de MRI

Na mijn bezoek aan de neuroloog kreeg ik medicijnen. Medicijnen die er voor moesten gaan zorgen dat ik minder vaak migraine zou krijgen. En tevens medicijnen die ik kon innemen als aanvalsmedicijnen. Maxalt gebruikte ik daar al voor sinds mijn 15e dus die hadden hun werk eigenlijk wel gedaan.

Heel braaf begonnen met de medicijnen. Er werd me verteld dat het 3 weken kon duren tot het echt ging werken, dus al die migraine-aanvallen heb ik voor lief genomen. De 3 weken waren voorbij, 4 weken, 5 weken. En helaas, het werd niks minder. De aanvallen kwamen 4 x per week en alsof mijn bijverschijnselen nog niet hevig genoeg zijn en waren, kon ik op 2e Kerstdag mijn been niet meer omhoogtillen en omhooghouden. Het begon na een migraine-aanval dus ik heb braaf gewacht. Want ja, al mijn bijverschijnselen verdwijnen vanzelf. Maar dit leek te blijven dus tegen de avond toch de telefoon gepakt en naar de HAP gebeld. Daar werd mijn gevoel bevestigd dat het van de migraine kwam en ik maar lekker mijn bed in moest duiken. Nog een keer het aanvalsmedicijn en lekker gaan slapen. Morgen was het beter!
Het klopte. Ik kon 's morgens mijn been weer wat beter gebruiken. Had wel weer migraine, maar mijn been liet zich weer sturen.
Voor de zekerheid contact opgenomen met de neuroloog. Verhaal verteld en al snel was duidelijk dat het tijd werd dat die scan kwam. Die scan zou dan duidelijk (kunnen) geven en een richtlijn welk pad we op moesten qua behandeling.

31 December 2013 kreeg ik de MRI. Wat een hel! Het was de 3e keer dat ik een MRI kreeg, maar deze was echt een hel. Ik heb echt liggen huilen van de herrie in mijn hoofd.
Ik zou op 31 december ook de uitslag krijgen, dus we wachtten. En wachtten. Om even voor 8 uur hadden we nog geen bericht. Toen heb ik voor mezelf besloten om het  los te laten. Ik kon mijn oudjaarsavond toch niet laten verpesten hierdoor! Dan gaan we in ieder geval goed het jaar uit en zien we het op 1 januari wel!
En vandaag belde de neuroloog. De MRI zag er prachtig uit! GODZIJDANK! Maar ja, dat betekent ook dat AL die symptomen, al die aanvallen, alle uitvallen, het wegdraaien van mijn ogen, allemaal dingen zijn waar ik mee moet leren leven. En niet alleen ik. Ook Erik.
Dr. Pop vertelde me dat ik helaas een van de mensen was die deze extreme vorm van migraine heeft. En het enige wat hij kan doen/proberen is de medicatie de verdubbelen. In de hoop dat de frequentie daarmee afneemt en met het afnemen van de frequentie ook de hevigheid. Dat mijn hoofd tussen de aanvallen door kan herstellen. Mijn afspraak moet ik vervroegen. Van ein februari, moet ik hem omzetten naar half januari. Is het dan niet beter, dan moeten we weer gaan kijken naar andere medicijnen. We wachten het af.

Ik ben opgelucht. Maar ook niet. Natuurlijk wil je  niks in je hoofd hebben (gehad), maar nu is het iets waarvan ik weet dat het nooit weggaat en wat alleen maar erger en erger zal worden. En ik kan alleen maar hopen dat de medicatie gaat aanslaan. Ik vind dat ik in de laatste weken van 2013 wel genoeg migraine heb gehad voor heel 2014 toch?

Gelukkig 2014!