woensdag 24 december 2014

Ronald Mc Donaldhuis

Morgen is het Kerst. Een tijd van warmte, gezelligheid en sfeer. Een tijd om lekker thuis door te brengen. Thuis of bij familie.
Zoals jullie ongetwijfeld mee hebben gekregen zijn wij dit jaar niet thuis met Kerst, omdat ons kleine meisje nog steeds is opgenomen in het AZM. Voor nu in ieder geval 1e Kerstdag niet. En we schrokken vanochtend, want dit hadden we echt niet verwacht. Dit stond niet in ons draaiboek.

Sinds Nyntha in het Ziekenhuis ligt, verblijven Erik en ik in het Ronald Mc Donaldhuis. Bij velen van jullie ongetwijfeld wel bekend. Voor ons is het nu de tweede keer dat we er verblijven en ik moet echt zeggen dat het deze keer, zo rond de Kerst nog meer indruk op me maakt dan de eerste keer. Er wordt door alle vrijwilligers en de sponsoren zo hun best gedaan om het voor de mensen die er moeten verblijven ondanks alles toch zo aangenaam mogelijk te maken.

Vandaag troffen we een kerstpakket aan. Samengesteld door verschillende sponsoren. Nu ben ik vandaag echt een dweil en heb ik werkelijk niks nodig om in tranen uit te barsten, maar ook bij het zien van het kerstpakket kwamen de tranen weer. En als je dan kijkt naar de andere ouders die er in het huis verblijven.
We zitten er allemaal met verdriet en zorgen. En inmiddels is me wel duidelijk dat het deels een kwestie van relativeren is, maar dat je ook echt wel verdriet mag hebben om je eigen kindje. Ook al valt het relatief gezien nog wel mee.

Mij is wel duidelijk geworden dat het Ronald Mc Donaldhuis niet kan bestaan zonder sponsoren. Zo las ik op hun Facebookpagina dat ze zoeken naar die kleine flesjes shampoo en douchegel die je krijgt in een hotel. Zodat ze gasten die onverwachts komen toch iets kunnen bieden om zich op te frissen. Maar ook zoeken ze sponsoren voor waspoeder en dergelijke. Of gewoon de kleine sponsoren als je iets koopt bij de Mc Donalds, want dat komt ECHT ten goede aan het Ronald Mc Donaldhuis. En natuurlijk niet alleen dit in Maastricht, maar aan vele andere huizen.

Het is belangrijk dat deze huizen er zijn en dat deze huizen er blijven. Dus ben jij of ken jij iemand die een bijdrage kan en wil leveren? Meld je dan eens bij een van de Ronald Mc Donaldhuizen die Nederland rijk is...

Want daar kun je je een beetje thuis voelen ook al ben je zover van huis...

donderdag 4 december 2014

Vallen... Een kunst? Erfelijkheid?

Ik heb een reputatie. Een twijfelachtige reputatie eigenlijk. Eentje die ik al jaren heb en eentje die me al heel wat bulten, kneuzingen, breuken en blauwe plekken heeft opgeleverd. Vallen. Vallen kan (of eigenlijk kon) ik op de meest bizarre onmogelijke plekken en momenten.

Er zijn momenten die achtervolgen me nog jaren. Die komen ook op feestjes en partijtjes altijd naar boven. Het batterijenverhaal is er een van. Met Mam en Rebecca op weg naar de winkel. Er liggen 2 batterijen op de stoep. We denken allemaal: "Daar liggen batterijen." Wie gaat er vol op staan? En maakt ook nog eens de meest galante sierlijke valbewegingen van een meter of 5 voor ik plat op mijn snufferd ga? Juist. Ik.

Maar ook al er niks is. Gewoon een vlakke ondergrond. Dan ga ik onderuit. En bij de eerste sneeuwvlok? Eigenlijk kan ik dan het beste gewoon binnenblijven. 

Winter 2010. De eerste sneeuw. Ik werkte bij Kijkshop en zei tegen de FM, Frank: "Ik ga lopen, want als ik nu ga fietsen gaat het geheid fout!"
Frank is me 2 weken lang thuis moeten komen ophalen met de auto, want ik zat in het gips en bussen reden niet vanwege de hevige sneeuwval. En thuiszitten was er niet bij. Zittend werken kon gewoon.

Of neem nu de allereerste schooldag hier in Venray! Ymke herinnert me er elke keer nog aan als we te voet naar school gaan en we komen bij dat punt: "Mama, weet je nog dat we voor het eerst naar de Bongerd gingen? Toen viel jij hier hè? En omdat jij mij een handje gaf, viel ik ook hè Mama?"

Inmiddels sta ik iets steviger in mijn schoenen. *klopt hard af* Maar de winter staat voor de deur en heb ik een dochter van (bijna) 7 die net stabiel is als haar moeder en die elke week wel een keer valt. 

Zou het erfelijk zijn vastgelegd? Als ik mijn moeder moet geloven wel. Mijn Oma viel vroeger ook vaak. Die struikelde ook over een korreltje zout.

It takes skills to trip over flat surfaces ;-).