitvallen, het wegdraaien van mijn ogen, allemaal dingen zijn waar ik mee moet leren leven. En niet alleen ik. Ook Erik.
Dr. Pop vertelde me dat ik helaas een van de mensen was die deze extreme vorm van migraine heeft. En het enige wat hij kan doen/proberen is de medicatie de verdubbelen. In de hoop dat de frequentie daarmee afneemt en met het afnemen van de frequentie ook de hevigheid. Dat mijn hoofd tussen de aanvallen door kan herstellen. Mijn afspraak moet ik vervroegen. Van ein februari, moet ik hem omzetten naar half januari. Is het dan niet beter, dan moeten we weer gaan kijken naar andere medicijnen. We wachten het af.
Ik ben opgelucht. Maar ook niet. Natuurlijk wil je niks in je hoofd hebben (gehad), maar nu is het iets waarvan ik weet dat het nooit weggaat en wat alleen maar erger en erger zal worden. En ik kan alleen maar hopen dat de medicatie gaat aanslaan. Ik vind dat ik in de laatste weken van 2013 wel genoeg migraine heb gehad voor heel 2014 toch?
Gelukkig 2014!
Abonneren op:
Posts (Atom)