Eigenlijk een doorborduurblogje op het blogje van vorige keer. Vandaag mocht ik naar de bedrijfsarts. De afspraak stond gepland voor 11.35uur. Een redelijk tijd gezien we naar Nijmegen moesten. Maar eigenlijk gewoon een hele rotte tijd. Die verdomde ochtenduren. Ze beginnen me echt te irriteren.
Voor mij is de ochtend en het begin van de middag een deel van de dag die ik meemaak, beleef, ervaar, dingen onderneem en 's avonds me afvraag hoe de dag eigenlijk is geweest en waar ik ben geweest. Zo ook met deze afspraak. Ik ben er geweest. Heb met de arts gesproken. Ik denk dat ik duidelijk heb kunnen maken hoe het nu met me gaat. Nouja, eigenlijk weet ik dat ik het goed heb overgebracht. Met de woorden dat er op dit moment geen arbeidsmogelijkheden waren voor mij ging ik naar huis. In januari weer terug. Er is meer gezegd. Ik weet dat er opnieuw informatie wordt ingewonnen bij het GGz.
En dan thuis. Een telefoontje van de regiomanager over hoe het gaat en even later log ik online in om te kijken wat er geschreven is. En dan pas besef ik me wat er staat en nog veel erger... Het klopt ook nog. Zeer beperkt op vele fronten. Niet lichamelijk. Ben je gek, lichamelijk kan ik van alles. Maar in mijn hoofd. Het wilt gewoon niet. En ik weet, nee ik zeg het verkeerd, ik hoop dat het door de medicijnen komt. En dat het dus ook weer weg gaat. Maar ik baal, ik ben boos op mijn hoofd. Boos op die medicijnen. Boos op de reden(en) dat ik die medicijnen nodig heb. Ik ken mezelf niet meer terug. Ik was degene die je maanden later kon bellen voor een artikelnummer van een waterkoker die we ooit eens een keer verkochten bij de Kijkshop. En nu? Nu kun je me niet eens vragen of ik eigenlijk wel koffiemelk in de koffie heb gedaan. Vijf minuten geleden. Koffie? Zou ik koffie zetten?
Nog een voorbeeld. Ik krijg vanmiddag een PB op Facebook van een lieve vriendin met een heel verhaal over wat er gebeurd is. Natuurlijk reageer ik en luister/lees ik wat ze schrijft en leef ik mee. Net, een half uur geleden, besef ik me ineens dat ik weet waarom die PB kwam. Ik las een status van haar op Facebook. Heb daar op gereageerd, gevraagd wat er was. Daar heb ik dan verdorie de hele dag over gedaan om te beseffen dat ik GEVRAAGD heb wat er was. Verdomme! Ik snap het niet meer. En het stomme is, tref je me tegen de avond? Dan ben ik voor een groot deel gewoon mezelf. Kan ik me wat beter concentreren, lukt een blog schrijven ook. Dat gaf ik eerder al aan. Maar wat heb ik verdomme alleen aan de avond! En dan heb je zo'n avond dat je migraine krijgt zoals gisteren. Tja.. Dan ben ik helemaal verloren.
Op 21 November mag ik naar de neuroloog. Ik hoop zo gigantisch hard dat deze man gewoon zegt: "Mevrouw Bruls, uw symptomen komen door de migraine. Hier hebt u een pilletje. Stop maar met die anderen en u bent morgen weer helemaal gezond."
Mijn angst is dat de arts zegt: "Mevrouw Bruls, na al 24 jaar migraine-aanvallen die alleen maar heviger worden, is er nu blijvende schade en kunnen we niks anders voor u doen."
Ik vind het niet leuk meer, mag ik dat even zeggen? Ik heb er flink de balen van. En ik raap me wel weer bijelkaar. En ik ben dadelijk gewoon weer de vrolijke Samantha, maar ik moest mijn boosheid, mijn verdriet even kwijt. Ik weet niet hoe ik het anders op 1 plek kan samenvatten. Dus, sorry voor mijn gemopper, maar ik ben het beu. En dat moest ik ff kwijt. En nu ga ik de laptop wegleggen, nog even met mijn allerliefste collegaatje uit Roermond appen en dan in de armen van mijn ventje kruipen...
Tot snel!
