Sinds oktober vorig jaar zit ik al thuis. Wat begon als een burn-out, werd eigenlijk van kwaad tot erger. Dat klinkt eigenlijk raar, want ik heb echt wel een betere periode gehad. Ik raakte zwanger. Een zwangerschap die misschien niet echt liep zoals ik het graag had gehad, maar er is een gezonde dochter geboren. De eerste weken na de bevalling, voelde ik me in mijn koppie eigenlijk erg goed. Ik had echt het gevoel dat ik de wereld aankon! Was dit dan die roze wolk?
Maar met de geboorte van Nyntha, kwamen de nachtvoedingen, de slapeloze nachten, de onrusten en de vermoeidheid. En met de vermoeidheid, brokkelde mijn roze wolk af. Beetje bij beetje. Begrijp me niet verkeerd, ik genoot en geniet van Nyntha. Met volle teugen. Zij is echt het zonnetje in huis! Maar de vermoeidheid werd zwaarder. De nachten bleven extreem kort en gebroken en ik raakte echt uitgeput. En met de uitputting, kwam de onrust overdag weer. De flashbacks, de nachtmerries, het niet in slaap kunnen komen, het zweverige. Met de uitputting vertrok mijn concentratievermogen weer. Een gesprek volgen? Dat lukt, soms... Ik kan voor het moment best volgen waar het over gaat, maar zodra er ook maar iets anders om me heen gebeurd, ben ik het totaal kwijt. Een stukje tekst lezen? Ow, dat lukt best. Na een keer of vijf lezen snap ik best deels wat er eigenlijk staat! Het is niet alleen de uitputting. Van het GGZ heb ik iets ondersteuning in de vorm van medicatie. Een lichte vorm, maar net genoeg om me minder vatbaar te maken voor de prikkels die die flashbacks omhoog halen. De flashbacks grijpen me minder snel. Maar naast het minder vatbaar zijn voor prikkels, komt alles met vertraging binnen. Sta ik in het Kruidvat en zie ik een aanbieding van Zwitsal? Super, maar voor ik doorheb dat het om Zwitsal gaat, wat ik gebruik voor Nyntha en wat de aanbieding eigenlijk inhoudt, ben ik een minuut of 5 verder. En dan ben ik blij dat ik op dat moment niet alleen ben. Ik geloof dat het anders nog trager tot me doordringt.
Het zal er allemaal wel bijhoren en het is allemaal voor een goed doel. Er is een uitweg in het vooruitzicht en in de avonduren kan ik best wel weer functioneren. Dan kan ik ook best een fatsoenlijk stukje tekst op het scherm krijgen. Elke dag hoop ik dat het een beetje beter gaat en elke dag hoop ik een beetje eerder op de dag wat helderder te zijn. En elke dag lijkt het een beetje te lukken.
Ooit, ooit ben ik weer helemaal mezelf. De gekke, gestoorde Sammy.
Maar het antwoord op de vraag van Eleni, "wat heb je dan Sammy" die moet ik haar verschuldigt blijven. Ik weet het niet. Ik kan het niet uitleggen. Ik zit in de knoop met mezelf en het magische middeltje om me uit de knoop te halen heb ik nog niet gevonden. Maar ik kom er wel weer! Zeker weten! En die 5 meiden houden me wel alert!
