De vooravond van het einde van een tijdperk. Met een brok in mijn keel

In 2012 meldde ik me ziek. Niet wetende dat ik, nu 2 jaar later, nog steeds ziek zou zijn. Zou ik tussendoor niet zwanger zijn geweest, was het al einde verhaal zijn geweest, maar door mijn zwangerschap van Nyntha is mijn einddatum bij Kijkshop opgeschoven naar januari/februari.
Maar die datum komt dichtbij. Met rasse schreden. En met het dichterbij komen van die datum, komen ook dingen die we moeten regelen.

Vorige week kreeg ik door de verzuimcoordinator en medewerkster HR een pak papieren aangereikt van het UWV. Plan van aanpak, Eerstejaars evaluatie en nog veel meer. Ze kwamen langs en tijdens een gesprek waarbij ook Erik en zijn vader aanwezig waren, werden vragen gesteld, antwoorden gegeven, dingen verduidelijkt.
De dagen die zijn gevolgd heb ik de papieren van het UWV doorgelezen. Keer op keer. Met de menige tranen heb ik het gelezen. Hoewel ik weet dat het onvermijdelijk is, waar dit op uitdraait, doet het me verdriet.

Morgen heb ik wederom een gesprek met mijn reintegratiecoach. Zij gaat voor me informeren bij het UWV naar de aanvraag WIA. Hoe het daarmee zit. Eens zien of we daar wat wijzer mee worden. Er zijn veel vragen, hopelijk morgen wat antwoorden.
Ik ben benieuwd wat het wordt. To be continued...

Soms.. iets met afdrukken en wolkjes

Zo af en toe maak je dingen mee in je leven die laten een diepe indruk achter. Of beter gezegd, een afdruk. Zo'n afdruk die je wel eens bewust maakt van je kind in gips of klei om eeuwig te bewaren? Zoiets, alleen zijn sommige dingen, dingen die je eigenlijk liever niet eeuwig zou willen 'bewaren'.

Maarja, zo is het leven. Niemand heeft ooit gezegd dat het leven alleen maar leuk zou zijn. En het leven is ook zeker niet alleen maar leuk. Mijn moeder leerde me dat de dingen die je meemaakt, je maken tot wie je bent. Maar ook dat je dat meemaakt, wat je aankan.
Vaak heb ik gedacht dat het dan wel klaar was. Ik wilde niet zoveel aankunnen. En "Nu was het toch wel klaar?"

Ik heb me in mijn 33-jarige leven vaak verbaasd over de dingen waar ik (al dan niet letterlijk) tegen aanliep. En vaak heb ik me ook afgevraagd of andere mensen dit dan ook meemaken. Over sommige (en eigenlijk vrij veel) zaken ben ik altijd vrij open geweest en sommige zaken heb ik gezwegen. Tegen iedereen of heb ik slechts met een select groepje gesproken.
Ik ben er van overtuigd dat de woorden van mijn moeder kloppen. Het heeft me gemaakt tot wie en wat ik ben. Ik ben 33 en sta over het algemeen redelijk sterk in het leven. Weet me vrijwel door de meeste dingen wel heen te slaan. Al zal ik na een eerste "klap" ook echt teneergeslagen zijn, als ik die gerelativeerd heb, dan sta ik op en sta ik mn mannetje. Regel ik wat ik moet regelen. En ik kan dan janken en schreeuwen, maar doen we dat niet allemaal?

En al die dingen die er al achter me liggen hebben me sterker gemaakt. Maar ook al hebben ze me sterker gemaakt, dan nog wilt dat niet zeggen dat ik niet schijtzenuwachtig kan zijn voor een gesprek wat ik heb met iemand. Dan komt de controlfreak in me naar boven. En t onzekere in me. Ik weet niet wat me te wachten staat. Ik raak de controle kwijt. En verander dan in een hoopje niks.
Iedereen kent de uitdrukking wel dat een mens een rugzak bij zich draagt. (En dan doel ik in dit geval niet op de rugzak van Dora ;-)).
Je rugzak gevuld met herinneringen, leuke en minder leuke. Zware afdrukken van beton, minder zware van gips. Indrukken die je gewoon bij je draagt. Ik probeer altijd vast te houden aan de gedachte dat elk mooi positief moment je helpt bij te dragen aan het lichter maken van je rugzak. Niet dat er dingen uit je rugzak verdwijnen, want zo simpel werkt het niet. Maar positieve dingen werken misschien wel een beetje als wolkjes die de rugzak een beetje doen zweven.
Op sommige dagen heb ik het nodig om in deze theorie te geloven.  Noem het zweverig, en misschien is dat zo, maar uit ervaring weet ik dat er geen therapie is die die loodzware afdrukken uit mijn rugzak krijgt. Dus zoek ik naar de positieve dingen.
De herfst die verschijnt en de bladeren  doet kleuren. De zon die nog een dagje extra bij ons is. Nyntha die zelf zomaar gaat staan. Een vogel die zijn lied voor ons zingt. De mensen in mijn leven om me heen. Erik die elke ochtend naast me wakker wordt...... ♡♡♡♡

Ups en downs. Maar we nemen de roltrap omhoog!

Sinds 3 weken ben ik,op advies van de psychiater,  met 1 van mijn medicijnen gestopt. Hoofdreden was dat de medicatie van de neuroloog, de medicatie van de psychiater versterkte en ik daardoor steeds meer op een zombie begon te lijken. De ochtenden was ik nog versufter dan ik al was. Ik had het gevoel dat ik nog moeilijker uit mijn woorden kwam. De bijwerkingen stapelden zich op.
Tja, dan maak je een keuze. Maar dan wel cold turkey!

Wetende hoe heftig ik reageerde met opbouwen, wist ik dat het afbouwen ook geen makkelijke periode zou worden en de eerste dagen heb ik me ook behoorlijk beroerd gevoeld. Hele zware hoofdpijn, zwaar ellendig gevoeld. Maar die dagen ben ik doorgekomen.
Inmiddels ben ik 3 weken verder en ben ik 's morgens wat meer helder, tot ik mijn ochtendmedicatie inneem dan.
Maar ik droom weer. En mijn stemmingen schieten echt van het ene uiterste naar het andere uiterste. Volgens mijn SPV-er komt dit echt door het afbouwen en zal dit na een paar weken stabiliseren.  Ik heb het gelukkig wel aardig in de hand en zonder me met momenten maar even af als ik merk dat het wat heftig is. Want leuk is het niet. Niet voor mij, maar voor de mensen om me heen helemaal niet.

Maar er zijn ook positieve ontwikkelingen te melden. De ellenlange wachtlijst waar ik opstond voor de SchemaFocusTherapie is niet meer ellenlang. Op 4 November heb ik mijn kennismakingsgesprek. Wanneer ik zal starten weet ik niet, maar het zal geen maanden meer duren. Dan zal ik eindelijk gaan starten aan, hopelijk, het laatste deel van alle therapiën die ik al achter de rug heb. En met die therapie, die weliswaar lang zal duren, hoop ik straks STERK te staan en hoop ik straks sterker dan ooit in mijn schoenen te staan. De boze geesten achter me te kunnen laten. Hen die me klein kregen vroeger, in hun gezicht aan te kunnen kijken en te kunnen zeggen: "Tot hier en niet verder." En de dingen die me keer op keer  zo keihard terug hebben gegooid tot verder dan het nulpunt? Dat ik die dingen gewoon uitlach.
En ja, ik zal ongetwijfeld nog wel eens terugvallen. Maar ik hoop dat ik over een jaar of 2 kan zeggen:"Nooit meer zover!"

Kom maar op...Ik kom er wel.. Heel voorzichtig.. Stap voor stap.. En ik heb al heel wat stappen gezet.. Nu deze stappen nog..