Acda en de Munnik schreven ooit een liedje met als eerste regels: "Hey, Hallo! Kijk me eens het gras zien groeien. En iedereen maar denken da'k niks doe.."
Dat is een beetje zoals ik me nu voel. Ik hang onderuit op de bank en lichamelijk gezien voer ik geen bal uit. Ik luister naar de geluiden om me heen. 3 Verschillende klokken die tikken, de een harder dan de andere 2 omdat die verder weg hangen. Buiten hoor ik vogeltjes fluiten en zo heel af en toe raast er een auto voorbij. Maar verder? Verder is het stil. En stilte is iets wat mij eigenlijk beangstigd, want zodra ik normaliter de stilte toelaat, gaat het in mijn hoofd mis. Dan gaan de radertjes overuren draaien en gaan ze hun eigen leven leiden en alles wat er gespeeld heeft krijgt Z'n kans om los te gaan.
Dat is ook de reden waarom ik altijd bezig ben. Waarom ik altijd op zoek ben naar iets om te doen. Ik WIL niet stilzitten. Ik WIL niet toegeven aan de stilte. Maar nu, nu doe ik het gewoon. Enigszins gedwongen door extreme vermoeidheid en rugpijn, maar ook omdat ik merk dat die stilte ergens ook wel fijn is.
De afgelopen week heeft het in mijn hoofd geen seconde stil gestaan. Mijn brein en mijn emoties zijn heen en weer geschud op alle fronten. Van verdriet naar onbegrip. Van boosheid naar woede. Van onmacht naar een gevoel van "Kom maar op!". Heel veel gepieker, zoeken naar oplossingen en raad, naar advies en naar de juiste woorden.
En nu lijkt het in mijn hoofd gewoon even LETTERLIJK stil te staan. Alsof er iemand even de "PAUZE"-knop heeft ingedrukt.
Ik neem het er maar even van. Voor zolang het duurt. Totdat "PLAY" weer wordt ingedrukt en de film weer begint te spelen en ik weer verder moet.
Het houdt niet op... Niet vanzelf. Maar we maken er maar het beste van ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten