maandag 2 november 2015

Binnen in jezelf is waar het eindigt en begint...

Met deze woorden uit het nummer "Mooi" van Marco Borsato reden we afgelopen donderdag bij het Laurentius Ziekenhuis in Roermond de parkeerplaats op. Tranen liepen over mijn wangen. 'Waar het eindigt en begint.' Hoe waar was dat en is dat op deze plek.

In dit Ziekenhuis zette ik mijn 2 eerste kindjes op de wereld. Heb ik ook de hele strijd gehad om überhaupt zwanger te raken van Xanne. Hier begon het. Hier werd ik moeder.
En in dit zelfde Ziekenhuis eindigt het. Hier werd donderdag mijn baarmoeder verwijdert waarmee de mogelijkheid om ooit nog een keer moeder te worden onmogelijk is geworden.
En natuurlijk heb ik nog een pracht van een dochter op de wereld mogen zetten. (Niet in dit Ziekenhuis) En natuurlijk hebben we een pracht van een gezin. Maar dit is definitief...

En mijn God wat ben ik trots op mijn drie pracht van een meiden. Xanne, Ymke en Nyntha. Trotser dan een pauw. Trots op deze mooie meiden die ik heb gedragen in mijn buik, onder mijn hart. Waarvan ik er 2 op deze plek, in het Laurentius op de wereld mocht zetten. En nummer 3 in Maastricht.
Wat hou ik van deze 3 meisjes. Die ik heb voelen bewegen, voelen schoppen. En die mijn hart al gestolen hadden nog voor dat iemand ze gezien had.
Maar hun warme nestje, dat is nu weg...

Zaterdag mocht ik naar huis. Ineens stond daar dr. Bergmans aan mijn bed. Zonder dat hij er erg in had, maakte hij voor mij de cirkel echt rond. Deze man heeft zowel de bevalling van Xanne geleid als de keizersnede bij Ymke gedaan en heeft mijn beide meisjes als eerste in handen gehad. En hij stond daar aan mijn bed als laatste arts.
En verklaar me voor gek, ik kan t nummer van Marco nu niet meer horen zonder bij de zin: "Is de cirkel rond.." met n traan en n glimlach te denken...
Ja...

Hoe mooi kan het leven zijn, het is maar hoe je kijkt. Het is maar wat je droomt.
Jij bent net zo rijk, zo rijk als je je voelt...

♡♡♡

zaterdag 24 oktober 2015

Symphonica in Rosso 2015

In 2006 mocht ik Symphonica in Rosso al eens bezoeken in Arnhem in de Gelredome met Daniëlle.  De herinneringen die ik toen maakte waren fenomenaal en onvergetelijk en heb ik vaak met Erik gedeeld. Hoeveel edities er ook volgden van Symphonica, ik heb altijd gezegd: "Als Marco hem zelf weer doet, wil ik er weer heen!!!!" En toen verscheen ineens in Maart die nieuwsbrief! Marco ging ZELF weer Symphonica doen! Erik twijfelde eigenlijk geen moment en zei gelijk dat hij samen met mij erheen ging. Hij wist hoe graag ik wilde en wilde die belevenis toch ook wel meemaken. Tickets in de pre-sale aangeschaft en toen begon het wachten. Dan ben je ineens net een puber, want dan tel je ineens maanden, weken en dagen af haha.
Wij zijn er klaar voor!
Anderhalve week voor het concert besloten we dat we niet na afloop nog naar huis gingen rijden vanuit Amsterdam, maar dat we een hotel gingen zoeken. Het werd het Fletcher hotel. Die grote ronde toren! Bizargaaf!
Het Fletcher Hotel. Wij zaten 15 (!) hoog!
Concertdiner vooraf, shuttlebus naar de Ziggodome. Alleen dat allemaal al vooraf met allemaal mensen die naar de Ziggodome gingen, zorgde dat je er nog meer inzat. Met 60 mensen in een touringcar naar de Ziggodome en dan en masse de Ziggodome in.
Ziggodome van buiten. Net voor we naar binnen gingen

En dan zit je daar, uitkijkend op één grote rode massa. Net als toen! Alleen nu samen met Erik. Erik die echt zijn ogen uitkeek, verbaasd van wat hij zag. ROOD!
Panoramaview van de Ziggodome

Even na kwart over 8 kwam de dirigent oplopen. Een teken dat het ging beginnen! Met een, meer dan, spectaculaire lichtshow opende Symphonica in Rosso. De hele Ziggodome was een onderdeel van de lichtshow. Alle ringen waren verlicht en namen deel. Zo wauw!


Marco startte met 'Oud en Afgedankt', een van zijn oudere, maar oh zo mooie en gevoelige nummers. Hij wist zijn nummers met lichtshows en filmpjes ondanks het grote geweld van de grote zaal zo teder bij je neer te leggen.
Jeroen van Koningsbrugge bracht Wit Licht ten gehore

Nummers die ik al jaren woord voor woord meezong, kwamen nu bij me binnen alsof ik ze voor het eerst hoorde. Tranen die over mijn wangen liepen tijdens het nummer (vergeef me als de titel niet 100% klopt) "Alles wordt mooier in zwart en wit". Wellicht door het samen zijn met Erik? Het voorwoord van Marco? De combinatie ervan? De tekst kwam voor het eerst echt binnen.
Kippenvel. (Geen eigen foto)

Zucchero bracht mij even terug naar mijn jeugd. Naar de tijd dat Mam vroeger zijn cd's draaide. Geen idee hoe oud deze man is, maar wat kan deze man zingen! En apart om de liedjes van Marco in het Italiaans te horen! (Of is t nu andersom? ;-))
Zucchero tijdens Domenica

Kim Spierenburg was ook een van de gastartiesten. Zij was voor mij onbekend, qua naam, maar Marco vertelde over haar dat ze een autoimmuunziekte heeft, maar wel enorm goed viool kan spelen. Doordat ze een aantal maanden geleden ineens haar pink niet meer kon gebruiken, moest ze haar eigen gecomponeerde vioolstuk opnieuw leren, maar dan met 4 vingers. Viool is niet mijn ding, maar met zo'n verhaal, luister je toch anders.
Zij kreeg een applaus en een staande ovatie, minutenlang! Dat was echt om kippenvel van te krijgen!

'Met een diepe buiging' nam Marco afscheid.
Onze mobieltjes aan. En verlichten die zaal!

Het was een avond om NOOIT meer te vergeten. We hebben nieuwe herinneringen geschreven die we samen meenemen onze toekomst in.

Na een ritje door Amsterdam terug naar het hotel, nog even wat nagedronken in het hotel. Leuk gesprek gehad met 2 mensen die ook naar Marco waren geweest. En toen rond 2 uur doodmoe ons bed in. Met een prachtig uitzicht over Amsterdam gaan slapen om 's morgens wakker te worden met datzelfde geweldige uitzicht.
Ons uitzicht vanuit de kamer/bed op 15 hoog!
Ons uitzicht bij nacht <3
Wat een weekend. Wat een avond. Echt met een gouden randje! ♡♡♡

woensdag 9 september 2015

De kracht van Social Media 2.0 Go SNS!

Daar sta je dan. Je wilt betalen aan de kassa en je stopt je pas in de automaat. Toetst je pincode in en... "Pas vervallen"
De fases: Knalrood hoofd, bonkend hart in je keel, even schakelen, een verontschuldiging en "Huh? Wat nu?" Volgen in een rap tempo.

Dit overkwam mij vorige week woensdag. Na mn rode kop, keek ik op de pas en zag ik inderdaad dat mijn pinpas verlopen was. Snel pakte ik mn andere pinpas en betaalde ik de boodschappen. Ondertussen ging er van alles door mijn hoofd.

maandag 24 augustus 2015

Een dagje mee met Erik op de vrachtwagen ❤

Vrachtwagens en ik zijn niet de beste vriendjes. Meestal wijk ik al ver van te voren uit en duik de stoep op. Iets wat er al op jonge leeftijd in is geslopen. Een angst voor vrachtwagens. Gevoed als kind doordat op jonge leeftijd in onze omgeving een ongeluk gebeurde waarbij een vrachtwagen betrokken was (vrachtwagenchauffeur onschuldig) en waarbij 5 mensen van een heel gezin het leven lieten. Een jongen, even oud als ik, bleef over. Hij kwam veel bij ons over de vloer en het verdriet en de angst speelden een grote rol.

Maar ook de jaren erna en de media maakten het niet beter. De ongelukken die in de media voorbij kwamen leken alleen maar ongelukken te zijn met vrachtwagens. De een nog gruwelijker dan de ander en vrijwel altijd met fatale afloop. Mijn angst werd er niet minder om!

2 Jaar geleden kwam de broer van onze buurvrouw veel te jong om het leven bij een vrachtwagenongeluk. Zelf chauffeur. Tja...
En dan de fietsers die onder de vrachtwagens komen.

Met Erik als mijn dagelijkse chauffeur ging ik wel al anders naar de vrachtwagens kijken, maar mijn angst verdween niet. Erik hield er gelukkig wel rekening mee en Erik is sowieso privé al een hele zekere chauffeur. Erik liet me wel al inzien waar de gevaren zaten en dat het echt in heel veel gevallen niet aan de chauffeur ligt, maar aan de onbezonnen acties van de overige weggebruikers.
Nu Erik zelf weer op de weg zit als chauffeur, hadden we al afgesproken dat ik een keer met hem mee zou gaan. Omdat het gewoon gezellig is, maar ook omdat ik zo kan zien hoe het is om te zien wat hij ziet. En hopelijk dat zo mijn angst af zou nemen.

Vandaag was t die dag en of de angst weg is, nee. Maar ik heb wel gezien dat het inderdaad in veel gevallen de overige weggebruikers zijn die, in mijn ogen, niet nadenken over wat een chauffeur van een vrachtwagen eigenlijk kan zien? Het viel me al op tijdens ons eerste ritje vroeg op de dag.

Een smal donker 2-baans weggetje met aan beide kanten bomen. Uitwijkmogelijkheden naar de zijkant waren er dus niet. Erik reed tussen 70 en 75, iets rustiger dan toegestaan, maar dat gaf hem de tijd om te anticiperen op eventuele tegenliggers op het smalle bochtige weggetje. Ik zat al een tijdje in de zijspiegel aan mijn kant te kijken en na een minuut of 5 vroeg ik aan Erik wat die witte lichtbundel achter de auto was? Hij had zn achteruitrijlichten toch niet aan? Erik keek in de spiegel maar zag niks. Bij n volgende bocht zag ik het pas. Er zat een kleine Honda Civic achter ons. Zo dicht op ons geplakt dat ik hem wel zag, omdat ik al ruim 5 minuten in de spiegel zat te kijken, maar Erik kon hem vanuit zijn oogpunt niet zien.

En dan vraag ik me af: Wat bezielt je om op zo'n belachelijk smal weggetje zo dicht achter een span van 18 meter lang te gaan rijden. Als Erik had moeten remmen voor n tak op de weg of n overstekende auto, was er van die Honda Civic NIKS overgebleven. En naar wie was er met n vingertje gewezen? Naar Erik!

Gisteren las ik nog op n FB-pagina over gewone autochauffeurs een dagje mee laten rijden op de vrachtwagen. Ik bestuur geen auto, maar ik vind t zo'n gek idee niet!
Afgezien van dit euvel vond ik het heel bijzonder om mee te gaan met Erik. De vrachtwagen is waar Erik zijn hart zit. (Naast bij ons natuurlijk ). Nu heb ik kunnen zien hoe hij met passie achter dat stuur van dat grote bakbeest zit. Mooi om te zien en ik hoop dan ook dat hij dit werk nog heel lang mag en kan blijven doen.

En met hem nog vele echte chauffeurs! 

woensdag 12 augustus 2015

Social Media kan meer kapot maken dan je lief is!

Al een paar dagen branden mijn vingers voor het schrijven van een blog. Onderwerpen schieten mijn hoofd binnen en woorden rollen door mijn hoofd. Maar elke keer weer denk ik dan: "Nee Sam, niet doen!" Onderwerpen uit het nieuws met name. Het hele "Parnassia aan Zee-incident" bijvoorbeeld en hoe Social Media daarmee aan de haal is gegaan. Of de wijze waarop men reageert op de 'acties' van Politie of die nu negatief of positief zijn. Ik had er blogs over kunnen schrijven van pagina's lang, want ik kan me er zo verschrikkelijk boos om maken.
Boos, omdat men zonder wederhoor, zonder het hele verhaal te kennen mensen, bedrijven, restaurants tot de grond afbrandt. En tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat ikzelf een paar jaar geleden eigenlijk hetzelfde deed. Als ik iets hoorde of las of meemaakte dan ging ik los. Spuwde mijn gal en trapte.

Maar hoe is het ook alweer? Door schade en schande wordt men wijs? En ook ik leerde dat men met wederhoor veel verder kwam. Dat men met het oppakken van die telefoon en het bewuste bedrijf te bellen en informeren VEEL meer bereikte. Dat men door de persoon in kwestie aan te spreken wel eens het echte verhaal kon horen.
En ik heb ook mijn neus gestoten. Ben dierbare mensen kwijtgeraakt, omdat ik achter de verkeerde ging staan. Tja, door schade en schande?

Deze week heb ik op Facebook mensen uit mijn lijst gegooid. Ik doe dat niet snel. Ik laat niet zomaar mensen toe, maar gooi je er al sowieso niet zomaar uit. Eigenlijk om bovengenoemde reden. Heb er lang over lopen dubben, maar op een gegeven moment werd de ergernis te groot.
En nu denk ik achteraf: "Had ik niet met ze in gesprek moeten gaan?" En ik denk eigenlijk ook gelijk: Nope! Tis goed zo.

En nu ik het neerschrijf in deze blog, merk ik dat ik nog zoveel meer over dit hele onderwerp wil neerzetten. Dat ik toch geneigd ben om dieper in te gaan op dit onderwerp. En daarom stop ik. Ik sluit dit blogje af en ga iets doen. Voor IK mezelf in dit onderwerp mee laat trekken. In een onderwerp over nieuwsitems waar ik eigenlijk mijlenver buiten sta. Maar waar ik me veel te veel van aantrek.

Wat ik wel nog kwijt wil: "Voor je iemand (bedrijf, mens of wie dan ook) via Social Media in een kwaad daglicht wilt gaan zetten, denk dan eerst eens even na. Zou je misschien zelf het probleem kunnen oplossen door contact te leggen met de persoon, zonder misschien zijn hele zaak om zeep te helpen dmv Social Media? Ja? Misschien moet je dat dan eerst proberen. Met de meeste mensen is echt te praten. Social Media is een prima medium om te gebruiken, maar niet om te misbruiken!
Tis net als met drank. Ook Social Media kan meer kapot maken dan je lief is!"

dinsdag 14 juli 2015

To-Do lijst?

Wat ik doe, vraagt Facebook. En wat ik doe is zitten. Terwijl er in mijn hoofd een To-Do lijst zit van minimaal 3 A4-tjes lang.
En dus heb ik besloten om even te gaan zitten. Oke, ik was al volop bezig in de keuken, maar nu zit ik, want ik betrap me op mijn ellenlange lijst in mijn hoofd en besef me dat dat niet werkt.

Een van mijn valkuilen, al jaren, als ik zorgen of stress heb of gewoon dingen waarover ik pieker, is dat ik dingen ga doen. Dingen zoek om te doen. En in mijn hoofd To-Do lijstjes ga maken. En dat wilt niet per definitie zeggen dat dat dingen zijn die onnodig zijn, maar mijn struikelblok is wel dat ik dan mezelf echt voorbij ga. Ik ga dan door en door en door en door en door.

Nu ben ik dus gaan zitten. Even onderuit. En ben ik aan het denken wat het allerbelangrijkste is wat er gedaan wordt VANDAAG. En dat vind ik al heel erg moeilijk, want in mijn hoofd roept iets "ALLES" terwijl ik ook weet dat dat niet zo is. Want die hele mand strijkwas die er al 4 weken staat, die hoeft niet vandaag. 1 Blouse zou in principe ook goed zijn voor Erik morgen.
Stofzuigen en dweilen en even stofvegen, dat moet vandaag gebeuren, want dat is hoognodig. Dus dat gaat op mijn lijstje.
En de toiletten. Want dat hoort er sowieso op.

Maar alle bedden verschonen? Moet dat vandaag? En de badkamer? Terwijl die vorige week ook al n grote beurt heeft gehad? En de ramen lappen? ( Het regent, muts!) Afval wegbrengen kan wel, maar kan morgen ook. Maar dat is een twijfelgeval. Als ik toch naar de winkel moet. En de kast van Nyntha uitruimen, is dat echt nodig om dat vandaag te doen? En die van Ymke?
Ach, zo kan ik nog wel doorgaan met opsommen van dingen die ik wil doen. En diep van binnen heb ik pas rust als het allemaal gedaan is, maar lichamelijk ben ik dan zo moe, dat ik geestelijk totaal geen energie meer heb. En dan kom ik weer in een cirkeltje terecht waar ik niet in wil komen.

Dus. Voor nu. Ik ga opstaan van de bank, ga mn kleine mopje uit haar bedje halen en haar een boterhammetje maken. En al die grote klussen laat ik voor wat het is.
En me focussen op de dingen die belangrijk zijn. De afspraken en verplichtingen die staan die gaan gewoon door en moet ik fit voor zijn en mezelf uitputten door als een malle aan de slag te gaan, help ik niemand mee.
En dat ik dit besef mag een overwinning heten vind ik. Ugh!

En voor hen die denken: Wat een geneuzel! Ook prima. Fijne dag! Ik heb je toch ff een paar minuten van je werk gehouden en mss even aan het denken gezet ;-).

zaterdag 16 mei 2015

Telefoonzombies (gejatte/geleende titel & onderwerp)

Op Twitter zag ik een blog voorbijkomen. Een blog van @deheldin (www.deheldin.nl). Haar blogs volg ik al langer. De ene keer blogt ze wat meer dan de andere keer en de ene keer herken ik me er meer in dan de andere keer. Het mooie vind ik dat ze vaak schrijft over wat anderen ook denken, maar niet durven te zeggen. Tenminste, dat vind ik haha.
Dit keer schreef ze over telefoonzombies en ik schrijf hier nu ook over met haar medeweten en goedvinden.

"Telefoonzombies" denken jullie misschien? Onbewust zijn we het waarschijnlijk allemaal. Tijdens een wandeling verdiept in Social Media op je telefoon. Tijdens het fietsen even een gesprek voeren op WhatsApp. Of misschien voor de echte daredevils onder ons zelfs appen en Social Media bezoeken onder het auto rijden. (NIET DOEN!)
Maar niet alleen als je actief deelneemt aan het verkeer.
Ik zat net in de trein (passieve verkeersdeelname) met Nyntha en keek om me heen. En dan pas besef je dat je ook dan al snel verandert in een telefoonzombie. Om me heen zat 95% in zn telefoon gedoken. Inclusief ik. Toen heb ik mn telefoon weggestopt en ben ik met Nyntha liedjes gaan zingen. (Die malloot op traject Roermond>Venray was ik dus! 😉)

Het deel op de fiets ben ik me laatst al bewust van gaan maken. Ik check voor ik op de fiets stap mijn telefoon. Daarna gaat mn telefoon in mijn tas of jas. En bij aankomst kijk ik nog een keer. Soms heb ik wel een stuiptrekking bij fantoomtrillingen lol. Die dingen trillen zelfs als ze niet trillen joh!

Nu moet ik me nog afleren om tijdens het wandelen constant op mn telefoon te kijken. De wereld om ons heen is zo mooi! Maar dan moet je het wel zien...
En wellicht gaat mn batterij dan ook wat langer mee 😂.

Ik ga, net als De Heldin, de uitdaging aan.
Doen jullie mee?

donderdag 23 april 2015

Ken je mij???

Ken jij mij? Ken ik mij eigenlijk wel?
Of zoals Trijntje zingt: "Ken je mij? Wie ken je dan? Ken je mij? Wie ben ik dan?"

Ooit heb ik geweten wie ik was. Tenminste dat denk ik wel. Nu ben ik al jaren op zoek naar mezelf. Op zoek naar wat ik leuk vind, naar wat ik niet leuk vind. En natuurlijk geniet ik van sommige dingen. Geniet ik ENORM van de meiden. Dat zijn echt mijn lichtpunten in mijn leven!
Maar ik ben meer dan alleen een (lief)moeder en partner.

Tot 2,5 jaar geleden stond ik met hart en ziel in een winkel en verkocht ik dag in uit allerlei spullen. Met heel veel plezier. Nee, wacht. Dat klopt niet. Dat met plezier was ongeveer tot 3 jaar geleden. Het laatst half jaar in de winkel ging het al niet zo lekker met me en vond ik het nog wel leuk, maar de voldoening die ik had was er niet meer.
En toen kwam die 1e oktober dat ik me ziek moest melden en t echt mis ging.

En zo was ik ineens alleen nog maar Mama en partner. En ja.. huisvrouw denk ik..

En ik zoek echt naar mezelf. Ik heb gezocht in hobby's, Maarja. . Voor een hobby heb je geduld nodig. En geduld en Samantha dat gaat niet samen. Boek lezen dan. Tja, daar is weinig lol aan als ik na 2 pagina's al niet meer weet wat ik gelezen heb.
En dan denk ik terug aan vroeger. Toen ik nog thuiswoonde. Ik verslond boeken! Ik kleurde, tekende, ik had altijd wel iets te doen! Ik verveelde me nooit.

En ergens tussen toen en nu ben ik mn eigen ik kwijt geraakt.
Ik ga maar op zoek, want misschien ben ik wel een veel leukere (lief)moeder, partner en vriendin als ik mn eigen ik ook weer terug heb gevonden... ♡

Ach.. Never mind me.. Tis weer eens zo'n bleghdag...

donderdag 16 april 2015

Doe een stapje naar voren....

En een stapje terug...

Nee ik ga niet zingen. Geen zorgen. En als ik het al wel deed, hoorden jullie het toch niet ;-).

Ooit schreef ik hier eens over dat ik op de wachtlijst stond voor een nieuwe therapie. Schemafocustherapie genaamd. Een lange wachtlijst kan ik wel stellen. Maar op 9 april dit jaar was het dan zover. Vorige week donderdag mocht ik starten in de groep. Niet wetende wat ik kon verwachten en tussen wat voor mensen ik terecht kwam.

Vandaag ben ik voor de 2e keer geweest en vond ik het vorige keer al confronterend, deze week sloeg in als een bom. Poeh. Ik dacht altijd maar dat je mij niet zomaar aan t huilen kreeg. WRONG!
Maar hey, het is uiteindelijk voor een goed doel. Hoop ik. Het is allemaal best beangstigend. Geen idee hoe de toekomst uit gaat zien, maar hopelijk brengt het me wat ik hoop dat het me brengt.
Kom maar op?!

Vorige week heeft het me wel een dag of 3 flink aan het denken gezet. Ben er flink aan t piekeren over geweest. Gedroomd. Dus ik ben eens benieuwd wat deze week doet. Maar het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. We maken er het beste van.
En laten we eerlijk zijn; af en toe even je tranen laten lopen lucht op!

Nu kijk ik naar buiten en zie hoe onze pruimenboom in bloei staat, de appelboom steeds meer groene blaadjes krijgt, het gras er niet helemaal lekker bij ligt, maar de bloemetjes wel mooi bloeien. De frambozenstruik doet t super! En... Ik besef me dat ik dat allemaal zie!!!!

"Kijk me eens het gras zien groeien... En iedereen maar denken da'k niks doe...." ;-)

woensdag 15 april 2015

Communie geneuzel. .

Zoals de meesten wel weten doen Xanne en Ymke dit jaar allebei de communie.

Ymke zit in groep 4, dus voor haar is dit vrij 'gewoon', maar Xanne zit in groep 7 en maakt het wat ongewoner. Voor mij als moeder daarentegen, is dit wel heel bijzonder.

Inmiddels is het geregel voor beide dames zover rond, dat ik dénk dat ik alleen de dag zelf nog moet voorbereiden. Ow, en de uitnodigingen. *niet vergeten Samantha!*

In januari zijn we op jurkjesjacht gegaan en beide meiden hebben een GE-WEL-DI-GE jurk uitgekozen. ♡
Daarna heeft het even stil gelegen. Want schoenen al zover vantevoren leek me niet zo'n strak plan!

Vorige week was het de beurt aan Ymke. De schoenen, iets voor in haar haren, inmiddels heeft ze weer gaatjes in haar oren dus kan ze weer oorbelletjes in.
En haar kettinkje wordt uniek. Kortom: Ymke is klaar!

Vandaag was het de beurt aan Xanne. Xanne maakte het me wel wat moeilijker  met haar specifieke wensen en haar eenvoudige kapsel.
Na 3 schoenenwinkels vonden we dan EINDELIJK de schoenen, maar toen de haaraccesoires nog. Ik kan nog niet zeggen dat ik 100% overtuigd ben, maar we gaan van het weekend denk ik maar eens een proefkapsel maken. We hebben van alles waar we wel wat leuks mee kunnen.
Ook de oorbellen en het kettinkje is al binnen.

Vandaag ook zolder opgekropen voor de Doopkaarsen. Al bij de verhuizing vanaf Hoogvonderen wist ik dat ik de Doopkaars van Xanne niet had, dus eigenlijk was mijn zoektocht lichtelijk overbodig, maar ja. Je zoekt toch. Helaas toch echt alleen die van Ymke en die van mij gevonden.
Voor nu is het plan dat Ymke haar Doopkaars gebruikt en Xanne mijn Doopkaars. Deze heeft voor het laatst gebrand bij de Kerkelijke Inzegening van het huwelijk van Xanne's vader en mij. Symbolisch gezien is dit voor Xanne wel mooi en Xanne vond dit ook.
Uiteraard heb ik wel gevraagd of de kaars van Xanne er nog is. Dus wie weet!

Morgenavond is er weer eens werkgroepvergadering. Dan gaan we weer wat dingen doorspreken en hopelijk wordt dan weer en ander duidelijker en helderder over de dag van de dames.

25 Mei 2015 om 11:00uur is de dag van de meiden  en nog 35 communicantjes in Venray.

Wordt vervolgd!!!

dinsdag 14 april 2015

Stilte...

Acda en de Munnik schreven ooit een liedje met als eerste regels: "Hey, Hallo! Kijk me eens het gras zien groeien. En iedereen maar denken da'k niks doe.."

Dat is een beetje zoals ik me nu voel. Ik hang onderuit op de bank en lichamelijk gezien voer ik geen bal uit. Ik luister naar de geluiden om me heen. 3 Verschillende klokken die tikken, de een harder dan de andere 2 omdat die verder weg hangen. Buiten hoor ik vogeltjes fluiten en zo heel af en toe raast er een auto voorbij. Maar verder? Verder is het stil. En stilte is iets wat mij eigenlijk beangstigd, want zodra ik normaliter de stilte toelaat, gaat het in mijn hoofd mis. Dan gaan de radertjes overuren draaien en gaan ze hun eigen leven leiden en alles wat er gespeeld heeft krijgt Z'n kans om los te gaan.

Dat is ook de reden waarom ik altijd bezig ben. Waarom ik altijd op zoek ben naar iets om te doen. Ik WIL niet stilzitten. Ik WIL niet toegeven aan de stilte. Maar nu, nu doe ik het gewoon. Enigszins gedwongen door extreme vermoeidheid en rugpijn, maar ook omdat ik merk dat die stilte ergens ook wel fijn is.

De afgelopen week heeft het in mijn hoofd geen seconde stil gestaan. Mijn brein en mijn emoties zijn heen en weer geschud op alle fronten. Van verdriet naar onbegrip. Van boosheid naar woede. Van onmacht naar een gevoel van "Kom maar op!". Heel veel gepieker, zoeken naar oplossingen en raad, naar advies en naar de juiste woorden.
En nu lijkt het in mijn hoofd gewoon even LETTERLIJK stil te staan. Alsof er iemand even de "PAUZE"-knop heeft ingedrukt.

Ik neem het er maar even van. Voor zolang het duurt. Totdat "PLAY" weer wordt ingedrukt en de film weer begint te spelen en ik weer verder moet.

Het houdt niet op... Niet vanzelf. Maar we maken er maar het beste van ;-).

zondag 8 maart 2015

vrijdag 6 maart 2015

Genieten van kleine dingen

Gewoon even op de bank hangen samen met Xanne. Op Tv staat een programma met 2 tv-persoonlijkheden waar ik eigenlijk een grondige hekel aan heb, maar Xanne wilt er graag naar kijken.
Xanne ligt dicht tegen me aangekropen onder een deken tegen me aan dus ik "kijk" met haar mee. En ik geniet.
Ik geniet van dit moment en besef me dat dit een heel bijzonder moment is. Een moment waar ik heel blij mee ben!

Sinds januari gaat Xanne 1 weekend minder naar Papa. Dat zijn de weekenden die deze momenten mogelijk maken en ik merk dat ik er van geniet en Xanne ook.

Boven liggen mijn andere 2 liefdes te slapen. Ymke en Nyntha. Allebei 2 meisjes met hun eigen dingetjes. Ymke met haar geklets en gekwebbel. Nyntha met haar temperament. Maar mijn God wat hou ik van mijn 3 kindjes.

En dan denk ik wel eens terug aan een paar jaar geleden, de tijd in Roermond toen Nyntha er nog niet was en Xanne nog jonger was. En de band tussen Xanne en mij niet zo hecht was als nu... En vervolgens kijk ik naar de band die ik nu heb met Xanne en dan prijs ik me echt gelukkig met de kanjer van een meid die daar staat. En ben ik dankbaar voor de band die ik met haar heb. En met Ymke.
En zelfs met die kleine kloemel Nyntha is er al een band die onbeschrijflijk sterk is.
En dan merk ik dat ik, hoewel ik echt nog niet de Samantha ben die ik ooit was, wel een vele sterkere moeder ben dan ik ooit was. Of dat n betere moeder is weet ik niet, maar ik ben wel bewuster bezig met het 'moeder zijn'.

Nu nog vaker beseffen dat ik niet alleen "moeder" ben...

vrijdag 30 januari 2015

Op en neer... En vrijwilligerswerk!

"Als je leven geen pieken en dalen kende, zou het maar saai zijn!" Las ik laatst ergens.. Ik moest er diep van binnen mee lachen. Ja, het klopt.. Het leven bestaat nu eenmaal uit pieken en dalen. Er gebeuren positieve en minder positieve dingen in het leven.

De laatste maanden, zo tot half januari, was ik aardig aan het opkrabbelen. Mijn geheugen kwam met hele kleine beetjes weer terug. Ik kon me weer wat beter concentreren op dingen en het lukte me zelfs weer om stukken tekst te lezen en ze waarempel te begrijpen! Voor mijn gevoel echt wel een stap voorwaarts!
En natuurlijk gebeurden er wel dingen in mijn leven die me af en toe een tikkie gaven, maar ik wist het best aardig te relativeren.
Tot half januari. Een stom onverwacht telefoontje wat dan even je mooi opgebouwde schild weer afbreekt. Wat je in 1 klap weer kwetsbaar maakt voor alles wat er ook maar gebeurd. Waardoor alles wat er gebeurd, hoe klein ook, weer keihard bij je binnenkomt!

Inmiddels ben ik weer 2 weken verder. Twee weken heb ik geknokt. Niet alleen, ik heb hulp gekregen, hulp ingeroepen en hulp aangenomen. En met alle hulp om me heen kom ik er wel weer. Stapje voor stapje. Kom ik wel weer voor dat niveau van voor half januari.

Een van de dingen die ik daarvoor in werking had gezet was vrijwilligerswerk! Aanstaande maandag ga ik daar ook gewoon mee starten. 3 Uurtjes per week in de Winkel van Sinkel op maandagochtend. (Als de winkel gesloten is) En zo ga ik een heel klein en voorzichtig begin maken aan een nieuwe oude Samantha! Stapje voor stapje...

vrijdag 9 januari 2015

Ongeloof en onbegrip. Bizarre wereld...

Voordat ikzelf kinderen op deze wereld zette, hoorde ik wel eens mensen zeggen: "Ik begin niet aan kinderen. Op deze wereld zet ik geen kinderen!"
Jong als ik was dacht ik niet na over wat ze bedoelden met "deze wereld".
Als ik kijk naar gisteren en vandaag denk ik dat de mensen die dat een 15 jaar geleden zeiden, ook geen idee hadden dat onze wereld er nu zo bij zou kunnen liggen.

Sinds 9/11 is onze wereld al in rep en roer, maar dat is al enige jaren, God zij dank, (bijzondere woordkeuze) in redelijk rustig vaarwater. Ja er zijn over de wereld gevechten die erg genoeg geloofsgerelateerd zijn. Maar voor ons als Nederlanders, Europeanen, eigenlijk ver van ons bed. Je zag op tv Irak, Iran, Syrië. Je las over het meisje uit Maastricht wat naar Syrië was afgereisd. Maar persoonlijk was ik er niet mee bezig wat dat nu werkelijk echt inhield.

En natuurlijk kun je je niet verschuilen voor de berichten van de afschuwelijke onthoofdingen. Al hoefde ik de beelden niet te zien. Je kunt je niet verschuilen voor de ellende in de wereld, maar je gaat gewoon door met je leven, want het is toch allemaal ver weg.

En toen was er ineens gisteren. 3 Mannen stormen gewapend bij een Media - bedrijf binnen. 12 mensen worden  vermoord. Gewoon omdat ze cartoons hebben gemaakt die kwetsend zouden zijn.
Maar het houdt niet op bij gisteren. Vandaag gaat het door. Gijzelingen in Parijs en omstreken. In een supermarkt. In een drukkerij.
Het heeft vrijwel heel Nederland bezig gehouden. Wat zeg ik. Ik denk wel de hele wereld.
De Franse Politie wist het tot een einde te brengen. De gijzelnemers zijn dood. Helaas een aantal gevangengenomene ook.

Op social media gaat er massaal een zucht van verlichting door Nederland. Ze hebben ze! We kunnen weer ademhalen! Ze zijn dood! Die doen niks meer!

Maar dan komt er nieuw nieuws binnen. Nieuwe gijzelingsacties. In Versailles en in Montpellier.
En dan denk ik heel even. Op wat voor een wereld lopen wij rond. Op wat voor een wereld heb ik 3 kinderen gezet? Zijn we veilig? Hoelang zijn we nog veilig?

En even later besef ik me weer waar we staan. Dat het meevalt... Hoop ik...

Wat een bizarre wereld leven we in....

Komt wel goed schatje... *zet heel veel glaasjes Roosvicee neer*