Op en neer... En vrijwilligerswerk!

"Als je leven geen pieken en dalen kende, zou het maar saai zijn!" Las ik laatst ergens.. Ik moest er diep van binnen mee lachen. Ja, het klopt.. Het leven bestaat nu eenmaal uit pieken en dalen. Er gebeuren positieve en minder positieve dingen in het leven.

De laatste maanden, zo tot half januari, was ik aardig aan het opkrabbelen. Mijn geheugen kwam met hele kleine beetjes weer terug. Ik kon me weer wat beter concentreren op dingen en het lukte me zelfs weer om stukken tekst te lezen en ze waarempel te begrijpen! Voor mijn gevoel echt wel een stap voorwaarts!
En natuurlijk gebeurden er wel dingen in mijn leven die me af en toe een tikkie gaven, maar ik wist het best aardig te relativeren.
Tot half januari. Een stom onverwacht telefoontje wat dan even je mooi opgebouwde schild weer afbreekt. Wat je in 1 klap weer kwetsbaar maakt voor alles wat er ook maar gebeurd. Waardoor alles wat er gebeurd, hoe klein ook, weer keihard bij je binnenkomt!

Inmiddels ben ik weer 2 weken verder. Twee weken heb ik geknokt. Niet alleen, ik heb hulp gekregen, hulp ingeroepen en hulp aangenomen. En met alle hulp om me heen kom ik er wel weer. Stapje voor stapje. Kom ik wel weer voor dat niveau van voor half januari.

Een van de dingen die ik daarvoor in werking had gezet was vrijwilligerswerk! Aanstaande maandag ga ik daar ook gewoon mee starten. 3 Uurtjes per week in de Winkel van Sinkel op maandagochtend. (Als de winkel gesloten is) En zo ga ik een heel klein en voorzichtig begin maken aan een nieuwe oude Samantha! Stapje voor stapje...

Ongeloof en onbegrip. Bizarre wereld...

Voordat ikzelf kinderen op deze wereld zette, hoorde ik wel eens mensen zeggen: "Ik begin niet aan kinderen. Op deze wereld zet ik geen kinderen!"
Jong als ik was dacht ik niet na over wat ze bedoelden met "deze wereld".
Als ik kijk naar gisteren en vandaag denk ik dat de mensen die dat een 15 jaar geleden zeiden, ook geen idee hadden dat onze wereld er nu zo bij zou kunnen liggen.

Sinds 9/11 is onze wereld al in rep en roer, maar dat is al enige jaren, God zij dank, (bijzondere woordkeuze) in redelijk rustig vaarwater. Ja er zijn over de wereld gevechten die erg genoeg geloofsgerelateerd zijn. Maar voor ons als Nederlanders, Europeanen, eigenlijk ver van ons bed. Je zag op tv Irak, Iran, Syrië. Je las over het meisje uit Maastricht wat naar Syrië was afgereisd. Maar persoonlijk was ik er niet mee bezig wat dat nu werkelijk echt inhield.

En natuurlijk kun je je niet verschuilen voor de berichten van de afschuwelijke onthoofdingen. Al hoefde ik de beelden niet te zien. Je kunt je niet verschuilen voor de ellende in de wereld, maar je gaat gewoon door met je leven, want het is toch allemaal ver weg.

En toen was er ineens gisteren. 3 Mannen stormen gewapend bij een Media - bedrijf binnen. 12 mensen worden  vermoord. Gewoon omdat ze cartoons hebben gemaakt die kwetsend zouden zijn.
Maar het houdt niet op bij gisteren. Vandaag gaat het door. Gijzelingen in Parijs en omstreken. In een supermarkt. In een drukkerij.
Het heeft vrijwel heel Nederland bezig gehouden. Wat zeg ik. Ik denk wel de hele wereld.
De Franse Politie wist het tot een einde te brengen. De gijzelnemers zijn dood. Helaas een aantal gevangengenomene ook.

Op social media gaat er massaal een zucht van verlichting door Nederland. Ze hebben ze! We kunnen weer ademhalen! Ze zijn dood! Die doen niks meer!

Maar dan komt er nieuw nieuws binnen. Nieuwe gijzelingsacties. In Versailles en in Montpellier.
En dan denk ik heel even. Op wat voor een wereld lopen wij rond. Op wat voor een wereld heb ik 3 kinderen gezet? Zijn we veilig? Hoelang zijn we nog veilig?

En even later besef ik me weer waar we staan. Dat het meevalt... Hoop ik...

Wat een bizarre wereld leven we in....

Komt wel goed schatje... *zet heel veel glaasjes Roosvicee neer*