Ronald Mc Donaldhuis

Morgen is het Kerst. Een tijd van warmte, gezelligheid en sfeer. Een tijd om lekker thuis door te brengen. Thuis of bij familie.
Zoals jullie ongetwijfeld mee hebben gekregen zijn wij dit jaar niet thuis met Kerst, omdat ons kleine meisje nog steeds is opgenomen in het AZM. Voor nu in ieder geval 1e Kerstdag niet. En we schrokken vanochtend, want dit hadden we echt niet verwacht. Dit stond niet in ons draaiboek.

Sinds Nyntha in het Ziekenhuis ligt, verblijven Erik en ik in het Ronald Mc Donaldhuis. Bij velen van jullie ongetwijfeld wel bekend. Voor ons is het nu de tweede keer dat we er verblijven en ik moet echt zeggen dat het deze keer, zo rond de Kerst nog meer indruk op me maakt dan de eerste keer. Er wordt door alle vrijwilligers en de sponsoren zo hun best gedaan om het voor de mensen die er moeten verblijven ondanks alles toch zo aangenaam mogelijk te maken.

Vandaag troffen we een kerstpakket aan. Samengesteld door verschillende sponsoren. Nu ben ik vandaag echt een dweil en heb ik werkelijk niks nodig om in tranen uit te barsten, maar ook bij het zien van het kerstpakket kwamen de tranen weer. En als je dan kijkt naar de andere ouders die er in het huis verblijven.
We zitten er allemaal met verdriet en zorgen. En inmiddels is me wel duidelijk dat het deels een kwestie van relativeren is, maar dat je ook echt wel verdriet mag hebben om je eigen kindje. Ook al valt het relatief gezien nog wel mee.

Mij is wel duidelijk geworden dat het Ronald Mc Donaldhuis niet kan bestaan zonder sponsoren. Zo las ik op hun Facebookpagina dat ze zoeken naar die kleine flesjes shampoo en douchegel die je krijgt in een hotel. Zodat ze gasten die onverwachts komen toch iets kunnen bieden om zich op te frissen. Maar ook zoeken ze sponsoren voor waspoeder en dergelijke. Of gewoon de kleine sponsoren als je iets koopt bij de Mc Donalds, want dat komt ECHT ten goede aan het Ronald Mc Donaldhuis. En natuurlijk niet alleen dit in Maastricht, maar aan vele andere huizen.

Het is belangrijk dat deze huizen er zijn en dat deze huizen er blijven. Dus ben jij of ken jij iemand die een bijdrage kan en wil leveren? Meld je dan eens bij een van de Ronald Mc Donaldhuizen die Nederland rijk is...

Want daar kun je je een beetje thuis voelen ook al ben je zover van huis...

Vallen... Een kunst? Erfelijkheid?

Ik heb een reputatie. Een twijfelachtige reputatie eigenlijk. Eentje die ik al jaren heb en eentje die me al heel wat bulten, kneuzingen, breuken en blauwe plekken heeft opgeleverd. Vallen. Vallen kan (of eigenlijk kon) ik op de meest bizarre onmogelijke plekken en momenten.

Er zijn momenten die achtervolgen me nog jaren. Die komen ook op feestjes en partijtjes altijd naar boven. Het batterijenverhaal is er een van. Met Mam en Rebecca op weg naar de winkel. Er liggen 2 batterijen op de stoep. We denken allemaal: "Daar liggen batterijen." Wie gaat er vol op staan? En maakt ook nog eens de meest galante sierlijke valbewegingen van een meter of 5 voor ik plat op mijn snufferd ga? Juist. Ik.

Maar ook al er niks is. Gewoon een vlakke ondergrond. Dan ga ik onderuit. En bij de eerste sneeuwvlok? Eigenlijk kan ik dan het beste gewoon binnenblijven. 

Winter 2010. De eerste sneeuw. Ik werkte bij Kijkshop en zei tegen de FM, Frank: "Ik ga lopen, want als ik nu ga fietsen gaat het geheid fout!"
Frank is me 2 weken lang thuis moeten komen ophalen met de auto, want ik zat in het gips en bussen reden niet vanwege de hevige sneeuwval. En thuiszitten was er niet bij. Zittend werken kon gewoon.

Of neem nu de allereerste schooldag hier in Venray! Ymke herinnert me er elke keer nog aan als we te voet naar school gaan en we komen bij dat punt: "Mama, weet je nog dat we voor het eerst naar de Bongerd gingen? Toen viel jij hier hè? En omdat jij mij een handje gaf, viel ik ook hè Mama?"

Inmiddels sta ik iets steviger in mijn schoenen. *klopt hard af* Maar de winter staat voor de deur en heb ik een dochter van (bijna) 7 die net stabiel is als haar moeder en die elke week wel een keer valt. 

Zou het erfelijk zijn vastgelegd? Als ik mijn moeder moet geloven wel. Mijn Oma viel vroeger ook vaak. Die struikelde ook over een korreltje zout.

It takes skills to trip over flat surfaces ;-).

Weet ik veel??? Maar ik weet niet veel! Of toch wel?

Dat bedacht ik me vanmiddag. Eleni had in haar surprise van school een spelletje met allemaal vragen. Een beetje Triviant-like. Vragen vanaf 8+ dus niet al te moeilijk, al zijn sommige vragen wel instinkers. (Suiker op een stokje is geen suikerspin, maar een lollie!)

Terwijl Eleni een hele serie aan vragen op Erik, Ymke en mij afvuurde en wij antwoord op antwoord uit onze mouw, broekzak en schoen toverden, bedacht ik mij dat een mens eigenlijk toch heel erg veel weet. Je staat er eigenlijk niet dagelijks bij stil bij hoeveel informatie er eigenlijk opgeslagen zit in je brein, want het is informatie die je niet dagelijks nodig hebt. Zelfs niet wekelijks.
Ik vraag me eigenlijk zelfs af wanneer ons die informatie geleerd is. Ik denk dat veel van de informatie ons geleerd is in de praktijk en sommige dingen misschien zelfs nog op de basisschool.
En sommige dingen? Die zijn ons misschien niet eens geleerd, maar zijn misschien zelfs door enige logica aannames geworden. 

Ik vond het wel bijzonder en zal jullie eens een paar voorbeelden geven.
Eerst een paar met antwoorden en dan een paar zonder. En dan ben ik benieuwd naar jullie antwoorden.

1. Wat roepen de Barbapapa's vaak voordat ze van gedaante veranderen?
* Huub huub Barbatruc
2. Hoe heet de meest gebruikte zoekmachine op Internet?
*Google

En nu jullie!

1. Hoeveel ogen hebben de meeste spinnen?
2. Hoe heet de kortste en dikste vinger van de hand?
3. Hoe wordt bij basketbal het lopen met een stuiterende bal genoemd?

Stiekem zit er heel veel stof opgeslagen in ons brein.. En informatie ;-). Stoffige informatie.

Bijna 2 jaar na een inbraak en de impact.

Bij velen is het bekend, maar waarschijnlijk niet bij iedereen. En nadat ik het gisteren alweer bij iemand las op Twitter, besloot ik om er zelf dan toch maar eens een blog over te schrijven..

Februari 2013. Erik en ik waren met Tanja naar de film geweest en kwamen niets vermoedend thuis. Druk kletsend, napratend over de film, ons weekend, stapten we uit de auto.
Terwijl we naar de voordeur liepen hadden we nog steeds niets in de gaten. Ik zette onze tas op het bankje naast de deur en Erik stak de sleutel in de deur. Hij draaide de sleutel om en... Huh? De deur ging niet open.
Nog een keer. Nee. De deur ging echt niet open.

Pas toen zagen we het glas liggen. Pas toen zagen we dat er geen glas meer in het raampje onderin de deur zat. We keken elkaar verschrikt aan. Erik keek door het stukgeslagen raampje naar binnen en zag overal licht branden. De deur naar de keuken stond open en het rolgordijn in de keuken hing schuin. Klippen op de achterdeur waren omhoog, maar de achterdeur was nog dicht. Afgesloten, zoals altijd. Toen Erik zei dat het rolgordijn schuin hing, heb ik gelijk de politie gebeld. En niet 112, want die tegenwoordigheid van geest had ik niet. Gewoon 0900-8844. Maar de agente aan de lijn deed haar best me te kalmeren en binnen een kwartier kwamen agenten met zwaailicht en sirene vanuit Venlo de straat in gereden.
Ons werd aan de telefoon al gezegd niet te proberen naar binnen te gaan. De kans bestond dat ze nog binnen waren.

In de tijd dat je wacht tot de politie komt, gaat er zoveel door je heen. Emoties waarvan je niet eens wist dat je ze kon voelen. Ik heb mijn vader gebeld, verteld dat ze hadden ingebroken. En meer wisten we nog niet. Was er iets weg? Wat zouden we binnen aantreffen?

Toen de agenten gearriveerd waren, werd er gekeken waarom de deur niet open kon en al snel was duidelijk dat zij deze van binnenuit gebarricadeerd hadden. Nadat dit opgelost was, kon de deur eenvoudig geopend worden. Politie doorzocht ons hele huis en toen mochten wij. En dan zie je de ravage. En zie je wat er weg is. Althans, de eerste opvallende dingen.
De aangifte wordt opgenomen en we kregen de opdracht om niks op te ruimen, omdat de recherche misschien nog zou komen.

Dat deel vond ik misschien nog wel het moeilijkste. Het liefst was ik de hele nacht aan het poetsen geweest om elk kleinste spoor uit te wissen.

En ik wilde weg daar. Weg uit het huis. Ik wilde daar niet slapen. De ramen dichttimmeren tot aan het plafond.
Erik was gelukkig wat nuchterder. Dicht tegen elkaar aan zijn we in ons eigen bed gekropen. Geen oog heb ik dicht gedaan. En ik denk dat ik elk blaadje heb horen waaien. Maar ik denk dat dat het enige juiste is geweest die nacht.

Op maandag kregen we een nieuw raam in onze deur en de man die het raam kwam plaatsen, schroefde de plank voor het raam weg en wilde deze meenemen. Ik heb hem gelijk gezegd dat die plank er weer voorkwam. "Maar mevrouw, dat ziet er toch niet uit?" Alsof mij dat wat interesseerde dat dat er niet uitziet!

Een maand of 2 geleden hebben we de plank wat kleiner gezaagd, geschilderd en heb ik er vlindertjes opgemaakt. En de plank zit er wederom voor. Een nacht heeft de plank niet ervoor gezeten en ik heb weer onrustig gezeten. En ook al weet ik dat het valse veiligheid is, ik heb dat nodig. Net als al de sloten die we zelf vervangen hebben, omdat de woningbouw dat niet deed.

Nu konden ze door het keukenraam naar buiten, omdat daar geen slot op zat. De inbraak was voor ons voldoende reden om alle ramen te voorzien van sloten. Je komt hier niet meer zomaar buiten.

Wij zijn een van de weinige inbraakslachtoffers die een deel van de spullen terug heeft gekregen. Niet alles, maar de laptops hebben we teruggekregen. En de heler hiervan is ook gepakt. De inbreker zelf niet.
De straffen die hiervoor worden gegeven zijn lachwekkend laag, maar dat is denk ik ook de Nederlandse Rechtsstaat. Wij mogen van geluk spreken dat we onze laptops terughebben.

De impact die een inbraak achter laat is niet te bevatten. Nu, bijna 2 jaar later, is het lezen van een bericht over een inbraak voldoende om het bij mij weer wakker te schudden. Zo'n inbreker interesseert het geen bal en dat is misschien nog wel het ergste...

Vriendschap

Vriendschap. Een woord wat er is in vele vormen en eigenlijk iets wat voor iedereen een andere betekenis heeft. En sterker nog. In mijn ogen is een vriendschap in elke fase van je leven een ander soort vriendschap. Eigenlijk ook logisch. Als klein meisje (want ooit was ik een nog kleiner meisje) had ik andere vriendschappen als nu.

Ik denk wel eens terug aan het vriendinnetje wat ik had in de kleuterklas. S. Als ze mijn blogs leest viaFacebook, zal ze zich hier vast  in herkennen, want op Facebook zijn we nog vrienden. In het werkelijke leven weten we eigenlijk weinig van elkaar. Maar vroeger? In groep 1 en 2? Onafscheidelijk! Samen spelen in de poppenhoek, bij elkaar macaroni eten, samen afspreken. Ja, we waren hartsvriendinnen! Ik kijk er echt met een warm gevoel op terug!

Na S kwamen meerdere vriendinnen die eigenlijk wel bleven tot aan het voortgezet onderwijs. Op het Broekhin kwamen we elkaar ook tegen en trok ik met sommigen van hen ook nog op. En hoe hard je ook beloofd elkaar daarna op te zoeken, je raakt elkaar kwijt.
Op 1 vriendin na. Die kwam ik in juni dit jaar tegen in het AZM toen Nyntha daar lag vanwege haar operatie. Zij is inmiddels bijna afgestudeerd als internist. Een weg die ik ook zo passend vind bij haar.
Na al die jaren herkenden we elkaar gelijk en het is gelijk weer die *klik*. Een klik die er denk ik hoort te zijn in een vriendschap. Iets unieks en moois.
Na een kort gesprekje ging zij naar haar patiënten en ik naar mijn dochter. Ieder zijn eigen weg.

En dan heb je je schoolperiode na de MAVO. Verzorging deed ik. Ook daar had ik vriendinnen, maar dat was anders. Ik wilde anders zijn, dus deed me anders voor. Ik wilde niet meer het pispaaltje zijn. Een van de vriendinnen van toen heb ik ook nog steeds in mijn lijstje van Facebook, M. Verder niet echt contact, maar toch leuke herinneringen aan.

En dan heb je de vriendinnen die alle periodes overleven buiten school, maar na een verhuizing verwateren contacten . Maar uit je leven wil je ze niet.  Want de herinneringen die je samen hebt, heb je samen gemaakt en die wil je koesteren. En die herinneringen gaan al zoveel jaar terug....

En nu.. nu ben ik volwassen, moeder, partner, woon ik in Venray en kijk ik naar de vriendinnen in mijn leven. En prijs ik me echt gelukkig en dankbaar met de vriendinnen in mijn leven. Sommigen zijn er al ruim 10 jaar, sommigen nog niet zo lang. Elke vriendschap is uniek op haar eigen manier. Elke vriendschap heeft haar eigen unieke plek in mijn hart en elke vriendin zou ik niet meer willen missen.
En ik denk dat elke vriendin wel weet dat ik haar bedoel.

Maar ik zal er vandaag ff 1 uitplukken. Gewoon, omdat t 21 November is en omdat het vandaag 4 jaar geleden is en zij toen kennis kwam maken als gastouder aan mijn deur. En ik hoor het gastouderbureau nog zeggen dat we eigenlijk geen match waren, maar dat was misschien maar goed ook, want dan werden we tenminste geen vriendinnen.
Muwhahahaha.
Ennuh Tanja... Misschien zien we elkaar niet zo vaak. Dat t even duidelijk is dat jij net zo'n lieve vriendin bent als de vriendinnen die ik wel vaker zie! ;-)

Lieve lieve dinnetjes, waar jullie ook allemaal zitten in ons landje, dankjullie wel voor jullie vriendschap. En ook al zien we elkaar niet zo vaak als we dat zouden willen, weet dat ik heel blij ben met jullie vriendschap! 💓

De intocht van Sinterklaas.. "Hey! Een Rozekoekenpiet!"

Een jaarlijks terugkerend spektakel waar zoveel kinderen elk jaar weer naar uitkijken. Dagen van tevoren al naar het Sinterklaasjournaal kijken en vol spanning afwachten of het wel goed komt met die Pakjesboot.
Komt de boot wel op tijd aan met alle pieten, de cadeautjes, Amerigo en natuurlijk Sinterklaas?

In Casa1plus1is7 heeft het merendeel van de kinderen een leeftijd bereikt waarvan je zou denken dat dat hele Sinterklaasjournaal ze wel gestolen zou kunnen worden, maar niets is minder waar. Elke avond werd er gevraagd of ze naar het Sinterklaasjournaal mochten kijken e  zelfs Larissa had op het Raayland in de klas naar het Sinterklaasjournaal gekeken.

Afgelopen zaterdag was de dag van de grote intocht op tv. Dit jaar kwam Sinterklaas aan in Gouda. Een jaar met een hoop poeha en gedoe. Maar ze wilden kijken. Dus toen ik rond 9 uur beneden kwam, kreeg ik alweer de vraag of ze om 12 uur de intocht mochten zien.
"Ja, dat mag. Maar dan gaan die telefoons weg. Dan gaan jullie maar een spelletje doen. Anders gaat er geen tv aan." 3 Telefoons werden opzij gelegd, spelletjes kwamen tevoorschijn en de meiden hebben de hele ochtend spelletjes zitten doen!

Om 5 voor 12 ging de tv aan en zaten er 4 kinderen op de bank. 4 Meiden van 13, 10, 10 en 6 jaar. Stil, gefocust op de tv en vol spanning of alles goed ging verlopen.
We hoorden sinterklaasliedjes gezongen worden. Een roze piet die werd omgedoopt tot Rozekoekenpiet. En na afloop vol verhalen, want het was weer geslaagd. En de verhalen van de afgelopen jaren kwamen weer naar boven.

Eén ding mag duidelijk zijn. Hoe oud de kinderen ook zijn. De intocht van Sinterklaas blijft spannend voor elk kind. En of de Pieten nu Kaaspieten, Stroopwafelpieten, Rozekoekenpieten of gewone Zwarte Pieten zijn. De kinderen genieten.

En laten we nu eens heel eerlijk zijn. Is dat niet waar het hele verhaal om draait? Om wat de KINDEREN vinden en niet wat de volwassenen vinden?
Ik heb genoten van de kinderen. En de reactie op de roze piet: "Hey! Een Rozekoekenpiet!"

"Daar wordt aan de deur geklopt... hard geklopt.. zacht geklopt..."  

De toiletrol en hoe moet die nu?

Het eeuwigdurende en altijdterugkerende probleem. De toiletrol.

Wie kent de spreuk niet?
"Denk niet bij het laatste vel. Wie ne me komt, die redt het wel!"

En dan het dilemma. Ga je de rol die op is vervangen of niet. En als je de rol vervangt, hoe vervang je de rol. Vervang je de rol dan met het velletje naar voren wijzend of met het velletje naar de muur?

Ik denk dat het in bijna elk huishouden wel voorkomt. De wc-rol is leeg, er wordt een nieuwe rol gepakt en de oude blijft onberoerd hangen in de oude. In ons huis, wordt de nieuwe geparkeerd op het wastafeltje. En soms, wanneer iemand in een creatieve bui is, tref je de rol ook wel eens aan op de knop van de kraan. (WAAROM?)
Dat laatste zie ik nu echt niet de logica van in. Nu heb ik echt niet de illusie dat iedereen braaf na elk toiletbezoek op het toilet gebruik maakt van het wastafeltje, maar de wc-rol op de knop van de kraan? En dat die er dan zo mooi overheen zakt?

Ik kan ook precies zien als Erik de rol vervangen heeft. Want dan zit hij dus met het velletje tegen de muur. Waarom? Maarja, anderzijds kan ik weer niet uitleggen waarom ik hem andersom wil hebben hangen.
Op Pinterest vond ik uitleg daarover. Over het waarom men een wc-rol  op een bepaalde manier ophangt.

Nou, vertel eens. Klopt het bij jullie? En waar vinden jullie zoal jullie nieuwe wc-rol? En de oude?

Een blog met een persoonlijke noot...

Na wat algemene blogjes ben ik eigenlijk wel toe aan een blogje met een persoonlijkere noot.

De afgelopen dagen waren voor mij (en de mensen om me heen) dagen dat ik echt op de automatische piloot heb gelopen, gedraaid en gefunctioneerd. Er is in de afgelopen dagen en weken zoveel gebeurd, dat ik eigenlijk amper er aan toe kwam om echt stil te staan bij wat er nu écht in me omging.

Je staat op, je doet de ochtenddingen,  zorgt dat de kinderen op school komen, belt de dingen die gebeld moeten worden, vloekt eens wat af hier en daar jankt een potje, stapt weer op de fiets om de kids te gaan halen. Tussendoor zit nog iets van boodschappen, koken, de was, het huishouden, geregel omtrent de WIA, de bedrijfsarts en ga zo maar door. Ow, ook ademhalen moet nog tussendoor niet te vergeten. (Niet geheel onbelangrijk)

Af en toe gebeuren er dingen waardoor je wereld even totaal op zijn kop staat. Althans, van binnen. Van binnen weet je even niet hoe je de dingen op een rij moet zetten. Weet je niet welke stap je moet zetten, welk telefoontje je moet plegen. Óf je überhaupt een telefoontje moet plegen. Van binnen word je opgevreten van verdriet en boosheid. Uiteindelijk luister je naar je gevoel en achteraf blijkt je gevoel het enige juiste te zijn. Je krijgt wel ff een keiharde trap na, maar word je niet elke keer sterker? En krijg je niet precies dat te verwerken wat je aankan?

Diep van binnen hoop ik dat we het nu een beetje achter de rug hebben. Dat we nu even rustig adem kunnen halen. Dat ik vanavond naar bed kan gaan en tegen Erik kan zeggen: "Ja, ik ben moe en nog wel wat verdrietig, maar verder gaat het wel." In plaat van dat ik moet zeggen dat ik geen idee heb wat ik allemaal voel.

Mijn WIA-aanvraag is compleet bij het UWV. Dus dat stukje is in ruste. Het is nu letterlijk een kwestie van afwachten. Voor 30-12-2014 weet ik meer.

Even rustig ademhalen. Komend weekend zijn we weer heerlijk compleet met onze Bende van 5. Samen met alle meiden. Genieten met ons zevenen. En ondanks de drukte die dat met zich meebrengt, kijk ik ook al uit naar de gezelligheid.
Kom maar op weekend!!!  

Wat eten we vandaag?

Na jullie dagen op rij verveeld te hebben met de was en met sokken, wilde ik jullie vandaag vervelen met de dagelijks terugkerende vraag: "Wat eten we vandaag?" Of eigenlijk beter gezegd of gevraagd: "Wat aten júllie vandaag?"

Ik vermoed haast wel dat die vraag in vrijwel elk huis dagelijks wel voorbij komt. Zoniet wekelijks in de huizen waar weekmenu's worden gemaakt.

Zo ook hier. Bij ons in huis ben ik degene die kookt, maar stel ik de vraag eigenlijk altijd aan Erik. Om eigenlijk elke dag een variatie te krijgen uit 3 antwoorden. Optie A: "Als het maar lekker is" of Optie B: "Weet ik veel" of Optie C "Verzin zelf maar wat". Heel sporadisch wordt dit antwoord afgewisseld met een gericht antwoord als: "Oeh, doe maar varkenshaas in champignonroomsaus met spruitjes!" (In de weekenden dat de meiden wegzijn. Of: "Doe maar mie". Maar meestal is het toch een van die eerste 3 antwoorden.
Vraag ik het aan Xanne en Ymke krijg ik als antwoord: "Pizzaaaaaa" En bij Larissa en Eleni is de kans groot dat het frietjes is of stukjesvlees.

Ik hoop elke dag weer dat de meiden of Erik met een briljant idee komen en dat ik dan echt een supergoed idee krijg! En dat we weer eens iets verrassends eten.
Ik heb ook wel eens aan een weekmenu gedacht. Maar de Erik is niet de meest beste eter, en dan durf je niet zomaar van allerlei spannende gerechten uit te proberen.

De gemiddelde recepten die ik zoal klaarmaak zijn macaroni, bami, nasi, aardappelen met visstick en spinazie, slavinken, speklapjes, braadworst, gehaktballen, kippensoep... Nouja, jullie hebben wel een beeld. Een gewone oerhollandse pot eigenlijk. Gewone kost.
Elke dag is weer een uitdaging om niet iets op tafel te zetten wat we drie dagen daarvoor ook al gegeten hebben.

Hoe doen jullie dat? Help!
Dus met de ingrediënten:

Een gezin met 5 kinderen
Moeilijke eters (die niet snel nieuwe dingen proberen)
Een mama met niet veel kookervaring, maar die wel (volgens hen die hier eten) lekkere dingen op tafel kan zetten.
Geen ruim budget om te koken
Geen vis-eters (behalve visstick dan)
Voornamelijk de Hollandse pot

Kom maar op met die tips!

Ow en wij? Wij aten vandaag Julliënnesoep! Voor t eerst dat ik hem (haar?) klaarmaakte, maar de 4 liter soep die ik gemaakt had is OP! Met 3 hele stokbroden die totaal verorberd zijn, dus ik denk dat de Juliënnesoep voor herhaling vatbaar is...
   

Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg!

Verdwalen. Verdwalen en Samantha is bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden. De ene keer verdwaal ik en heb ik echt Google Maps (THANK GOD voor Google Maps en mobiel internet) nodig om weer op de juiste route te komen. En de andere keer neem ik een wilde gok en lukt het me zo.

Ooit eerder schreef ik er samen met Tanja een blog over. Tanja en ik samen zijn trouwens ook het perfecte koppel om te verdwalen. Vooral omdat we beide zo ontzettend goed zijn om vaste *kuch* oriëntatiepunten te nemen, want zeg nu zelf. Een zoenend stel en een rijdende viskar zijn daar toch prima voor geschikt?  Die blog van Tanja en mij ging over een dagje Zandvoort. Tanja en ik gingen op weg naar Dirk vd Broek om wat te drinken te halen en verdwaalden. Zijn Erik op t strand voorbijgelopen, want ons zoenend stel was weg, onze rijdende viskar was verplaatst.
Tanja en ik zijn nog wel vaker verdwaald. Laten we zeggen dat wij, zonder Google Maps (en met) wel wat extra tijd in moeten calculeren...

Maar alleen ben ik ook niet de sterkste. *kuch*. Vandaag kreeg ik t voor elkaar om op de heenweg in 5 minuten in 1 keer ergens heen te fietsen, op de terugweg te verdwalen en toch sneller terug te zijn dan de heenweg. Hoe? Geen idee.
Ik fietste erheen en de laatste afslag ging ik rechts. Die had ik extra goed onthouden en ik meende me te herinneren dat de rest van de route alleen maar rechtdoor was.
Dus na hetgeen wat ik moest doen, ging ik linksaf. (Tegenovergestelde richting toch?) En dan rechtdoor. Ik keek verdwaasd om me heen en besefte me dat dit niet klopte. Ik stond ineens aan de andere kant van de wijk, bij de vorige dansschool van Xanne. HOE?

Gelukkig wist ik van daaruit de weg naar huis en was ik binnen 2 minuten thuis, maar wat ik nu fout heb gedaan? En of ik nu ook op n snellere manier de volgende keer die ene bewuste straat zou weten te vinden? Nope.

Hoe is het met jullie richtinggevoel gesteld? Als jullie ergens zijn geweest, weten jullie de weg dan terug of zijn jullie dan ook, net als ik, reddeloos verloren? En hebben jullie ook het orientatievermogen van een potlood?

Nothing is really lost... until?

Ik denk dat vrijwel iedereen het wel herkent. Als ouder, als kind of als partner. Als je iets niet kunt vinden en dus iets kwijt bent en al uren gezocht hebt, dan ga je het vaak aan een ander vragen. Mits er iemand in de buurt is om te vragen natuurlijk.

Als je een gezin hebt is het 97 van de 100 keer de moederfiguur in huis die gevraagd wordt. Zo was het bij ons thuis vroeger en zo is het hier in huis nu nog steeds.
En hoe frustrerend was het vroeger als kind niet, als je je fietssleutel niet kon vinden, je zeker wist dat deze NIET op de tafel lag. En, ja Mam, daar heb ik gekeken. En dan liep je moeder er heen. En *plop* ineens lag die sleutel daar.

Ik maak het hier dagelijks mee. De meiden verdenken me volgens mij nog net niet van tovenarij, lol. Maar als ik voor elke keer dat ze iets kwijt zijn 1 euro zou krijgen en ze bij mij komen met de vraag waar het is? Poeh, dan hadden we een villa! En meer ruimte om spullen kwijt te raken. 😂

Maar ik heb er wel eens op gelet hoe het komt dat zij de dingen niet vinden als ze kijken op een bepaalde plek en als ik op dezelfde plek, dat ik het wel vind. Vaak hebben veel dingen een vaste plek. De fietssleutels liggen bijvoorbeeld in het sleutelmandje. De meiden komen uit school, gooien de sleutel in (naast, onder en achter) het mandje en hangen hun jas op de kapstok (of gooien hem in de buurt van de kapstok op de grond. Ze duiken vervolgens de bank op en wanneer ze vervolgens hun fiets weer nodig hebben, grijpen ze IN het sleutelmandje en daar ligt dan misschien wél de sleutel, maar misschien is ie er ook wel naast, onder of achter belandt. En dan begint de paniek. Dan wordt het mandje 4 x overhoop gehaald. En begint het zweten. Het mandje wordt uit de kast gehaald. Mandje wordt leegekiept. En weer gevuld en nog steeds heeft er niemand in de kast gekeken. Dan word ik geroepen.
Ik pak het mandje, graaf er een keer doorheen, kijk in de kast, pak de sleutel... En zie een roodaangelopen kind wegrennen. Ik roep dan nog maar na: "Verder kijken dan je neus lang is!!!!"

Tja... Tis pas echt kwijt als zelfs Mams het niet meer kan vinden hè?  😉

Seeking sole mates?

Het is weekend en ik betrap me alweer op een blog over... De was. Maar dan een specifiek onderdeel van de was. Want wie van jullie kent hem nou niet? Het sokkenmonster!

Je stopt de was in de wasmachine, de een stopt de was daarna in de droger en de ander hangt het op een wasrek. Maar hoe dan ook je komt op een moment dat je de was gaat vouwen.

Nu weet ik natuurlijk niet hoe jullie dat doen, maar ik sorteer de was hoe ik het tegenkom. Jullie weten waarschijnlijk wel dat ik een heel nest kinderen heb, dus ik gooi (in een weekend waarin ik de was van het weekend ervoor nog heb) alle was op het bed en heb dan allemaal lege wasmanden staan.
En dan begint het grote sorteren.

Eén wasmand voor Xanne en Eleni. Eén wasmand voor Ymke en Nyntha. Eén wasmand voor Erik en mij. De handdoeken, theedoeken en poetsdoeken vouw ik gelijk op en leg ik gelijk achter me in de kast. De sokken gaan op een hoop. De kleren van Larissa vouw ik ook gelijk op en gaan op een stapel en dan op haar trap naar boven. Strijkwas in de strijkmand.
En als ik dan het bed leeg heb en dus alleen een hele grote berg sokken heb, ga ik daarmee aan de slag. En de sokken die bijelkaar horen vouw ik inelkaar en krijgen een gooi in de juiste mand of, als ze van Erik, Larissa of mij zijn, gaan in de la, op de trap of ik de kast.

En dan ben je klaar en dan zie je ze liggen. Een stuk of 7 eenzame sokken. Met een beetje hoop denk ik dan altijd een sok te herkennen van de week ervoor en ik kijk dan in het mandje eenzame sokken, waar inmiddels zo'n 15 sokken knus bijelkaar liggen. Ik gooi het mandje om en kijk of ik iets passend heb. En soms heb ik geluk. Soms kan ik een paar gelukkig maken en herenigen. Maar over het algemeen, wordt het mandje alleen maar voller en voller en voller...

Na een maand of 2 en misschien 5 herenigingen besluit ik het mandje leeg te gooien in de kliko, want dan houd ik het voor gezien en alsof de Duivel ermee speelt. Uit alle gaten en hoeken verschijnen sokken! De sokken die horen bij de sokken die ik in de kliko heb gegooid! Dat vervloekte Sokkenmonster!

Gaat dat nu alleen bij mij zo? Of is dat overal zo?
Misschien moeten we eens per maand een 'alleenstaanden-sokken-foto' plaatsen. Misschien kunnen we elkaar helpen?

Ow en de rest van de was, die wordt mand voor mand weggevouwen en opgeruimd ;-)

Neverending story? De was...

Ik zag op pinterest een afbeelding met dit als titel en moest er om lachen en bedacht me dat het zo ontzettend waar is.
De was! Een neverending story! Vroeger zag ik mijn moeder in het weekend aan de keukentafel staan. Mam had (heeft) ook 5 kinderen en dus ook heel veel was. Misschien nog meer was als dat ik tegenwoordig heb. En dan was de zondag een dag waarop de keukentafel vol lag met stapels kleren, de stoelen stonden vol met wasmanden. De keuken rook naar een mengeling van Ariël  (niet de kleine Zeemeermin, want hoe zij ruikt weet ik niet, Yuk!) en wasverzachter. En Mam stond erachter. Een stuk wasgoed uit de wasmand, vouwen en alsof een automatische piloot ging het op de juiste stapel.

Vroeger begreep ik niet hoe zij nu kon weten welke sok van wie was en hoe ze nu wist welk wit shirt nu bij welk kind hoorde! Ze waren allemaal wit!
En dan was het maandag en dan liep je als kind langs de berging, waar de wasmachine stond en dan zag je alweer een volle wasmand staan. Naast je eigen bed lagen ook alweer vieze sokken en kleren. Op de badkamer lagen handdoeken en bij je broer en zussen zag de vloer er al niet veel beter uit. Niet dat het je echt wat boeide. Zondag stond Mam toch weer in die heerlijk ruikende keuken, achter die tafel met stapels kleren, de was te vouwen.

Tegenwoordig is het eigenlijk niet anders. Ik heb dezelfde keukentafel. Alleen  staat die hier in de woonkamer. Ik vouw de was echter boven op bed. Ik ben niet zo consequent als mijn moeder. Niet elk weekend althans. Afgelopen weekend was een niet - ZO - consequent weekend, met als gevolg dat er nu, op vrijdag, boven nog 3 manden staan die me al 3 keer geroepen hebben. In de droger zit een was die gisteravond klaar was. De wasmachine zit vol met schone was van gisteravond die vanavond in de droger moet. Straks moet ik echt was weg gaan vouwen.

En ook ik hoef het kledingstuk maar te zien of ik weet op welke stapel het hoort. Naar welke kast het moet. Welke onderbroek hoort bij welke dame. Welke sokken horen in welke kast. (Al gaat dat laatste heel af en toe nog wel eens mis.)
En de meiden die zien de wasmanden vol raken, leeg raken, kasten volraken en leegraken en denken er wellicht net zo over als ik vroeger dacht.
En ik denk nu?
Neverending story....

Bijna ouderwets. Kopje thee met een koekje..

De klok tikt richting 3 uur en hoe meer het richting 3 uur gaat, hoe donkerder het buiten wordt. Zul je altijd zien. Ik moet de fiets op om Ymke te halen, begint het te regenen!

Nyntha moest mee, dus ik dacht, dan de buggy! Als een enthousiasteling ging ik op zoek naar de regenhoes. Tot ik tot de ontdekking kwam dat die met de winterzak én de maxicosi op zolder netjes in een zak opgeborgen staat. "ZUCHT!"
Nou, dan de jas met muts aan! Nyntha uit de box, sokken en schoenen aan en de jas aan. Muts op.. Muts? Muts?! Geen muts! Argh! Nou dan solidair aan Nyntha, bril op de kast en Mama en Nyntha op de fiets. Verzopen als 2 katjes op het schoolplein aangekomen. En helemaal verkleumd.
Daar kwamen Eleni, Xanne en Ymke al snel aangerend. Net zo verkleumd als ik en we moesten nog naar huis fietsen.

En toen dacht ik aan vroeger. En ook wel een beetje aan die reclame van Pickwickthee. (Blijkbaar heeft het wel effect). Thuisgekomen heb ik de doorweekte jassen van Nyntha en mij op de kapstok gehangen, voor Nyntha een flesje warme melk gemaakt en voor Eleni, Ymke en mij een lekkere kop thee gezet. Gisteren had ik al wafels gebakken, dus een lekkere wafel erbij.
Eleni was al naar boven gesprint om in droge kleren te schieten.

En dan denk ik aan vroeger. Dan kwamen wij ook helemaal doorweekt thuis van school. Wij moesten wel wat verder fietsen dan de meiden nu. Dan kwam ik thuis, ging ik naar boven en trok ik een pyama aan. Ik had een soort onesie, maar dan anders. Volgens mij met hondjes. En dan van die grote dierensloffen eronder. En dan beneden bij Mam in de keuken een kop thee of een beker warme melk.
Dan was het ineens niet meer zo erg dat je even daarvoor 20 minuten in de stromende regen had gefietst.

En als ik nu naar de meiden kijk, lijken zij er net zo over te denken.

Een beetje ouderwets, een bakkie thee. Maar dan wel gezet met de waterkoker. Dus weer nieuwerwets; -)  

Bloggen. Is dat nog wel van nu?

Er was een tijd dat ik elke dag inspiratie had voor een blog. Elke dag wist ik een blog te schrijven. Over wat ik meemaakte of over wat er in mijn hoofd omging. Ergens is dat verwaterd. Of ben ik er gewoon mee gestopt. De reden weet ik eigenlijk niet. Misschien wel, omdat ik in onrustig vaarwater terecht kwam en daardoor de rust niet vond?

Soms mis ik het. Juist omdat ik door het schrijven een bepaalde rust vind. Maarja, tegenwoordig kun je ook niet meer alles schrijven. In de tijd dát ik dagelijks een blog schreef, kon je over alles schrijven. Al schreef je een blog over de kat van de buurvrouw van de oom van de zus van je overgrootvader zijn tante. Dan nog vond men het interessant. Tegenwoordig lijkt de lat hoger te liggen.
En dat brengt mij eigenlijk bij de vraag: "Voor wie blog ik dan eigenlijk?" Blog ik voor mezelf om even mijn ei kwijt te zijn? Want tja, dan kan ik natuurlijk mijn dagboek pakken? Blog ik om de mensen die verder wegwonen en misschien wel geïnteresseerd zijn in mijn leven deel te laten zijn in mijn leven? Of blog ik voor de grote boze mensenwereld, ook wel het Internet genaamd?
Ik denk dat ik tussen die eerste 2 inzit. Soms pak ik gewoon mijn dagboek, want sommige dingen deel ik met niemand. Zelfs niet met Erik. Alleen met mijn dagboek en dus alleen met mezelf. Maar als ik het dan ff van me afschrijf, ben ik het wel even kwijt.
En soms, soms schrijf ik, omdat ik merk dat er mensen om me heen aan me gaan vragen hoe het met me gaat. En met mijn werk. Mijn al-dan-niet-WIA. En na 3 keer hetzelfde verhaal te hebben verteld, denk ik dan: "Dat kan anders!" En dan wijd ik er een blog aan. Geen idee of het wordt gelezen, maar ik krijg dan ineens geen vragen meer, dus het lijkt erop van wel.

Ik zal daar trouwens heel even kort op ingaan: WIA-aanvraag is gedaan. Officieel is 12 januari mijn laatste ziektedag bij Kijkshop. Of dan het boek ook werkelijk sluit? Ik weet het niet. De toekomst gaat het uitwijzen.

Verder ben ik met een nieuwe therapie gestart. We zullen doorgaan. Ik had gehoopt voor 2014 op volle sterkte te zijn. Helaas is dat rijkelijk mislukt. Op naar.. Geen idee. Maar ik kom terug!! 2015 gaat ons een paar mooie dagen brengen en daar kijk ik naar uit!
Vormsel van Eleni, Communie van Ymke en Xanne en als het lukt het Doopsel van Nyntha.
Bruiloft van Tanja natuurlijk (waar ik de eer heb om te mogen getuigen).
Allemaal bijzondere dagen, waar ik echt naar uitkijk.

Zo en nu terug naar het onderwerp. Is bloggen nog van deze tijd? Ik weet het niet. Stiekem hoop ik van wel. Wat vinden jullie?
To blog or not to blog?

De vooravond van het einde van een tijdperk. Met een brok in mijn keel

In 2012 meldde ik me ziek. Niet wetende dat ik, nu 2 jaar later, nog steeds ziek zou zijn. Zou ik tussendoor niet zwanger zijn geweest, was het al einde verhaal zijn geweest, maar door mijn zwangerschap van Nyntha is mijn einddatum bij Kijkshop opgeschoven naar januari/februari.
Maar die datum komt dichtbij. Met rasse schreden. En met het dichterbij komen van die datum, komen ook dingen die we moeten regelen.

Vorige week kreeg ik door de verzuimcoordinator en medewerkster HR een pak papieren aangereikt van het UWV. Plan van aanpak, Eerstejaars evaluatie en nog veel meer. Ze kwamen langs en tijdens een gesprek waarbij ook Erik en zijn vader aanwezig waren, werden vragen gesteld, antwoorden gegeven, dingen verduidelijkt.
De dagen die zijn gevolgd heb ik de papieren van het UWV doorgelezen. Keer op keer. Met de menige tranen heb ik het gelezen. Hoewel ik weet dat het onvermijdelijk is, waar dit op uitdraait, doet het me verdriet.

Morgen heb ik wederom een gesprek met mijn reintegratiecoach. Zij gaat voor me informeren bij het UWV naar de aanvraag WIA. Hoe het daarmee zit. Eens zien of we daar wat wijzer mee worden. Er zijn veel vragen, hopelijk morgen wat antwoorden.
Ik ben benieuwd wat het wordt. To be continued...

Soms.. iets met afdrukken en wolkjes

Zo af en toe maak je dingen mee in je leven die laten een diepe indruk achter. Of beter gezegd, een afdruk. Zo'n afdruk die je wel eens bewust maakt van je kind in gips of klei om eeuwig te bewaren? Zoiets, alleen zijn sommige dingen, dingen die je eigenlijk liever niet eeuwig zou willen 'bewaren'.

Maarja, zo is het leven. Niemand heeft ooit gezegd dat het leven alleen maar leuk zou zijn. En het leven is ook zeker niet alleen maar leuk. Mijn moeder leerde me dat de dingen die je meemaakt, je maken tot wie je bent. Maar ook dat je dat meemaakt, wat je aankan.
Vaak heb ik gedacht dat het dan wel klaar was. Ik wilde niet zoveel aankunnen. En "Nu was het toch wel klaar?"

Ik heb me in mijn 33-jarige leven vaak verbaasd over de dingen waar ik (al dan niet letterlijk) tegen aanliep. En vaak heb ik me ook afgevraagd of andere mensen dit dan ook meemaken. Over sommige (en eigenlijk vrij veel) zaken ben ik altijd vrij open geweest en sommige zaken heb ik gezwegen. Tegen iedereen of heb ik slechts met een select groepje gesproken.
Ik ben er van overtuigd dat de woorden van mijn moeder kloppen. Het heeft me gemaakt tot wie en wat ik ben. Ik ben 33 en sta over het algemeen redelijk sterk in het leven. Weet me vrijwel door de meeste dingen wel heen te slaan. Al zal ik na een eerste "klap" ook echt teneergeslagen zijn, als ik die gerelativeerd heb, dan sta ik op en sta ik mn mannetje. Regel ik wat ik moet regelen. En ik kan dan janken en schreeuwen, maar doen we dat niet allemaal?

En al die dingen die er al achter me liggen hebben me sterker gemaakt. Maar ook al hebben ze me sterker gemaakt, dan nog wilt dat niet zeggen dat ik niet schijtzenuwachtig kan zijn voor een gesprek wat ik heb met iemand. Dan komt de controlfreak in me naar boven. En t onzekere in me. Ik weet niet wat me te wachten staat. Ik raak de controle kwijt. En verander dan in een hoopje niks.
Iedereen kent de uitdrukking wel dat een mens een rugzak bij zich draagt. (En dan doel ik in dit geval niet op de rugzak van Dora ;-)).
Je rugzak gevuld met herinneringen, leuke en minder leuke. Zware afdrukken van beton, minder zware van gips. Indrukken die je gewoon bij je draagt. Ik probeer altijd vast te houden aan de gedachte dat elk mooi positief moment je helpt bij te dragen aan het lichter maken van je rugzak. Niet dat er dingen uit je rugzak verdwijnen, want zo simpel werkt het niet. Maar positieve dingen werken misschien wel een beetje als wolkjes die de rugzak een beetje doen zweven.
Op sommige dagen heb ik het nodig om in deze theorie te geloven.  Noem het zweverig, en misschien is dat zo, maar uit ervaring weet ik dat er geen therapie is die die loodzware afdrukken uit mijn rugzak krijgt. Dus zoek ik naar de positieve dingen.
De herfst die verschijnt en de bladeren  doet kleuren. De zon die nog een dagje extra bij ons is. Nyntha die zelf zomaar gaat staan. Een vogel die zijn lied voor ons zingt. De mensen in mijn leven om me heen. Erik die elke ochtend naast me wakker wordt...... ♡♡♡♡

Ups en downs. Maar we nemen de roltrap omhoog!

Sinds 3 weken ben ik,op advies van de psychiater,  met 1 van mijn medicijnen gestopt. Hoofdreden was dat de medicatie van de neuroloog, de medicatie van de psychiater versterkte en ik daardoor steeds meer op een zombie begon te lijken. De ochtenden was ik nog versufter dan ik al was. Ik had het gevoel dat ik nog moeilijker uit mijn woorden kwam. De bijwerkingen stapelden zich op.
Tja, dan maak je een keuze. Maar dan wel cold turkey!

Wetende hoe heftig ik reageerde met opbouwen, wist ik dat het afbouwen ook geen makkelijke periode zou worden en de eerste dagen heb ik me ook behoorlijk beroerd gevoeld. Hele zware hoofdpijn, zwaar ellendig gevoeld. Maar die dagen ben ik doorgekomen.
Inmiddels ben ik 3 weken verder en ben ik 's morgens wat meer helder, tot ik mijn ochtendmedicatie inneem dan.
Maar ik droom weer. En mijn stemmingen schieten echt van het ene uiterste naar het andere uiterste. Volgens mijn SPV-er komt dit echt door het afbouwen en zal dit na een paar weken stabiliseren.  Ik heb het gelukkig wel aardig in de hand en zonder me met momenten maar even af als ik merk dat het wat heftig is. Want leuk is het niet. Niet voor mij, maar voor de mensen om me heen helemaal niet.

Maar er zijn ook positieve ontwikkelingen te melden. De ellenlange wachtlijst waar ik opstond voor de SchemaFocusTherapie is niet meer ellenlang. Op 4 November heb ik mijn kennismakingsgesprek. Wanneer ik zal starten weet ik niet, maar het zal geen maanden meer duren. Dan zal ik eindelijk gaan starten aan, hopelijk, het laatste deel van alle therapiën die ik al achter de rug heb. En met die therapie, die weliswaar lang zal duren, hoop ik straks STERK te staan en hoop ik straks sterker dan ooit in mijn schoenen te staan. De boze geesten achter me te kunnen laten. Hen die me klein kregen vroeger, in hun gezicht aan te kunnen kijken en te kunnen zeggen: "Tot hier en niet verder." En de dingen die me keer op keer  zo keihard terug hebben gegooid tot verder dan het nulpunt? Dat ik die dingen gewoon uitlach.
En ja, ik zal ongetwijfeld nog wel eens terugvallen. Maar ik hoop dat ik over een jaar of 2 kan zeggen:"Nooit meer zover!"

Kom maar op...Ik kom er wel.. Heel voorzichtig.. Stap voor stap.. En ik heb al heel wat stappen gezet.. Nu deze stappen nog..

Hoe anders...

Hoe anders liep het allemaal. Wat heeft dat ene telefoongesprek een hoop boosheid, frustratie, verdriet en onbegrip teweeg gebracht.

Ik heb gedaan wat van me gevraagd werd. Ik ben gestart met werken. En het waren maar 2 x 2 uur. En ja joh. Dat moest ik makkelijk aankunnen. En het zou allemaal zo goed voor me zijn. Even weg van de drukte thuis. Dan had ik even wat anders aan mijn hoofd. Het werd allemaal heel mooi afgeschilderd.
Maar als het nu alleen maar die 4 uur waren dat ik met mijn werk bezig hoefde te zijn. Naast die 4 uur werken, kwam er veel meer bij kijken. En kwamen er vragen. Onduidelijkheden. En als ik een vraag heb, dan ben ik de beroerdste niet maar neem ik de telefoon en ga ik op zoek naar een antwoord. Maar wanneer je je vraag stelt en je van 3 mensen 3 verschillende antwoorden krijgt, dan gaat het in mijn hoofd mis. Eigenlijk al na het tweede verschillende antwoord, maar bij het derde afwijkende antwoord ben ik net zo'n tekenfilmfiguurtje waar stoom uit de oren komt.
Tel daar de thuissituatie bij op. Een zieke Nyntha met een operatie in het verschiet, alle andere dingen die er zoal speelden. Een energielevel wat al niet je van het was. En toen was er dan die maandag dat bij mij het batterijtje weer leeg was. Zeg maar gerust kritiek niveau. En die dag heb ik me weer ziek moeten melden.

Ik heb gehuild, gejankt, geschreeuwd. Ik voel me een loser. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald. Ik kan verdorie niet eens 4 uur werken! Ik kan niet eens mijn gezin draaiende houden!
Inmiddels begint dat 2e weer een beetje te komen. Ik kan me er steeds vaker weer een beetje toe aanzetten om weer iets gezonds op tafel te zetten voor man en kinderen. Ons huisje ziet er weer wat beter uit. Nee, het is niet zoals het was. Ik ben er nog lang niet. De psychiater heeft me niet voor niks wat extra's gegeven. Maar ik kom er wel weer. Van het werk heb ik nu even een adempauze. Ik moet mijn gezicht af en toe laten zien in het filiaal. Dat lukt me wel. Mijn dingetjes een beetje verdelen, dan kan ik dat wel inplannen.

Aankomend weekend wordt ons mopje 1 jaar. En daarna staat ons een spannende tijd te wachten. Ik ben blij als het allemaal achter de rug is. Maar we zijn sterk. We slaan ons er doorheen!

Werk en reintegreren enzo...

Drie weken geleden ging mijn telefoon. Op zich niks unieks natuurlijk. Daar is een telefoon voor.
In mijn schermpje zag ik de naam van de regiomanager staan. Voor mij altijd een momentje dat ik even diep moet zuchten, even moet slikken en snel tot 10 tel voor ik opneem. Ik schuif mijn vinger over het scherm, houdt mijn telefoon aan mijn oor en zeg mijn naam.
Aan de andere kant hoor ik: "Hoi Samantha, je spreekt met John, ik kreeg zojuist de FML (FunctieMogelijkhedenLijst) voor me en lees dat je 2 x 2 uur kunt gaan werken dus je mag vanaf vanmiddag aan de slag!" Als versteend stond ik daar. Met horten en stoten wist ik eruit te brengen dat dat misschien wel een beetje heel erg kort dag was en hoe zat het eigenlijk met de beperkingen die opgelegd waren door de bedrijfsarts? En welk filiaal? Ik had het gevoel dat mijn hoofd werkelijk op hol sloeg en er stoom uit mijn oren kwam.
Ja oke, het was misschien inderdaad wat kort dag, maar dan kon het ook de dag erna, maar aangezien ik de dag erna een afspraak had, werd het toch al snel de week erna. Het gesprek werd afgerond en met de wetenschap dat ik de week erna op dinsdag in filiaal Venray aan de slag zou gaan en ik nog telefoon zou krijgen uit filiaal Venray bleef ik achter. Ik voelde me verslagen. Verbijsterd. Verbaasd.
Niet lang nadat John en ik ophingen belde inderdaad de filiaalmanager van Venray. De tijden werden afgesproken en ik zou de maandagen en de dinsdag van 4 - 6 aan de slag gaan. Nadat ik zelf nog dagen heb moeten bellen om zelf ook die FML te krijgen en de Filiaalmanager ook, was dit eindelijk geregeld op de dag dat ik ging starten in Venray.

Inmiddels zijn we 3 weken verder. Heb ik een paar keer gewerkt. Heb ik weer geproefd aan Kijkshop. Ik mag alleen achter de schermen werken. Ik mag geen klantencontact. Er mag geen druk op me gelegd worden. Geen piekbelasting en nog wat beperkingen. Met die beperkingen kan ik wel wat dingen doen en ik merk zo dat ik beetje bij beetje die 2 x 2 uur wel vol krijg. De ene keer wat beter dan de andere en de vaste teamleden moeten werkzaamheden voor me laten liggen, anders is het werk er niet. Maar goed. De k*tklusjes opknappen, maar ach. Het houdt me bezig. En zo leer ik weer de fijne kneepjes van het vak zeg maar.

Gisteren was er een gesprek met de verzuimcoördinator van Kijkshop en een arbeidsdeskundige om te kijken hoe mijn toekomst al dan niet binnen Kijkshop er uit kan gaan zien. Samen de dingen goed doorgesproken. Gesproken over mijn beperkingen. Over de toekomst. Over hoe de nabije toekomst eruit ziet. Mijn medicatie, mijn therapieën, mijn mogelijkheden. De arbeidsdeskundige gaat een tweede Spoor opstarten om te kijken of daar mogelijkheden voor mij liggen. Ik moet in principe voor 1 februari 2015 alweer enige tijd voor 20,5 uur volledig hersteld en flexibel aan het werk zijn voor Kijkshop. In welk filiaal dat is? Tja... Wie zal het zeggen. Het gesprek viel me zwaar. Na een drie kwartier luisteren merkte ik datik niks meer opsloeg. Alle info ging letterlijk langs me heen. Info kwam gewoon niet meer binnen. Eenmaal thuis beschreef ik dat aan Erik als een koffiefilter. Zo'n ouderwetse. Met van die koffiedrab. Als die op den duur verstopt raakt, komt er van bovenaf alleen maar drab bij en geen koffie meer uit. En zo vol zat mijn hoofd gisteren. Ik heb ook niet op een fatsoenlijke manier afscheid genomen gisteren. Het was gewoon klaar.
En ik baalde. Want zo ben ik niet. Maar het was voor mij wel achteraf gezien weer een teken dat ik minder ver ben dan ik soms denk te zijn.
De koffie kwam er gisteravond laat in druppeltjes weer uit en ik denk dat ik Erik inmiddels alles wel verteld heb, maar gelukkig komt er nog een compleet verslag. Als het goed is.

Vandaag was ook een rot momentje. Voor mij. Een moment waarop ik het liefst huilend was weggelopen. De mensen die me kennen uit de Kijkshoptijd weten dat ik in de winkel op mijn best was. Echt in mijn element. Vandaag moest ik de prijs van een gloeilamp weten. Het enige wat ik daarvoor moest doen was  door de deur lopen, naar de kassa en de lamp te scannen. En ik durfde niet. De gedachte om de winkel in te lopen. Ik kreeg hartkloppingen. Ijskoud. Het gevoel alsof mijn borstkas zich samenkneep. Dit slaat toch nergens op! Ik was gewoon kwaad op mezelf dat ik dat niet durfde! Ik heb het aan een collega gevraagd en ben weggelopen.
Ik weet dat dit overgaat. Dit  moet overgaan. Ik wil die winkel weer in kunnen. Als ik collega's  in de winkel met klanten bezig hoor dan mis ik dat. Ik kon dat. Ik was goed in wat ik deed. HEEL goed in wat ik deed...

Maar overall heb ik ook betere momenten.Gewoon zo in het dagelijkse leven. Merk ik dat ik weer meer kan genieten zo nu en dan. Ik merk dat ik op sommige momenten sterker ben. Ik ben er nog lang  niet. Ik heb nog een lange weg te gaan. Maar ik kom er wel. Ik heb alleen nog even nodig. Maar ik zit nu op de goede weg. En de weg die voor me ligt is de juiste en als  ik die netjes blijf volgen, weet ik zeker dat ik er wel kom. En als ik het zelf even niet meer weet, zijn er mensen die me bij de hand  nemen of wiens hand ik mag vast nemen en die me weer even de goede kant op sturen.
En die mensen, die mensen weten wel wie ik bedoel, die ben ik uit de grond van mijn hart dankbaar. Dag en nacht zijn ze er. Gevraagd en ongevraagd. Verwacht en onverwacht.

"Wacht maar tot je later zelf kinderen hebt!"

Mijn armen 10 cm langer dan voor ik boodschappen ging doen. Geheid meer caloriën verbrand dan ik vanochtend heb gegeten en mijn bankrekening een stuk leger. Maar de  koelkast is weer vol. En terwijl ik naar huis liep met een vol boodschappenkarretje en 2 loodzware boodschappentassen denk ik aan mijn moeder.
Mam ging vroeger ook te voet de boodschappen doen. Voor een gezin met 5 kinderen. Net als ik. En wij mopperden op Mam als er iets op was. Net als de meiden hier. Als Mam achter onze vodden aanzat als we weer onze rotzooi niet hadden opgeruimd achter onze kont, reageerden wij net als de meiden hier. Om het vervolgens de dag erna weer te doen en weer op onze kop te krijgen. Als de was weer  niet beneden was en Mam dus niet  zou wassen, reageerden we alsof het ons niks deed, maar waren we wel boos als net dat ene truitje niet in de kast lag! Als het er de week erna  wel lag, dan zeiden we daar niks over. Net als de meiden hier. Alles was vanzelfsprekend. Mam was er. Mam deed alles toch wel. Vaak zei Mam op de zoveelste grote mond: "Wacht maar tot je later zelf kinderen hebt!"

En hoe cliche ook. Ze had (en heeft) gelijk. Ik zie hier die meiden precies de dingen doen die wij vroeger ook deden. Ik zie ze de was overal laten slingeren, de sokken niet binnenstebuiten draaien, hun broekzakken niet leegmaken. Hun kamer niet opruimen, hun jas overal laten slingeren. Hun schoenen overal laten slingeren. Hun afval ligt overal behalve in de prullenbak. En ik doe het toch wel. En vandaag besefte ik het me ineens. Dit kreeg mijn moeder dus elke dag te verduren. En dan besef ik me eens te meer dat het alleen nog meer meer en erger wordt! Er is er pas 1 aan het puberen en ik denk dat we nog van geluk mogen spreken met hoe ze pubert. Er volgen er  straks nog 4.
En dan besef ik me dat ik te weinig aan mijn moeder (en vader) heb laten merken dat ik al die dingen echt wel zag. Dat mijn bed lekker was opgemaakt. Dat mijn kamer toch wel was opgeruimd. Dat er elke dag eten op tafel stond. Dat dat ene truitje of die ene broek gewassen was en in de kast lag. Dat mijn uniformen tijde van mijn zorgstageperiodes altijd gewassen was, mijn schort van mijn slagersperiode altijd schoon was. Dat de fietsband die 's avonds nog lek stond, 's morgens op mysterieuze wijze (lees: Pap) toch geplakt was. Dat er 's nachts om 3 uur iemand op school stond om ons op te halen na een uitstapje met school naar Engeland. En nog legio voorbeelden die ik kan noemen.
Ik kan niet meer met terugwerkende kracht bedankt zeggen voor alles. Soms zou ik de tijd terug willen draaien. Dingen anders willen doen. Maar dat kan niet. Pap en Mam, bedankt..

En tegen de meiden zeg ik: "Wacht maar tot jullie later kinderen hebben!" ;-)

Emdr...

Emdr is een therapie waarin je teruggaat naar toen. Naar de gebeurtenissen die het nu soms zo moeilijk maken. Met behulp van snelle bewegingen voor en van je ogen die je moet volgen, is het idee erachter dat je je concentreert op wat je voelt en voelde en dat de emotie en intensiteit minder wordt. Zowel over het toen als in het hier en nu.

Vandaag was de eerste keer echte emdr. Ik was even vergeten hoe heftig dat dat was. Ik ben werkelijk gesloopt. Maar het begin is er. De hoofdpijn ook. Maar het is voor een goed doel! Ik wil die herinneringen minder levendig hebben. Ik wil ze onder controle krijgen zodat ik de wereld weer beter aankan en bepaalde situaties veel sterker in mijn schoenen sta en me niet meer door angst laat leiden. Ik ben er nog niet. Maar we komen er wel. Stapje voor stapje. Week tot week. Tis moeilijk, tis verdomd confronterend. Tis zwaar. Maar ik weet waar ik het voor doe. Om mezelf te vinden. Mezelf te worden.

Eindelijk..

De migraine lijkt inmiddels onder controle. Ik ben nog een keer van medicatie geswitcht, maar in het, al eeuwen bestaande, middel Sandomigran lijk ik mijn maatje gevonden te hebben. Sinds januari *afklopt* heb ik geen migraine meer gehad. Ik heb ook wel het idee dat de kracht aan de linkerkant weer gewoon herstelt is zoals voorheen.
Qua gewicht is het wel lastig. Ik ben wel weer iets aangekomen. Komt het door de medicijnen en hun bijwerkingen? Ik denk van wel. En mijn eigen zwakte daarin, want ik ben de gene die dan toegeeft aan die lekkere trek. Maar ik beweeg daarnaast ook wel weer meer. Zo hoop ik het te beperken. En ik heb mezelf al af en toe streng toegesproken om wat beter op mijn eetpatroon te letten.

Maar mijn probleem ligt niet alleen bij de migraine zoals bekend. En daar gaat nu hopelijk eindelijk schot in komen. Over 2 weken rond ik de VERS-training af en morgen. Morgen start ik na een hele lange wachtlijst met EMDR. In 2008 heb ik die ook gevolgd met goed resultaat. Ik ga er nu dus vol goede moed in. Maar ook zenuwachtig. Omdat ik nu wel weet wat het inhoudt. Wat er op me afkomt. Dat het slopend is.
Het zullen waarschijnlijk 8 pittige afspraken worden, maar met weer een stapje dichterbij mezelf.
Na de EMDR staat er nog wat voor me te wachten. En daarna? Daarna ben ik Samantha versie 2.0. Helemaal nieuw. Hoop ik.

In de tussentijd speelt er nog zoveel. Met Nyntha staat nog een bezoek (of meer) aan het AZM in het verschiet. Voor Xanne loopt nog van alles. Ymke idem dito. Het houdt ons bezig. Maar we doen wat we kunnen. We komen er wel.

Sommige dagen is het moeilijker, sommige dagen weet ik werkelijk niet waar ik het zoeken moet. En ook zijn er gewoon fijne dagen. Dagen dat ik in de loop van de dag echt kan genieten. Die dagen zijn nog spaarzaam, maar daar geniet ik dan ook des te meer van.
Het komt wel goed schatje....

Neuroloog deel 3

Vandaag was het weer tijd voor een (vervroegd) bezoekje aan de neuroloog. Op1 januari werd me geadviseerd de medicatie te verdubbelen. Dit zou toch echt het  trucje moeten doen... Toch? Niet dus. Dus werd vandaag besloten dat ik andere medicatie krijg tegen de migraine. Een anti-epileptica. Tja, we gaan het maar proberen! Blijkbaar zijn de dagen dat ik alle symptomen heb, behalve de hoofdpijn, ook migraineaanvallen. Dan mag ik wel stellen dat ik meer dan 2x per week migraine heb. Kom maar op met die werking van die medicijnen dan!
Maarja, deze medicijnen hebben bijwerkingen. Waaronder gewichtstoename. En als er iets is waar ik de afgelopen jaren hard aan gewerkt heb, is het wel mijn gewichtsafname! (25 kg) Uitdaging erbij? Maar als ik lees dat men voor elke inname moet eten? Ja, dan snap ik die gewichtstoename wel! Gelukkig wist de apotheker me te vertellen dat een stuk fruit ook voldoende was. Dan houden we dat gewicht wel op peil! Ha! Sammy krijg je niet uhm.. groot?

Eenmaal weg bij de neuroloog viel me in dat de psychiater me deze medicatie ook had voor willen schrijven. Tegen mijn flashbacks en nare dromen. Daar heb ik nu weer andere medicatie voor. Daar even bij opgeteld dat ik al 4 nachten huilend wakker wordt? Dus de telefoon gepakt en contact opgenomen met de psychiater. Ja, ermee blijven lopen doe ik niet! Morgen om half 1 mag ik bij de psychiater terecht. Eens kijken wat hij zegt. Misschien mag ik een van mijn andere medicijnen laten vallen! Misschien adviseert hij deze erbij te nemen. Ik weet het niet. We gaan het zien en ik hoop op het beste wat de bijwerkingen aangaat. Ik kan er slaperig en duf van worden. Ach, dat had ik toch nog niet!

Over 3 maanden mag ik weer terug naar de neuroloog. Hopelijk dit keer wel met een goed resultaat en het bericht dat het beter gaat met de migraine. Of eigenlijk zonder de migraine. En tot die tijd maken we er weer het beste van. Wat een gedoe, wat een geregel. Tja, als ik mijn voornemen wil doen uitkomen, moet ik er wat voor doen toch?

Even zen...

Zo'n zeldzaam moment in ons huisje dat ik even rustig op de bank kan liggen ook al zijn er kinderen thuis. Niet allevijf, dat scheelt. Eleni zit een boek te lezen op haar kamer. Larissa heeft afgesproken met een vriendin en die zitten boven op zolder, Nyntha ligt lekker te slapen en Erik doet met haar mee. En ik? Ik probeer even een rustmoment te nemen.

De afgelopen maanden waren hectisch. Het ging niet altijd even goed met Erik, niet goed met mij. Kinderen brengen ook de nodige zorgen mee. En elke dag was en is een dag met verrassingen. Ik doe mijn best om ons huis n beetje op orde te houden, volg mijn trainingen, probeer daar mijn huiswerk van te maken. Probeer ook dingen op te slaan. Help de meiden waar ik kan, zorg voor mn kleine meisje en overleef. Sommige dagen durf ik te zeggen dat ik geniet. Eindelijk weer eens. Genieten van die hele kleine dingen. N bloesem die in januari bloeit. Een glimlach van Nyntha. Een 10e verjaardag van Xanne. Een mooie blauwe lucht. Af en toe zie ik het en geniet ik. En af en toe?
Tja, dat zijn de dagen dat mijn hoofd zich vult met donkere wolken, dat tranen uit mijn ogen rollen om het minste geringste. Dagen dat het goed is dat er kinderen zijn die me nodig hebben. Dat Erik er is. De dagen waarop er zoveel in mijn hoofd omgaat, waarop de emoties een ware oorlog voeren in mijn hoofd en mijn hart. De dagen dat ik het niet meer weet. En ik weet dat het allemaal heus wel meevalt en dat ik me gelukkig mag prijzen met alles wat ik heb. Mijn gezin, mijn familie, mijn vriendinnen en vrienden...

Ik had me voorgenomen om geen voornemens te nemen voor 2014, maar ik neem er 1. Één hele. Voor dit jaar ten einde is wil ik minstens 25% van de echte Samantha hebben teruggevonden. En niet de Samantha die functioneert op de automatische piloot, maar de enige echte. De mama, de liefmama, de partner, de vriendin en mss zelfs weer de collega.
Ik weet dat ik er hard aan werk. Ik kom mezelf regelmatig tegen tijdens de VERS-training. Zeker nu we het over het stuk hebben waar mijn werkelijke probleem zit. En met de erkenning van dat probleem, komt ook de oorzaak boven. En de dromen en de flashbacks... Maar ik weet dat dit nodig is om de therapieën die voor me in het verschiet te liggen door te komen. En die therapieën zorgen dat ik weer ALTIJD kan genieten en de donkere dagen overgaan in donkere momenten die ik met wat humor en positief omdenken weer kan ombuigen in mooie dingen.

Ik kom er wel... Dat 2014 me maar wat extra kracht mag geven.

10 Jaar Mama (06-01-2004 > 06-01-2014)

Het lijkt zo gewoon. Ik ben moeder. 3 Keer mag ik me moeder noemen. En nog 2 keer liefmoeder. Vijf heerlijke meiden die me elke dag een reden geven om mijn bed uit te komen. Vijf lieve meiden waar ik met alle liefde en plezier voor zorg.
Maar eigenlijk is het helemaal  niet zo gewoon. Ik was niet altijd moeder. Ooit was ik gewoon Samantha, de vrouw van...

In 2003, de dag na Moederdag ontdekten we dat mijn grootste wens in vervulling zou komen. Daar zijn heel veel moeilijke maanden aan vooraf gegaan. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Weken van wachten, dagen huilen als het weer niet was. En maar hopen en vertrouwen blijven houden. En toen, die ene maandag in mei. Een test. Een zwangerschapstest met een +. Een +-je wat mijn hele leven zou veranderen!

Op 6 januari 2004 kwam de dag waar ik al ZO lang op wachtte. De dag dat ik dat wondertje in mijn handen zou krijgen wat ik al maanden voelde friemelen en bewegen in mijn buik. Ervan overtuigd dat we een zoon zouden krijgen, gingen we de verloskamers op. Nee, geen echo. Mijn voorgevoel zei dat!
En om 22:40uur was ze er. Ja, ZE! We hadden een dochter! En geen zoon! En vanaf dát moment, dat ene moment dat dat kleine meisje met dat kuiltje in haar kin me aankeek wist ik het. Ik ben moeder. Iets wat ik altijd zal blijven. Toen niet wetende dat ik nog vaker moeder zou worden. Of misschien werd ik wel moederder?

Er is maar 1 meisje wat mij moeder maakte op die ene dag in 2004. Dat meisje heet Xanne. Xanne, mijn mooie blonde dondersteen.  Ze kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Kan me laten gillen, kan me laten huilen. Maar God wat hou ik van dat kind. Van dat meisje wat mij (bijna) 10 jaar geleden moeder maakte.
Xanne, Xanne... Hoe moeilijk je het me ook maakt af en toe. Wat ben jij een top meid.  Een meisje met het hart op de goede plek. Een meid die alles en iedereen wil helpen. Je wordt nu 10 jaar. Een tiener. Een heel nieuw deel van je leven gaat nu beginnen. Ik hoop dat je opgroeit tot een sterke, mooie, zelfverzekerde jonge vrouw. Xanne, ik hou van je. Als ik dit over 6 jaar naar je schrijf, word je waarschijnlijk boos. Maar nu, nu doe ik het gewoon.

In mijn ogen blijf je altijd klein....

Kus Mama




23-12-2013




17-09-2004

de MRI

Na mijn bezoek aan de neuroloog kreeg ik medicijnen. Medicijnen die er voor moesten gaan zorgen dat ik minder vaak migraine zou krijgen. En tevens medicijnen die ik kon innemen als aanvalsmedicijnen. Maxalt gebruikte ik daar al voor sinds mijn 15e dus die hadden hun werk eigenlijk wel gedaan.

Heel braaf begonnen met de medicijnen. Er werd me verteld dat het 3 weken kon duren tot het echt ging werken, dus al die migraine-aanvallen heb ik voor lief genomen. De 3 weken waren voorbij, 4 weken, 5 weken. En helaas, het werd niks minder. De aanvallen kwamen 4 x per week en alsof mijn bijverschijnselen nog niet hevig genoeg zijn en waren, kon ik op 2e Kerstdag mijn been niet meer omhoogtillen en omhooghouden. Het begon na een migraine-aanval dus ik heb braaf gewacht. Want ja, al mijn bijverschijnselen verdwijnen vanzelf. Maar dit leek te blijven dus tegen de avond toch de telefoon gepakt en naar de HAP gebeld. Daar werd mijn gevoel bevestigd dat het van de migraine kwam en ik maar lekker mijn bed in moest duiken. Nog een keer het aanvalsmedicijn en lekker gaan slapen. Morgen was het beter!
Het klopte. Ik kon 's morgens mijn been weer wat beter gebruiken. Had wel weer migraine, maar mijn been liet zich weer sturen.
Voor de zekerheid contact opgenomen met de neuroloog. Verhaal verteld en al snel was duidelijk dat het tijd werd dat die scan kwam. Die scan zou dan duidelijk (kunnen) geven en een richtlijn welk pad we op moesten qua behandeling.

31 December 2013 kreeg ik de MRI. Wat een hel! Het was de 3e keer dat ik een MRI kreeg, maar deze was echt een hel. Ik heb echt liggen huilen van de herrie in mijn hoofd.
Ik zou op 31 december ook de uitslag krijgen, dus we wachtten. En wachtten. Om even voor 8 uur hadden we nog geen bericht. Toen heb ik voor mezelf besloten om het  los te laten. Ik kon mijn oudjaarsavond toch niet laten verpesten hierdoor! Dan gaan we in ieder geval goed het jaar uit en zien we het op 1 januari wel!
En vandaag belde de neuroloog. De MRI zag er prachtig uit! GODZIJDANK! Maar ja, dat betekent ook dat AL die symptomen, al die aanvallen, alle uitvallen, het wegdraaien van mijn ogen, allemaal dingen zijn waar ik mee moet leren leven. En niet alleen ik. Ook Erik.
Dr. Pop vertelde me dat ik helaas een van de mensen was die deze extreme vorm van migraine heeft. En het enige wat hij kan doen/proberen is de medicatie de verdubbelen. In de hoop dat de frequentie daarmee afneemt en met het afnemen van de frequentie ook de hevigheid. Dat mijn hoofd tussen de aanvallen door kan herstellen. Mijn afspraak moet ik vervroegen. Van ein februari, moet ik hem omzetten naar half januari. Is het dan niet beter, dan moeten we weer gaan kijken naar andere medicijnen. We wachten het af.

Ik ben opgelucht. Maar ook niet. Natuurlijk wil je  niks in je hoofd hebben (gehad), maar nu is het iets waarvan ik weet dat het nooit weggaat en wat alleen maar erger en erger zal worden. En ik kan alleen maar hopen dat de medicatie gaat aanslaan. Ik vind dat ik in de laatste weken van 2013 wel genoeg migraine heb gehad voor heel 2014 toch?

Gelukkig 2014!