Maar eigenlijk is het helemaal niet zo gewoon. Ik was niet altijd moeder. Ooit was ik gewoon Samantha, de vrouw van...
In 2003, de dag na Moederdag ontdekten we dat mijn grootste wens in vervulling zou komen. Daar zijn heel veel moeilijke maanden aan vooraf gegaan. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Weken van wachten, dagen huilen als het weer niet was. En maar hopen en vertrouwen blijven houden. En toen, die ene maandag in mei. Een test. Een zwangerschapstest met een +. Een +-je wat mijn hele leven zou veranderen!
Op 6 januari 2004 kwam de dag waar ik al ZO lang op wachtte. De dag dat ik dat wondertje in mijn handen zou krijgen wat ik al maanden voelde friemelen en bewegen in mijn buik. Ervan overtuigd dat we een zoon zouden krijgen, gingen we de verloskamers op. Nee, geen echo. Mijn voorgevoel zei dat!
En om 22:40uur was ze er. Ja, ZE! We hadden een dochter! En geen zoon! En vanaf dát moment, dat ene moment dat dat kleine meisje met dat kuiltje in haar kin me aankeek wist ik het. Ik ben moeder. Iets wat ik altijd zal blijven. Toen niet wetende dat ik nog vaker moeder zou worden. Of misschien werd ik wel moederder?
Er is maar 1 meisje wat mij moeder maakte op die ene dag in 2004. Dat meisje heet Xanne. Xanne, mijn mooie blonde dondersteen. Ze kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Kan me laten gillen, kan me laten huilen. Maar God wat hou ik van dat kind. Van dat meisje wat mij (bijna) 10 jaar geleden moeder maakte.
Xanne, Xanne... Hoe moeilijk je het me ook maakt af en toe. Wat ben jij een top meid. Een meisje met het hart op de goede plek. Een meid die alles en iedereen wil helpen. Je wordt nu 10 jaar. Een tiener. Een heel nieuw deel van je leven gaat nu beginnen. Ik hoop dat je opgroeit tot een sterke, mooie, zelfverzekerde jonge vrouw. Xanne, ik hou van je. Als ik dit over 6 jaar naar je schrijf, word je waarschijnlijk boos. Maar nu, nu doe ik het gewoon.
In mijn ogen blijf je altijd klein....
Kus Mama
 |
| 23-12-2013 |
 |
| 17-09-2004 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten