Sinds 3 weken ben ik,op advies van de psychiater, met 1 van mijn medicijnen gestopt. Hoofdreden was dat de medicatie van de neuroloog, de medicatie van de psychiater versterkte en ik daardoor steeds meer op een zombie begon te lijken. De ochtenden was ik nog versufter dan ik al was. Ik had het gevoel dat ik nog moeilijker uit mijn woorden kwam. De bijwerkingen stapelden zich op.
Tja, dan maak je een keuze. Maar dan wel cold turkey!
Wetende hoe heftig ik reageerde met opbouwen, wist ik dat het afbouwen ook geen makkelijke periode zou worden en de eerste dagen heb ik me ook behoorlijk beroerd gevoeld. Hele zware hoofdpijn, zwaar ellendig gevoeld. Maar die dagen ben ik doorgekomen.
Inmiddels ben ik 3 weken verder en ben ik 's morgens wat meer helder, tot ik mijn ochtendmedicatie inneem dan.
Maar ik droom weer. En mijn stemmingen schieten echt van het ene uiterste naar het andere uiterste. Volgens mijn SPV-er komt dit echt door het afbouwen en zal dit na een paar weken stabiliseren. Ik heb het gelukkig wel aardig in de hand en zonder me met momenten maar even af als ik merk dat het wat heftig is. Want leuk is het niet. Niet voor mij, maar voor de mensen om me heen helemaal niet.
Maar er zijn ook positieve ontwikkelingen te melden. De ellenlange wachtlijst waar ik opstond voor de SchemaFocusTherapie is niet meer ellenlang. Op 4 November heb ik mijn kennismakingsgesprek. Wanneer ik zal starten weet ik niet, maar het zal geen maanden meer duren. Dan zal ik eindelijk gaan starten aan, hopelijk, het laatste deel van alle therapiën die ik al achter de rug heb. En met die therapie, die weliswaar lang zal duren, hoop ik straks STERK te staan en hoop ik straks sterker dan ooit in mijn schoenen te staan. De boze geesten achter me te kunnen laten. Hen die me klein kregen vroeger, in hun gezicht aan te kunnen kijken en te kunnen zeggen: "Tot hier en niet verder." En de dingen die me keer op keer zo keihard terug hebben gegooid tot verder dan het nulpunt? Dat ik die dingen gewoon uitlach.
En ja, ik zal ongetwijfeld nog wel eens terugvallen. Maar ik hoop dat ik over een jaar of 2 kan zeggen:"Nooit meer zover!"
Kom maar op...Ik kom er wel.. Heel voorzichtig.. Stap voor stap.. En ik heb al heel wat stappen gezet.. Nu deze stappen nog..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten